இந்திய சினிமா ரசிகனின் ரசனையை, உள்வாங்கும் திறனை நன்கு மேம்படுத்த வேண்டுமென்ற நோக்கிலேயே எடுக்கப்பட்டிருக்கும் படம் இது. இப்படத்தை ஒருவர் ரசித்து ஒன்றி விட்டாரேயானால் எக்காலத்திலும் அவர்களின் கவனத்தை ரசனையை கமல்ஹாசன் ,மணிரத்னம் போன்ற சிரிப்பு திருடர்களின் படைப்புகள் சிதைக்கவே சிதைக்காது என்பேன். உலகநாடுகள் அனைத்திலும் திரைப்பட திருவிழாக்களுக்கென்றும், பேரலல் சினிமா ரசிகர்களுக்குமென்றே தனித்துவம் பொருந்திய படங்கள் தயாரிக்கப்படுகின்றன. அவற்றை படைப்பவர்கள் ஆட்டியர்கள் என்றழைக்கப்படுவார்கள், அந்த கோஷ்டிக்குள் மணிரத்னம் போன்ற போலிகள் ராவணன் போன்ற நச்சுக்குப்பைகளை அங்கே தூக்கிப் போட்டு உட்கார இடம்பெற பார்ப்பர். அதற்கென்றே இயங்கும் சில ஈவெண்ட் மேனேஜ்மெண்ட் நிறுவன முதலைகள் இந்த போலிகளுக்கு துணை நிற்கும்.
இந்த அதிமேதாவி போலிகளால் சமகாலத்தின் உண்மையான ஆட்டியர்களான பான் நலின், தேவ் பெனகல், நாகேஷ் குக்குனூர், தீபா மேத்தா, மீரா நாயர், அபர்னா சென், சுதிர் மிஷ்ரா போன்றோர் படங்களுக்கு கிடைக்கவேண்டிய ராஜ மரியாதை கிடைக்காமலேயே போகிறது, ஒரு ஆட்டியர் என்பவர் தன்னை எதன் பொருட்டும் சமாதானம் செய்துகொள்ளாதவர். அவர் முழு ஈடுபாட்டுடன் படைக்கும் ஒரு திரைப்படம் ஏகபோக வசூலை மட்டும் எதிர்பார்த்து செய்யப்படுவதேயில்லை, நல்ல கலையை, ரசனையை ,சமூக மாற்றத்தை வளர்க்க, நிகழ்த்த வேண்டுமென்ற உயரியநோக்கிலேயே இதுபோல திரைப்படங்களைத் அவர்கள் தயாரிப்பார்கள்,உலக நாடுகளில் இதற்கென்றே பல மாற்று சினிமா தயாரிப்பு நிறுவனங்கள் உண்டு. உலகெங்கிலும் மாற்று சினிமாவுக்கு என்று தேர்ந்த ரசிகர்கூட்டமும் உண்டு.
இந்தியாவில் அது போல நிறுவனங்கள் அதிகம் இல்லாத நிலையில். தன் சொந்த பணத்தில் ஆமிர்கானின் திரைப்பட நிறுவனம் இது போல மாற்று சினிமா முயற்சிகள் செய்வது மிகவும் பாராட்டத்தக்கது. படத்தில் கிரண் ராவின் இயக்கம் , உலகப்புகழ் பெற்ற இயக்குனர் அலஜென்ரோ கொன்சலேசின் ஆகச்சிறந்த படைப்புகளுக்கு நிகரான தரத்தை கொண்டிருக்கிறது. நடிப்பு என்றால் நடித்துக்கொட்டுவது என்றிருப்பவர்கள் இதைப் பார்த்து நடிப்பு பழகவேண்டும். மொத்தத்தில் இது இந்திய சினிமா சூழலில் முதலில் வெளிவந்த முற்றிலும் மாறுபட்ட திரைப்படம் என்பேன்.
உலகப்புகழ் பெற்ற இயக்குனர் அலஜென்ரோ கொன்சலேசின் ஆஸ்தான இசையமைப்பாளரான குஸ்டவோ சண்டவோலல்லா இருமுறை ஒரிஜினல் ஸ்கோருக்காக ஆஸ்கர் விருது வாங்கியவர், அமெர்ரோஸ் பெர்ரோஸ், பாபெல், 21 க்ராம்ஸுக்கு இசையமைத்து உலகப்புகழ் பெற்றவர் அவர் இப்படத்துக்கு இசையமைத்துள்ளார். நம் இந்திய திரைவல்லுனர்கள் உலகப்புகழ்பெற்ற பன்னாட்டு கலைவல்லுனர்களை, இந்தியப் படைபுகளில் பணியாற்ற அழைப்பது மிகவும் பெருமை என்பேன். இந்த 59வயது தென் அமெரிக்க இசையமைப்பாளர் இப்படத்தில் ஓர் இந்தியராக மும்பைவாசியாகவே சிந்தித்து இருக்கிறார், ஒரு இந்திய சூழலுக்கான இசையை உலகத்தரத்தில் வழங்கியிருக்கிறார். படத்தில் பாடல்கள் அறவே இல்லை. அவர் அமைத்த இசையை அது தரும் சுகானுபவத்தை ஒருவர் ஆயுளுக்கும் மறக்க முடியாது. இசையமைப்பாளரைத் தேர்வு செய்ததிலேயே இயக்குனர் கிரண் ராவ் ஜெயித்திருக்கிறார்.ஒவ்வொரு துறையிலும் புதுமையை புகுத்தியிருக்கிறார்,இருந்தும் அவருக்கு சிறப்பான வரவேற்பு கிடைக்கவில்லை என நினைக்கையில் இனி இப்படிப்பட்ட முயற்சிகள் பொய்த்துவிடுமோ?என்று கலக்கம் ஏற்படுகிறது. இனி ஐந்து கோடி கொடுத்தால் தான் உலகத்தரமான இசை கிடைக்கும் என்று யாரும் காத்திருக்கவேண்டியதில்லை .இந்திய படைப்புகளுக்கு வேலை செய்ய பன்னாட்டு கலைஞர்கள் ஆர்வத்துடன் இருக்கிறார்கள்.
உலகப்புகழ் பெற்ற இயக்குனர் அலஜென்ரோ கொன்சலேசின் ஆஸ்தான இசையமைப்பாளரான குஸ்டவோ சண்டவோலல்லா இருமுறை ஒரிஜினல் ஸ்கோருக்காக ஆஸ்கர் விருது வாங்கியவர், அமெர்ரோஸ் பெர்ரோஸ், பாபெல், 21 க்ராம்ஸுக்கு இசையமைத்து உலகப்புகழ் பெற்றவர் அவர் இப்படத்துக்கு இசையமைத்துள்ளார். நம் இந்திய திரைவல்லுனர்கள் உலகப்புகழ்பெற்ற பன்னாட்டு கலைவல்லுனர்களை, இந்தியப் படைபுகளில் பணியாற்ற அழைப்பது மிகவும் பெருமை என்பேன். இந்த 59வயது தென் அமெரிக்க இசையமைப்பாளர் இப்படத்தில் ஓர் இந்தியராக மும்பைவாசியாகவே சிந்தித்து இருக்கிறார், ஒரு இந்திய சூழலுக்கான இசையை உலகத்தரத்தில் வழங்கியிருக்கிறார். படத்தில் பாடல்கள் அறவே இல்லை. அவர் அமைத்த இசையை அது தரும் சுகானுபவத்தை ஒருவர் ஆயுளுக்கும் மறக்க முடியாது. இசையமைப்பாளரைத் தேர்வு செய்ததிலேயே இயக்குனர் கிரண் ராவ் ஜெயித்திருக்கிறார்.ஒவ்வொரு துறையிலும் புதுமையை புகுத்தியிருக்கிறார்,இருந்தும் அவருக்கு சிறப்பான வரவேற்பு கிடைக்கவில்லை என நினைக்கையில் இனி இப்படிப்பட்ட முயற்சிகள் பொய்த்துவிடுமோ?என்று கலக்கம் ஏற்படுகிறது. இனி ஐந்து கோடி கொடுத்தால் தான் உலகத்தரமான இசை கிடைக்கும் என்று யாரும் காத்திருக்கவேண்டியதில்லை .இந்திய படைப்புகளுக்கு வேலை செய்ய பன்னாட்டு கலைஞர்கள் ஆர்வத்துடன் இருக்கிறார்கள்.
இந்தப் படத்தை சாருவின் விமர்சனத்தை படித்துவிட்டு ஒருவர் பார்க்கத் துவங்கவேண்டும். படத்தின் சுவாரஸ்யம் கூடுமே தவிர குறையாது. உங்களுக்காக அந்த வரிகள்அப்படியே:-
இது போன்ற துயரமான அனுபவங்கள் எதுவும் இந்தி சினிமாவில் பொதுவாக நேர்வதில்லை. அதனால் தைரியமாக டோபி காட் என்ற படத்துக்குச் சென்றேன். கிரண் ராவ் என்பவரின் முதல் படம்; ஆமிர் கான் நடித்தது என்ற இரண்டு காரணங்களைத் தவிர இந்தப் படத்தின் பெயரும் என்னைக் கவர்ந்தது. மும்பை தாராவியில் இந்த டோபி காட்டை நேரில் பார்த்திருக்கிறேன். மறக்கவே முடியாத ஒரு அனுபவம் அது. நம் கூவத்தை ஒத்த ஒரு தண்ணீர்த் துறையில் நூற்றுக் கணக்கான துணி வெளுக்கும் தொழிலாளர்கள் கல்லில் துணிகளை அடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். பயந்து போய் ஓடி வந்தேன்.
டோபி காட்டின் ஒருசில நிமிடங்களிலேயே ஒரு சர்வதேசத் தரம் வாய்ந்த படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம் என்ற உணர்வு ஏற்பட்டது. படத்தைப் பார்த்த பின்னர் அது பற்றிய விமர்சனங்களைப் படித்த போதுதான் கிரண் ராவ் ஆமிர் கானின் மனைவி என்ற விபரமும், டோபி காட் கிரணின் முதல் படம் என்பதும் தெரிந்தது. படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது அதன் இசையமைப்பாளர் யாராக இருக்கும் என்ற கேள்வி என்னை விடாமல் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தது. காரணம், இப்படி ஒரு பின்னணி இசையை இந்திய சினிமாவில் வெகு அரிதாகவே கேட்டிருக்கிறேன். ஏ.ஆர். ரஹ்மானின் இசையில் வந்த ஸ்லம்டாக் மில்லியனர், 127 hours ஆகிய படங்களில் கூட பாடல்கள் உண்டு. ஆனால் டோபி காட்டில் பாடல்கள் சேர்க்கப்படுவதற்கு வாய்ப்பு இருந்தும் சேர்க்கப்படவில்லை என்பதோடு பின்னணி இசை ஒரு தேர்ந்த ஐரோப்பியப் படத்தைப் பார்ப்பது போல் இருந்ததால் அதன் இசையமைப்பாளர் யார் என்று ஆர்வம் கொண்டேன். கடைசியில் என் யூகம் சரிதான். அமோரெஸ் பெர்ரோஸ், பாபெல் போன்ற அற்புதமான படங்களுக்கு இசையமைத்த – இரண்டு முறை ஆஸ்கர் பரிசு பெற்ற, அர்ஜெண்டினாவைச் சேர்ந்த Gustavo Santaolallaதான் டோபி காட்டின் இசையமைப்பாளர். ஒரு படத்தின் பின்னணி இசை எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு டோபி காட் ஒரு உதாரணம்.
இப்படி ஒரு படம் தமிழில் இன்னும் கால் நூற்றாண்டு ஆனாலும் சாத்தியம் இல்லை என்று தோன்றுகிறது. ஏனென்றால், ஒரு சூப்பர் ஸ்டார் அளவில் உள்ள ஆமிர் கான் தன் ஹீரோ அந்தஸ்தை விட்டு விட்டு படத்தில் வரும் நான்கே பாத்திரங்களில் ஒருவராக வருகிறார். அதிலும் அந்த நான்கு பாத்திரங்களிலேயே ஆமிரின் ரோல்தான் ஆகக் கடைசியான – சாதாரண பாத்திரமாக அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. இங்கே சினிமாதான் என் உயிர் மூச்சு என்று சொல்லிக் கொள்ளும் ஹீரோ நடிகர்கள் தங்கள் ஈகோவை விட்டு விட்டு ஒரு நல்ல சினிமாவில் இப்படி ஒரு பாத்திரத்தில் நடிக்க சம்மதிப்பார்களா? ஆனால் அப்படி அவர்கள் சம்மதித்தால் அந்தக் கணத்திலேயே உலகப் புகழ் பெற்று விடலாம் என்பது மட்டும் நிச்சயம். ஏனென்றால், ஆமிர் நடித்த படங்களிலேயே டோபி காட்தான் அவருக்கு சர்வதேசப் புகழை வாங்கிக் கொடுத்திருக்கிறது.
தமிழில் கதை இல்லை என்று சொல்லி நூற்றுக் கணக்கான ஹாலிவுட், ஜப்பான், கொரியப் படங்களிலிருந்து இங்கே கள்ளக் காப்பி அடித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால் டோபி காட்டின் கதை நாலே வாக்கியங்களில் அடங்கி விடக் கூடியது. முன்னா என்ற இளைஞன் சினிமாவில் சேருவதற்காக கிராமத்திலிருந்து மும்பை வந்து டோபியாக வேலை செய்கிறான். தற்செயலாக அவன் ஷாய் என்ற பெண்ணை சந்திக்கிறான். ஷாய் அமெரிக்காவிலிருந்து மும்பை வந்து அந்த நகரத்தைப் புகைப்படங்களாக எடுக்கும் ஒரு அமெச்சூர் புகைப்படக்காரி. அருண் (ஆமிர்) ஒரு ஓவியன். விவாகரத்து ஆகித் தனியாக வாழும் அவன் ஒரு புதிய வீட்டுக்குக் குடி போகும் போது அங்கே ஒரு விடியோ கேஸட்டைப் பார்க்கிறான். அது அந்த வீட்டில் முன்பு குடியிருந்த யாஸ்மின் என்ற பெண் தன் குடும்ப வாழ்க்கையைப் பற்றித் தன் சகோதரனுக்குச் சொல்லும் விடியோ டேப். யாஸ்மினாக நடிக்கும் க்ரித்தி மல்ஹோத்ரா கடைசி வரை படத்தில் நேரடியாக வருவதே இல்லை. அவளே தன்னுடைய கைக்கேமராவில், பிம்பம் நகராமல் ஒரே கோணத்தில் எடுக்கப்பட்ட விடியோ டேப்பின் மூலம் அருணின் தொலைக்காட்சிப் பெட்டியில் மட்டுமே வருகிறாள். (நினைவு கூரவும்: LSD என்று சுருக்கமாக அழைக்கப்பட்ட லவ், செக்ஸ் அவ்ர் தோக்கா: அந்தப் படம் முழுவதுமே Static shots மூலம் எடுக்கப்பட்டது). ஷாய், முன்னா, அருண், படத்தில் நேரடியாக வராத யாஸ்மின் இந்த நால்வரின் வாழ்வில் நடக்கும் சுவாரசியமற்ற சம்பவங்களே டோபி காட்.
சுவாரசியமற்ற சம்பவங்கள் என்று கூறியதன் காரணம், நம்முடைய அன்றாட வாழ்வு ஒன்றும் சினிமாவில் வருவதைப் போன்ற திடீர் திருப்பங்களைக் கொண்டிருக்கவில்லை. ஒரு டோபியின் வாழ்க்கையில் என்ன சுவாரசியம் இருக்க முடியும்? ஆனாலும் டோபி காட் எப்படி ஒரு அற்புதமான கலாசிருஷ்டியாக உருவாகியிருக்கிறது என்பதுதான் கலையின் மேஜிக். அது சினிமாவில் பல்வேறு காரணிகளால் சாத்தியமாகிறது. முதலில், தேர்ந்த நடிப்பு. நடிகர்கள் பாத்திரமாக மாறாமல் தங்களுடைய சொந்த அடையாளத்தை முன்னிறுத்துவது தேர்ந்த நடிப்பு அல்ல. கமல் ஒரு நாஸ்திகர். அதனால் கமல் நடிக்கும் படத்தின் ஹீரோ கமல் நாஸ்திகராக இருப்பார். கமல் நல்ல டான்ஸர். அதனால் அவருடைய படத்தில் சம்பந்தமே இல்லாமல் சில காட்சிகளில் டான்ஸ் ஆடுவார். (மன்மதன் அம்புவில் ஒரு ஐரோப்பிய நகரின் தெரு ஒன்றில் டான்ஸ் ஆடிக் கொண்டே போவார். நாம் இப்படிச் செய்தால் அதைக் காண்பவர்கள் நம்மை என்னவென்று சொல்வார்கள்? டோபி காட்டில் இந்த அசட்டுத்தனம் எதுவும் கிடையாது. அருணாக வரும் ஆமிர் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்த ஷாய் என்ற அழகான பெண்ணைக் காதலிப்பதில்லை. ஏன்? நம்முடைய நேர் வாழ்வில் நாம் காணும் அழகான பெண்களையெல்லாம் காதலிக்கிறோமா?
ஒரு சினிமா கலாசிருஷ்டியாக மாறுவதற்கான இன்னொரு காரணம், அந்தப் படைப்பின் எந்த அம்சத்திலும் மிகைத்தன்மை இல்லாதிருப்பது. டோபி காட்டின் நான்கு கதாபாத்திரங்களும் அவரவர் போக்கில் ஒருவரை ஒருவர் வெவ்வேறு தளங்களில் சந்திக்கிறார்கள். அதிலும் யாஸ்மின் என்ற பாத்திரம் வெறும் ஒளிப்பதிவு நாடாவில் தெரியும் ஒரு பிம்பம் மட்டுமே. அவள் கதையை அருண் கேட்பதும் பார்ப்பதும் கூட அவளுக்குத் தெரியாது. டோபி காட் சர்வதேசத் தரம் வாய்ந்த ஒரு படைப்பாக மாறியதற்கு மற்றொரு காரணம், இதில் வரும் இன்னொரு பாத்திரம். அது, மும்பை என்ற நகரம். இதுவரை இந்திய சினிமாவில் ஒரு ஊர் இவ்வளவு உயிர்ப்புடன் காண்பிக்கப்பட்டதில்லை. மீரா நாயரின் மான்சூன் வெட்டிங்கையும் மனதில் வைத்துக் கொண்டே இதை எழுதுகிறேன். தில்லியை வெகு கவித்துவமாகக் காண்பித்த படம் அது. டோபி காட்டில் வரும் நான்கு பாத்திரங்களை விட அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்து மும்பை நகரை அதன் அத்தனை அழகோடும் அசிங்கத்தோடும் காண்பித்திருக்கிறார் கிரண் ராவ். அவர் இந்தப் படத்திற்கு இரண்டு தலைப்புகளைக் கொடுத்திருக்கிறார். ஒன்று, டோபி காட்; இன்னொன்று, Mumbai Diaries. இந்தப் படத்தைப் பார்த்த போது என்றாவது ஒருநாள் சென்னை நகரமும் இவ்வளவு உயிரோட்டத்துடன் தமிழ் சினிமாவில் இடம் பிடிக்குமா என்ற ஏக்கம் ஏற்பட்டது.
டோபி காட்டின் மற்றொரு சிறப்பு, இது மிகக் குறைந்த செலவில், கெரில்லா படப்பிடிப்பு என்ற உத்தியின் மூலம் எடுக்கப்பட்டது. அதாவது, எவ்வித முன்னறிவிப்பும் இல்லாமல், ஒரு குட்டி ராணுவ அணிவகுப்பு அளவுக்கு ஆள் படை அம்புகளும் விளக்குகளும் ஜெனரேட்டர்களும் இல்லாமல், இரண்டு அல்லது மூன்று பேர் மட்டுமே, நிஜமான சூழலில், படம் எடுக்கப்படுகிறது என்ற விஷயமே யாருக்கும் தெரியாமல் எடுப்பதுதான் கெரில்லா ஷூட்டிங். ஸ்டார்ட், ரோலிங், கட், இடையில் இயக்குனர் போடும் சுத்தத் தமிழ் வார்த்தைகள் என்ற எந்த சத்தமும் இருக்காது. ட்ராலிகள் இயங்காது. பூதாகாரமான விளக்குகள் இல்லை. சினிமா படப்பிடிப்பு என்று நாம் அறிந்திருக்கும் எந்த அடையாளமும், paraphernaliaவும் இல்லாமல் ரகசியமாக எடுக்கப்படுவதே கெரில்லா ஷூட்டிங். இப்படி எடுப்பதால் மட்டுமே ஒரு நகரத்தை அதன் உயிர்த்தன்மை கெடாமல் காண்பிக்க முடியும். அந்த வகையில் டோபி காட்டை எல்.எஸ்.டி.க்கு அடுத்தபடியாக இந்திய சினிமாவில் நடந்திருக்கும் புரட்சி என்று சொல்லலாம். உலகப் புகழ் பெற்ற இசையமைப்பாளரான குஸ்தாவோ சந்த்தாவோலால்யாவை வைத்து எடுக்கப்பட்டும் டோபி காட்டின் பட்ஜெட் 11 கோடிதான். வசூல், படம் வெளிவந்த இரண்டே தினங்களில் 11 கோடியைத் தாண்டி விட்டது. ஆனால் இங்கே 150 கோடியில் தொடர்ந்து ஒன்றன் பின் ஒன்றாக குப்பைகளை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறோம்.
இடைவேளை இல்லாமல் 95 நிமிடம் ஓடும் டோபி காட் நல்ல சினிமாவை நேசிப்பவர்களுக்கு ஒரு அற்புத அனுபவம்.
மிக்க நன்றி :- உயிர்மை
மிக்க நன்றி :- சாரு ஆன்லைன்
படத்தின் கலைஞர்கள் விபரம் விக்கிபீடியாவிலிருந்து:-
| Directed by | Kiran Rao |
|---|---|
| Produced by | Aamir Khan Kiran Rao |
| Story by | Kiran Rao |
| Starring | Aamir Khan Prateik Babbar Monica Dogra Kriti Malhotra |
| Music by | Gustavo Santaolalla |
| Cinematography | Tushar Kanti Ray |
| Editing by | Nishant Radhakrishnan |
| Distributed by | Aamir Khan Productions |
| Release date(s) | September 2010 (TIFF) 21 January 2011 (India)[1] |
| Running time | 95 minutes[2] |
| Country | India |
| Language | Hindi English |
| Budget |  11 crore[3] |
| Gross revenue | 14 crore[4] |
படத்தின் முன்னோட்ட காணொளி யூட்யூபிலிருந்து:-
