2017-ஆம் ஆண்டு வெளியான மலையாளத் திரைப்படம் "அயாள் சசி",
பிரியாணி படம் இயக்கிய இயக்குநர் சஜின் பாபுவின் இயக்கத்தில் உருவானது. இப்படத்தை சுதீஷ் பிள்ளை மற்றும் பி. சுகுமார் ஆகியோர் இணைந்து தயாரித்தனர். இப்படத்தில் நடிகர் ஸ்ரீனிவாசன் முதன்மை சசி கதாபாத்திரத்தில் நடித்தார்.
அவருடன் திவ்யா கோபிநாத், கொச்சு பிரேமன், எஸ்.பி. ஸ்ரீகுமார் மற்றும் அனில் நெடுமங்காடு ஆகியோர் முக்கிய வேடங்களில் நடித்துள்ளனர்.
இத்திரைப்படத்தின் கதை மற்றும் திரைக்கதையை இயக்குநர் சஜின் பாபுவே எழுதியுள்ளார். பேசில் சி.ஜே. (Basil C. J.) இப்படத்திற்கு இசையமைத்துள்ளார். தனது தனித்துவமான கதைக்களம் மற்றும் ஸ்ரீனிவாசனின் எதார்த்தமான நடிப்பிற்காக இப்படம் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது. மேலும், 2016-ஆம் ஆண்டுக்கான கேரளா மாநில திரைப்பட விருதுப் போட்டியில் (Kerala State Film Award) இப்படம் பரிந்துரைக்கப்பட்டது.
படத்தின் கதை:-
சசி நம்பூதிரி எனும் அறுபது வயது முதியவரின் விசித்திரமான மற்றும் சுவாரஸ்யமான வாழ்க்கையை இத்திரைப்படம் முன்வைக்கிறது.
எந்தவிதமான குடும்பப் பொறுப்புகளோ அல்லது பிணைப்புகளோ இல்லாத அவர், ஒரு சுதந்திரப் பறவையாகத் தனது காலத்தைக் கழிக்கிறார். ஒவ்வொரு வார இறுதியிலும் தனது நண்பர்களுக்குத் தனது வீட்டிலேயே மது விருந்துகளை (Parties) ஏற்பாடு செய்து, கவலைகளே இல்லாமல் வாழ்ந்து வருகிறார்.
ஊர் மக்கள் மத்தியில் அவர் ஒரு சிறந்த ஓவியக் கலைஞராக அறியப்படுகிறார். ஆனால், உண்மையில் அவர் ஒரு 'வியாபாரி'. நுண்கலை கல்லூரி மாணவர்களிடம் இருந்து குறைந்த விலைக்கு ஓவியங்களை வாங்கி, அவற்றில் தனது பெயரை (Signature) இட்டு, அவற்றை அதிக விலைக்கு விற்று தனது பிழைப்பை நடத்தி வருகிறார்.
வாழ்க்கை இவ்வாறு நகர்ந்து கொண்டிருக்கும்போது, ஒரு எதிர்பாராத திருப்பமாக சசிக்கு நான்காம் கட்ட கல்லீரல் புற்றுநோய் இருப்பது தெரியவருகிறது. அவரது அதீத மதுப்பழக்கமே இதற்கு முக்கியக் காரணமாக அமைகிறது.
இன்னும் ஆறு மாதங்களே அவர் உயிர் வாழ முடியும் என்று மருத்துவர்கள் கெடு விதிக்கின்றனர். தனது மரணத்தை ஒரு சாதாரண விஷயமாகக் கடந்து போக விரும்பாத சசி, தனது இறுதிப் பயணத்தையும் மிகவும் தனித்துவமானதாக மாற்றத் திட்டமிடுகிறார்.
தனது உடல் அடக்கம் செய்யப்படுவதற்கு ஒரு நவீன வசதிகள் கொண்ட "ஸ்மார்ட்" (Smart) சவப்பெட்டியைத் தயாரிக்க அவர் ஆர்டர் கொடுக்கிறார். வழக்கமான சம்பிரதாயங்களிலிருந்து விலகிச் செல்ல விரும்பும் அவர், கிறிஸ்தவ மதத்திற்கும் மாறுகிறார்.
மரணத்திற்குப் பின் நடக்கும் சடங்குகளிலும் தனது அடையாளத்தைப் பதிக்க வேண்டும் என்ற அவரது விசித்திரமான ஆசை இதில் வெளிப்படுகிறது.
திரைப்படத்தின் இறுதிக்காட்சி மிகவும் உருக்கமானது மற்றும் நையாண்டி நிறைந்தது.
அவர் பெரும் பொருட்செலவில் உருவாக்கிய அந்த "ஸ்மார்ட்" சவப்பெட்டி, வழக்கமான சவப்பெட்டிகளை விட உருவத்தில் மிகவும் பெரியதாக இருக்கிறது. இதன் காரணமாக, பொதுவான இடுகாடுகளில் அல்லது மயானங்களில் அந்தச் சவப்பெட்டியை அனுமதிப்பதில் சட்ட சிக்கல்கள் ஏற்படுகின்றன.
தான் அத்தனை ஆசையாகவும் திட்டமிட்டும் செய்த ஒரு விஷயம் நிராகரிக்கப்படுவதைக் கண்டு சசி மிகுந்த ஏமாற்றம் அடைகிறார். இறுதியாக, அந்த விலை உயர்ந்த சவப்பெட்டியை ஆற்று நீரில் மிதக்க விட்டுவிட்டு, எதைக் குறித்தும் கவலைப்படாமல் அவர் நடந்து செல்லும் காட்சியுடன் படம் நிறைவடைகிறது.
இது மனித வாழ்வின் நிலையற்ற தன்மையையும், மரணத்திற்கு நாம் செய்யும் ஆடம்பரங்களின் பொருளற்ற தன்மையையும் நுட்பமாக உணர்த்துகிறது.
நடிகர் சீனிவாசன் மறைவை ஒட்டி இப்படம் அவருடன் பணிபுரிகையில் ஏற்பட்ட தனித்துவமான அனுபவங்களை இயக்குனர் தன் முகநூலில் பகிர்ந்து கொண்டதன் தமிழாக்கம் இங்கே.
ஸ்ரீனிவாசன்: என் நினைவுகளில் ஒரு மகா கலைஞன்
“அஸ்தமயம் வரே” (Unto the Dusk) என்ற எனது முதல் இண்டி (Indie) படத்திற்குப் பிறகு, “அயாள் சசி” படத்தின் திரைக்கதையை எழுதத் தொடங்கியபோது, 'சசி' என்ற அந்தப் பாத்திரமாக என் மனதில் முதலில் தோன்றியது ஸ்ரீனிவாசன் சாரினுடைய முகம் தான்.
திரைக்கதையை எழுதி முடித்த பிறகு, அவரிடம் கதை சொல்வதற்காக அவருக்கு நெருக்கமான சிலரை அழைத்து, “தயவுசெய்து எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு வாங்கித் தர முடியுமா?” என்று பரிந்துரை கேட்டு அலைந்தேன்.
ஆனால் பல மாதங்கள் முயன்றும் அது நடக்கவில்லை. “உன்னைப் போன்ற சிறிய பையன்களுக்கெல்லாம் அவரைப் போன்ற ஒரு மூத்த கலைஞர் கால்ஷீட் தரமாட்டார்” என்று சொல்லி சில நண்பர்கள் என்னை ஊக்கமிழக்கச் செய்தனர்.
இறுதியாக ஒரு கடைசி முயற்சி என்று நினைத்து, அவருடைய மொபைல் எண்ணைச் சேகரித்து, பெரிய எதிர்பார்ப்புகள் ஏதுமின்றி ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினேன்.
அதில், நான் ஒரு சிறிய படம் செய்திருப்பதாகவும், அதற்கு IFFK மற்றும் பெங்களூருவில் விருதுகள் கிடைத்துள்ளன என்றும் குறிப்பிட்டு, கதை சொல்ல நேரம் கேட்டிருந்தேன்.
ஒரு நாள் முழுவதும் அவரிடமிருந்து பதில் வரவில்லை. “இந்தக் கதைக்கு வேறு எந்த நடிகரும் பொருத்தமாக இருக்க மாட்டார்கள், அதனால் இந்த ஸ்கிரிப்ட்டைக் கைவிட்டுவிட்டு வேறு ஏதாவது செய்யலாமா?” என்று நான் யோசித்துக்கொண்டிருந்த போது, திடீரென்று ஸ்ரீனிவாசன் சாரிடமிருந்து போன் வந்தது! என்னால் அதை நம்பவே முடியவில்லை.
அவர் அந்த மெசேஜைப் பார்த்ததாகவும், அடுத்த வாரம் கண்டநாட்டிலுள்ள அவரது வீட்டிற்கு வந்து கதை சொல்லலாம் என்றும் கூறிவிட்டு இணைப்பைத் துண்டித்தார்.
இந்தச் சந்தோஷத்தை எனக்கு நெருக்கமானவர்களிடம் சொன்னபோது, “மலையாள சினிமாவின் மிகச்சிறந்த திரைக்கதை ஆசிரியரிடம் கதை சொல்லப் போகிறாய், மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும்” என்று பல ஆலோசனைகள் வந்தன.
என் உள்ளத்தில் பயம் தொற்றிக்கொண்டது. அவரைச் சந்திக்கச் செல்லும் முன், நான் ஒரு பக்குவப்பட்ட மனிதன் என்று அவரை நம்ப வைக்கத் தாடி வளர்க்கத் தீர்மானித்தேன். அன்று வளர்க்கத் தொடங்கிய தாடியைத்தான் நான் இன்றும் வைத்திருக்கிறேன்.
ஒரு வாரம் வளர்ந்த தாடியுடன் திருவனந்தபுரத்திலிருந்து கண்டநாட்டிற்குச் சென்று அவரைச் சந்தித்தேன்.
எனது பதற்றத்தைப் புரிந்துகொண்ட அவர், முதலில் சினிமா அல்லது கதையைப் பற்றி எதுவுமே கேட்காமல், பொதுவான பல விஷயங்களைப் பேசி என்னைச் சகஜமாக்கினார். ஒருவேளை மற்ற விஷயங்களில் எனக்கு இருக்கும் புரிதலை (Sensibility) அவர் அளவிட்டிருக்கலாம்.
அதன் பிறகு கதை சொல்லச் சொன்னார். “எனக்குச் சரியாகக் கதை சொல்லத் தெரியாது” என்று முன்னெச்சரிக்கையாக ஒரு ஜாமீன் வாங்கிக்கொண்டு நான் பேசத் தொடங்கினேன். சுமார் ஒன்றரை மணி நேரம் நான் கதை சொன்னேன்.
இடையில் ஒரு வார்த்தை கூட அவர் பேசவில்லை. நான் சொல்லி முடித்ததும், “இதோ வருகிறேன்” என்று சீரியஸாகச் சொல்லிவிட்டு அறைக்குள் சென்றார். எனக்குப் பயமாகிவிட்டது. பத்து நிமிடம் கழித்து வந்து அமர்ந்த அவர், கதையின் ஒவ்வொரு நுணுக்கங்களையும் கேட்கத் தொடங்கினார்.
நான் எல்லா கேள்விகளுக்கும் பதிலளித்தேன். அப்போதும் என் பதற்றம் குறையவில்லை. ஆனால் இறுதியில் அவர் சிரித்துக்கொண்டே, “கதை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது, திரைக்கதையையும் படிக்க வேண்டும். எதுவாக இருந்தாலும் நாம் இந்தப் படத்தை செய்கிறோம்” என்றார்.
அது ஒரு தொடக்கம்தான். பிறகு நான் அனுப்பிய திரைக்கதையை இரண்டு நாட்களில் படித்துவிட்டு மீண்டும் அழைத்தார். “மிக நன்றாக இருக்கிறது” என்றார். அப்படித் தான் பெங்களூரு நண்பர் சுபாஷ் பாபு மூலமாக அறிமுகமான சூர்யா வழியாக, 'மீசை மாதவன்' உள்ளிட்ட பல படங்களைத் தயாரித்த சுதீஷ் பிள்ளையும், புகழ்பெற்ற ஒளிப்பதிவாளர் மற்றும் இயக்குநரான பி.சுகுமாரும் தயாரிப்பாளர்களாக முன்வர, எனது இரண்டாவது படமான “அயாள் சசி” பிறந்தது.
அந்தக் கதாபாத்திரத்திற்காகத் தனது எடையைக் குறைத்து அவர் தன்னைத் தயார்படுத்திக்கொண்டார். கேரவன் போன்ற எந்த நிபந்தனையும் இன்றி அவர் இந்தப் படத்தில் நடிக்கச் சம்மதித்தார். படப்பிடிப்பு தொடங்கிய சில நாட்களில் அதிகாலை 6 மணி முதல் மறுநாள் அதிகாலை 2 மணி வரை கூட எந்தப் புகாரும் இன்றி நடித்தார்.
படப்பிடிப்பு அனுமதி பெறுவதில் சில சிக்கல்கள் வந்தபோது, தனது நண்பரான அன்றைய வனத்துறை அமைச்சரைத் தொடர்பு கொண்டு அவரே உதவினார். இது சின்க் சவுண்ட் (Sync Sound) படம் என்பதால், எல்லா வசனங்களையும் முந்தைய நாளே மனப்பாடம் செய்துவிட்டுத்தான் தளத்திற்கு வருவார்.
படப்பிடிப்பின் போது நடந்த ஒரு விபத்தை இன்றும் நடுக்கத்துடன்தான் என்னால் நினைக்க முடிகிறது. கரமனை ஆற்றின் ஓரத்தில் ஓம்னி வேனை அவர் ஓட்டும் காட்சி. திடீரென வண்டி கட்டுப்பாட்டை இழந்து அக்ரஹாரத்துச் சுவரில் மோதி, ஆற்றில் விழும் நிலையில் ஊசலாடியபடி நின்றது. நான் உட்பட அனைவரும் பயந்து ஓடிச் சென்று வண்டியைத் தாங்கிப் பிடித்தோம்.
எல்லாரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றோம். அன்று இனி படப்பிடிப்பு நடக்காது என்று நினைத்தபோது, வண்டியிலிருந்து இறங்கிய ஸ்ரீனிவாசன் சார் என் முகத்தைப் பார்த்துப் புன்னகைத்து, “உடனே ரீ-டேக் எடுக்கலாம்” என்று கூறி, அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் மிகுந்த தன்னம்பிக்கையுடன் கேமரா முன் நின்றார்.
அந்த அனுபவத்தை என்னால் மறக்கவே முடியாது.
மற்றுமொரு மறக்க முடியாத விஷயம், இத்தனை நாட்கள் படப்பிடிப்பு நடந்தும் என்னிடம் ஒரு சிறு வருத்தத்தைக் கூட அவர் காட்டியதில்லை. எத்தனை முறை ரீ-டேக் கேட்டாலும் முகம் சுளிக்கமாட்டார்.
படத்தின் கிளைமாக்ஸ் படப்பிடிப்பின் போது, நண்பகல் ஒரு மணி அளவில் சசி சவப்பெட்டியில் படுத்து ஆற்றில் மிதந்து வரும் காட்சியை எடுத்துக் கொண்டிருந்தோம். சுமார் ஆறு ரீ-டேக்குகளுக்குப் பிறகு நான் மீண்டும் ஒரு டேக் கேட்டபோது, “இந்த ஷாட் இன்னும் சரியாகவில்லையா?” என்று சிறிய எரிச்சலுடன் அவர் கேட்டார்.
நான் “ஒரே ஒரு முறை மட்டும்” என்று கூறிவிட்டு அந்த ஷாட்டை எடுத்தேன். பிறகு பழைய ஷாட்டுகளில் ஒன்றைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம் என்று கூறி பிரேக் விட்டேன். வழக்கமாக ஒவ்வொரு ஷாட் முடிந்ததும் என்னைப் பார்த்துப் புன்னகைப்பார்.
அன்று நானும் அவரிடம் முகம் கொடுத்துப் பேசவில்லை. அன்று வேலை முடிந்ததும், மறுநாள் காலை 6 மணிக்குச் சந்திக்கலாம் என்று பிரிந்தோம். என் முகத்தில் வருத்தம் இருந்தது.
மறுநாள் காலை 6 மணிக்கு முன்பே அவர் மேக்கப் போட்டுக்கொண்டு தயாராக வந்தார்.
காரிலிருந்து இறங்கி என்னை ஒரு பக்கமாக அழைத்துச் சென்றார். அவர் சொன்னது இதுதான்: “நேற்று நண்பகல் வெயிலில் அந்த ஷாட் எடுத்தோம் அல்லவா? சூரியன் சுட்டெரித்துக் கொண்டிருந்தது. நான் படுத்திருந்தபோது அடியிலிருந்தும் சூடு, மேலே சூரியனிடமிருந்தும் சூடு. அதைத் தாங்க முடியாமல்தான் அப்படிப் பேசிவிட்டேன்.
ஸாரி.” இதைக் கேட்டதும் நான் அப்படியே உடைந்து போனேன். அந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகுதான், மற்றவர்களுக்குத் தெரிந்தோ தெரியாமலோ ஒரு கஷ்டம் ஏற்படும்போது நாம் எப்படிப் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற பாடத்தைக் கற்றுக்கொண்டேன்.
படப்பிடிப்பு முடிந்த பிறகுதான் அவரோடு நான் இன்னும் நெருக்கமானேன். அவ்வப்போது அவர் வீட்டிற்குச் செல்வேன். காலை முதல் மாலை வரை பல விஷயங்களைப் பேசிக்கொண்டிருப்போம். டீச்சர் (அவரது மனைவி) மதிய உணவு தருவார்.
நான் எழுதிய ஆனால் படமாகாத பல கதைகளைப் படித்து அவர் கருத்துச் சொல்லியிருக்கிறார். எனது “பிரியாணி” படத்தின் கதையைப் படித்துவிட்டு, “நிச்சயமாக இதைச் செய்ய வேண்டும்” என்று எனக்குத் தைரியம் அளித்தார். நீண்ட நாட்கள் அவரைச் சந்திக்காமல் இருந்தால், அவரே போன் செய்து “ஃப்ரீயாக இருந்தால் வீட்டிற்கு வா” என்பார்.
அங்கே தான் இயற்கை விவசாயம் சார்ந்த பலரை நான் சந்தித்தேன்.
சில மாதங்களுக்கு முன்பு அவரைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்தேன். அன்றும் நீண்ட நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். அன்று என்னுடன் வந்திருந்த ஜேம்ஸ் தகரா என்பவருக்கு அவர் பேசுவது புரியவில்லை, ஆனால் எனக்குப் பழகிப்போனதால் அவர் சொன்னதெல்லாம் புரிந்தது.
அன்றும் நகைச்சுவையாகப் பேசித்தான் விடைபெற்றோம். மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பு அங்கிருந்து கிளம்பும்போது, அதுதான் எங்களின் கடைசிச் சந்திப்பாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. அவரைப் பற்றிய நினைவுகளும் அனுபவங்களும் இன்னும் நிறைய இருக்கின்றன.
அவற்றை என்றும் ஒரு நிதியைப் போல என் மனதில் சுமப்பேன். என் அன்பிற்குரிய ஸ்ரீனிவாசன் சாரை நான் என்றும் மிஸ் செய்வேன்.
