புகைப்படக்கலை கருப்பு-வெள்ளையில் முடங்கிக் கிடந்த காலத்தில், அதற்கு உயிர் கொடுத்தவர்கள் இரண்டு இசைக்கலைஞர்கள்.
டிசம்பர் 26, 1899-இல் பிறந்த லியோபோல்ட் மேனஸ் மற்றும் அவரது நண்பர் லியோபோல்ட் கோடோவ்ஸ்கி ஜூனியர் ஆகியோரின் விடாமுயற்சியே இன்றைய நவீன வண்ணப் புகைப்படங்களுக்கு அடித்தளம் இட்டது.
இசையும் வேதியியலும் இணைந்த புள்ளி
மேனஸ் ஒரு பியானோ கலைஞர், கோடோவ்ஸ்கி ஒரு வயலின் கலைஞர். இசை இவர்களை இணைத்தது போல, புகைப்படக்கலையின் மீதான ஆர்வமும் இவர்களை ஒன்றிணைத்தது.
இவர்கள் தங்களை வேடிக்கையாக 'காட் அண்ட் மேன்' (God & Man) என்று அழைத்துக்கொண்டனர். இவர்கள் ஒரு சாதாரண இருட்டறையில் (Darkroom) அமர்ந்து, புகைப்படச் சுருள்களை வண்ணமயமாக மாற்றப் பல வேதியியல் சோதனைகளைச் செய்தனர்.
தாள லயத்துடன் உருவான தொழில்நுட்பம்
அக்காலத்தில் புகைப்படங்களை உருவாக்கத் துல்லியமான நேரக் கணக்கீடு அவசியம். இயந்திரக் கடிகாரங்களை விட, தங்களின் இசை ஞானத்தையே இவர்கள் கருவிகளாகப் பயன்படுத்தினர்.
புகழ்பெற்ற பிரம்ஸின் சி-மைனர் சிம்பொனியை (Brahms' C-minor Symphony) ஒரு குறிப்பிட்ட வேகத்தில் விசிலடித்தபடி, அந்தப் பாடலின் கால அளவைக் கொண்டு பிலிம்களை ரசாயனத்தில் நனைத்து எடுத்தனர்.
இசையின் தாளம் (Rhythm)
அறிவியலின் துல்லியமாக மாறிய விந்தை இது.
கோடாக் நிறுவனத்தின் தலையீடு
இவர்களின் இந்த விசித்திரமான ஆனால் வெற்றிகரமான முயற்சிகள் ஈஸ்ட்மேன் கோடாக் (Eastman Kodak) நிறுவனத்தின் கவனத்தை ஈர்த்தன.
1920-களின் இறுதியில், கோடாக் நிறுவனம் இவர்களைத் தனது ஆய்வகத்தில் சேர்த்துக்கொண்டது. அங்குதான் "மூன்று வண்ணக் கழித்தல் முறை" (Three-color subtractive process) எனும் சிக்கலான தொழில்நுட்பத்தை இவர்கள் எளிமைப்படுத்தினர்.
கோடாகுரோம்: ஒரு புரட்சி
1935-ஆம் ஆண்டு, இவர்களது உழைப்பில் 'கோடாகுரோம்' எனும் வண்ணப் புகைப்படச் சுருள் சந்தைக்கு வந்தது. இது உலகையே வியப்பில் ஆழ்த்தியது. ஏனெனில்:
இதுவரை இல்லாத அளவுக்கு மிகத் தெளிவான நிறங்களை வழங்கியது.
பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் ஆனாலும் நிறம் மங்காத நிலைத்தன்மையைக் கொண்டிருந்தது.
சாதாரண மக்களும் வண்ணப் புகைப்படங்களை எடுக்க வழிவகை செய்தது.
லியோபோல்ட் மேனஸ் மற்றும் கோடோவ்ஸ்கி ஆகிய இருவரும் இசை உலகில் மட்டுமல்ல, அறிவியல் உலகிலும் அழியாத இடத்தைப் பிடித்தனர். ஒரு பியானோ கலைஞரின் விரல்களும், ஒரு வயலின் கலைஞரின் காதுகளும் இணைந்து உலகிற்கு வண்ணங்களைக் கற்றுக்கொடுத்தன என்பது புகைப்பட வரலாற்றின் ஒரு சுவாரசியமான பாடம்.
இன்று நாம் டிஜிட்டல் உலகில் கோடிக்கணக்கான வண்ணப் படங்களை எடுக்கிறோம் என்றால், அதற்கு நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு விசிலடித்து நேரத்தைக் கணக்கிட்ட இந்த இரு லியோபோல்ட்களே காரணம்.
கோடாகுரோமின் தனித்துவமான நிறங்கள்
கோடாகுரோம் பிலிம்கள் மற்ற வண்ணப் பிலிம்களில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவை.
இதில் சிவப்பு, பச்சை மற்றும் நீல நிறங்கள் மிகவும் அடர்த்தியாகவும் (Vibrant), நிஜமான வாழ்வியல் நிறங்களுக்கு மிக நெருக்கமாகவும் இருக்கும்.
குறிப்பாக, இந்தப் பிலிமில் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்களில் உள்ள 'சிவப்பு' நிறம் ஒரு தனி அழகைக் கொண்டிருக்கும்.
இதனாலேயே பல தசாப்தங்களாகத் தரமான புகைப்படங்களை விரும்பும் கலைஞர்களின் முதல் தேர்வாக இது இருந்தது.
அழியாத பொக்கிஷம் (Archival Quality)
இந்தப் பிலிமின் மிகப்பெரிய பலம் அதன் ஆயுட்காலம். சாதாரண வண்ணப் புகைப்படங்கள் சில ஆண்டுகளில் மங்கிவிடும், ஆனால் கோடாகுரோம் ஸ்லைடுகள் (Slides) சரியான முறையில் பாதுகாக்கப்பட்டால், 50 அல்லது 100 ஆண்டுகள் ஆனாலும் எடுத்த அன்று இருந்த அதே பொலிவுடன் இருக்கும்.
வரலாற்று நிகழ்வுகளையும், போர்க்காலக் காட்சிகளையும் ஆவணப்படுத்த இதுவே மிகச்சிறந்த கருவியாக அமைந்தது.
உலகப்புகழ் பெற்ற 'ஆப்கான் சிறுமி' (The Afghan Girl)
கோடாகுரோம் பிலிமின் பெருமையை உலகிற்கு உரக்கச் சொன்ன ஒரு புகைப்படம் என்றால், அது ஸ்டீவ் மெக்கரி (Steve McCurry) எடுத்த 'ஆப்கான் சிறுமி' (Sharbat Gula) படம் தான்.
1984-இல் நேஷனல் ஜியோகிராபிக் இதழின் அட்டைப்படமாக வந்த அந்தப் படத்தில், அச்சிறுமியின் ஊடுருவும் பச்சை நிறக் கண்களும், அவள் அணிந்திருந்த சிவப்பு நிற ஆடையும் கோடாகுரோம் பிலிமின் துல்லியத்திற்குச் சான்றாக அமைந்தன.
இன்றும் அந்தப் புகைப்படம் உலகின் மிகச்சிறந்த ஆவணப் படங்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது.
ஒரு சகாப்தத்தின் முடிவு
டிஜிட்டல் கேமராக்களின் வருகையால், 2009-ஆம் ஆண்டு கோடாக் நிறுவனம் இந்தப் பிலிமின் உற்பத்தியை நிறுத்தியது. 2010-ஆம் ஆண்டு உலகின் கடைசி கோடாகுரோம் பிலிமை ஸ்டீவ் மெக்கரி கையாண்டார்.
அவர் அந்தப் பிலிமைப் பயன்படுத்தி எடுத்த படங்கள் புகைப்பட வரலாற்றின் ஒரு சகாப்தம் முடிவுக்கு வந்ததைக் குறிக்கும் அடையாளமாக அமைந்தன.
இன்றும் பல தொழில்முறை புகைப்படக் கலைஞர்கள் அந்த "கோடாகுரோம் மேஜிக்" டிஜிட்டல் படங்களில் கிடைப்பதில்லை என்று ஏக்கத்துடன் குறிப்பிடுவதுண்டு.
