முன்னாள் ரஷ்ய அதிபர் சர்வாதிகாரி ஜோசப் ஸ்டாலின்

முன்னாள் ரஷ்ய அதிபர் சர்வாதிகாரி ஜோசப் ஸ்டாலின் தனது அதிகாரத்தின் உச்சியில் இருந்தபோதும், ஒருபோதும் நிம்மதியாக உறங்கியதில்லை. 

உலகின் மிகப்பெரிய நாட்டைத் தன் கைக்குள் வைத்திருந்த அந்த மனிதன், ஒருவேளை யாராவது தன்னைக் கொன்றுவிடுவார்களோ என்ற அச்சத்திலேயே வாழ்ந்தார்.

 அவர் ஒவ்வொரு இரவும் வெவ்வேறு படுக்கையறைகளைப் பயன்படுத்தினார், ஒருபோதும் ஒரே பாதையில் தொடர்ந்து பயணம் செய்ததில்லை. 

தனது இல்லங்களில் ரகசிய வழிகளையும், தப்பிக்கும் பாதைகளையும் அமைத்து, ஒரு தப்பியோடிய கைதியைப் போலவே அவர் வாழ்ந்து வந்தார். 

இது வெறும் விசித்திரமான பழக்கம் அல்ல; ஒரு சர்வாதிகாரி எப்படி இறப்பான் என்பதை உணர்ந்த ஒரு மனிதனின் தற்காப்பு உத்தியாகும்.

மற்றவர்களை வீழ்த்தியே தான் அதிகாரத்திற்கு வந்தோம் என்பதை ஸ்டாலின் நன்கு அறிந்திருந்தார். அரசியல் கொலைகளும், ரகசிய சதிகளும் அவருக்கு கைவந்த கலை. பல துரோகங்களையும், படுகொலைகளையும் அவரே முன்னின்று நடத்தியதால், அதே போன்றதொரு முடிவு தனக்கும் நேரிடும் என்று அவர் அஞ்சினார். 

இதனால், தனக்கு மிக நெருக்கமானவர்களையும் அவர் சந்தேகக் கண்ணுடனேயே பார்த்தார். அவரது பாதுகாவலர்களும் பணியாளர்களும் தொடர்ந்து மாற்றப்பட்டனர். 

ஒரு மருத்துவர் தவறான சிகிச்சை அளித்தால் கூட அது சதி என்று முத்திரை குத்தப்படும் என்பதால், அவருக்கு சிகிச்சை அளிக்க வந்த மருத்துவர்களே மரண பயத்தில் நடுங்கினர்.

ஸ்டாலினின் இந்த அடக்குமுறை ஆட்சியினால் சோவியத் யூனியன் முழுவதும் ஒருவித அச்ச உணர்வு பரவியது. 1930களில் நடந்த பெரும் சுத்திகரிப்பு நடவடிக்கைகளில் (Great Purge) லட்சக்கணக்கான மக்கள் கொல்லப்பட்டனர்.

 திறமையான அதிகாரிகளும், ராணுவ தளபதிகளும் கூட ஸ்டாலினின் சந்தேகத்திற்கு ஆளாகி காணாமல் போயினர். இந்தச் சூழலில், உண்மை பேசுவது என்பது மரணத்திற்கு சமமாக இருந்தது. 

எனவே, ஆட்சியாளர்கள் எதை விரும்புகிறார்களோ அதையே மக்கள் பேசினர். திறமை என்பது ஆபத்தாக மாறியதால், அனைவரும் தங்களை சராசரியானவர்களாகக் காட்டிக்கொள்ள முயன்றனர்.

 இந்த பயம் நாட்டின் நிர்வாகத்தையும், ராணுவத்தையும் பலவீனப்படுத்தியது.

இரண்டாம் உலகப் போரின் போது, ஸ்டாலினின் இந்த சந்தேக குணம் நாட்டிற்குப் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது. 

ஜெர்மனியின் ஊடுருவல் பற்றிய எச்சரிக்கைகளைத் தனது அதிகாரிகளிடம் இருந்து கேட்க அவர் மறுத்தார். அவருக்குத் தவறான செய்திகளைச் சொன்னால் சுடப்படுவோம் என்ற பயத்தில், அதிகாரிகள் உண்மையான கள நிலவரத்தை மறைத்தனர்.

 இதன் விளைவாக, சோவியத் ராணுவம் போருக்குத் தயாராக இல்லாத நிலையில் மில்லியன் கணக்கான மக்கள் உயிரிழந்தனர். 

போர் வெற்றிக்குப் பிறகும் ஸ்டாலினின் பயம் குறையவில்லை; மாறாக அது மருத்துவர்கள் மீதான சந்தேகமாக மாறி "மருத்துவர்களின் சதி" (Doctors' Plot) என்ற பெயரில் அடுத்தடுத்த கைதுகளுக்கு வழிவகுத்தது.

ஸ்டாலினின் இறுதி நாட்கள் மிகுந்த தனிமையிலும் அச்சத்திலும் கழிந்தன. மார்ச் 1, 1953 அன்று அவர் தனது இல்லத்தில் பக்கவாதத்தால் சரிந்து விழுந்தபோது, அவருக்கு உதவ யாரும் முன்வரவில்லை. 

அவரது கடுமையான உத்தரவுகளுக்கு அஞ்சி, அவர் அறைக்குள் நுழைய பாதுகாவலர்கள் பல மணி நேரம் தயங்கினர். 

ஒருவேளை அவர்கள் முன்னரே உள்ளே சென்றிருந்தால் அவர் உயிர் பிழைத்திருக்கக்கூடும். இறுதியில், தான் உருவாக்கிய பயம் மற்றும் பயங்கரவாதத்தின் விளைவாகவே அவர் உதவி இன்றி உயிரிழந்தார். 

ஒரு சர்வாதிகாரியின் அதிகாரம் அவனுக்குப் பாதுகாப்பைத் தராது, மாறாக அது அவனை ஒரு சிறைக்குள்ளேயே வைத்திருக்கும் என்பதற்கு ஸ்டாலினின் வாழ்க்கை ஒரு கசப்பான உதாரணமாகும்.

ஜோசப் ஸ்டாலினின் ஆட்சி என்பது வெறும் அதிகாரப் போட்டி மட்டுமல்ல, அது ஒரு தனிமனிதனின் ஆளுமை எப்படி ஒட்டுமொத்த தேசத்தின் உளவியலையும் மாற்றியது என்பதற்கான சான்று. 

ஸ்டாலின் தனது அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்த 'ஆளுமை வழிபாடு' (Cult of Personality) என்ற முறையைத் தீவிரமாகப் பின்பற்றினார். சோவியத் யூனியனின் ஒவ்வொரு வீதியிலும், அலுவலகத்திலும் அவரது படங்கள் மற்றும் சிலைகள் நிறுவப்பட்டன. 

அவர் ஒரு சாதாரண மனிதராக அல்லாமல், ஒரு கடவுளைப் போலவோ அல்லது தேசத்தின் தந்தையைப் போலவோ சித்தரிக்கப்பட்டார். 

ஆனால், இந்த பிம்பத்திற்குப் பின்னால் ஒரு கடுமையான தணிக்கை முறை இருந்தது. வரலாற்றை மாற்றி எழுதுவதில் அவர் கில்லாடி; தன்னுடன் பணியாற்றிப் பின்னாளில் எதிரிகளாகக் கருதப்பட்டவர்களின் புகைப்படங்களை அதிகாரப்பூர்வ ஆவணங்களிலிருந்து நீக்கி, வரலாற்றிலிருந்தே அவர்களை மறைத்துவிட உத்தரவிட்டார்.

ஸ்டாலினின் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் நாட்டைத் தொழில்மயமாக்கின என்றாலும், அதன் பின்னால் பெரும் துயரம் ஒளிந்திருந்தது. 'கூட்டுப் பண்ணை' (Collectivization) முறையை அவர் கட்டாயப்படுத்தியபோது, அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்த லட்சக்கணக்கான விவசாயிகள் 'குலாக்குகள்' (Kulaks) என முத்திரை குத்தப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர் அல்லது சைபீரியாவின் கடும் குளிரில் அமைக்கப்பட்டிருந்த 'குலாக்' (Gulag) சிறை முகாம்களுக்கு அனுப்பப்பட்டனர். 

இந்த சிறை முகாம்கள் மரணத்தின் வாசலாகவே இருந்தன. அங்கு கைதிகள் மிகக் குறைந்த உணவுடன், கடும் உழைப்பில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். 

பல புகழ்பெற்ற கட்டுமானங்கள், இந்த கைதிகளின் ரத்தத்திலும் வியர்வையிலுமே உருவாயின.

அவரது தனிப்பட்ட வாழ்க்கை இன்னும் சோகமானது. ஸ்டாலினின் இரண்டாவது மனைவி நாடேஷ்டா (Nadezhda), கணவரின் குரூரமான நடவடிக்கைகளால் மனமுடைந்து தற்கொலை செய்துகொண்டார். 

இது ஸ்டாலினை இன்னும் கல்நெஞ்சம் கொண்டவராக மாற்றியது. அவரது சொந்த மகனான யாகோவ் (Yakov), இரண்டாம் உலகப் போரின்போது ஜெர்மனியிடம் கைதியாகப் பிடிபட்டார்.

 ஜெர்மனி ஒரு முக்கிய ஜெனரலுக்குப் பதிலாக யாகோவை விடுவிக்க முன்வந்தபோது, "ஒரு சாதாரண சிப்பாய்க்குப் பதிலாக ஒரு ஜெனரலை என்னால் மாற்ற முடியாது" என்று கூறி தனது மகனை மீட்க மறுத்துவிட்டார்.

 இறுதியில் யாகோவ் சிறையிலேயே உயிரிழந்தார். சொந்தக் குடும்பத்தினர் மீதே இவ்வளவு கடுமையாக இருந்த ஸ்டாலின், மற்றவர்களிடம் கருணையை எதிர்பார்ப்பது கடினம்.

சோவியத் யூனியனின் உளவு அமைப்பான 'NKVD', ஸ்டாலினின் வலது கரமாகச் செயல்பட்டது. எப்போது, யார் கைது செய்யப்படுவார்கள் என்று யாருக்குமே தெரியாது. நள்ளிரவில் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டாலே மக்கள் மரண பயத்தில் உறைந்து போவார்கள். 

கைதானவர்கள் எங்கே அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள் என்பது ரகசியமாக வைக்கப்பட்டது. பல நேரங்களில், குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் சித்திரவதைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு, தாங்கள் செய்யாத குற்றங்களை ஒப்புக்கொள்ள வைக்கப்பட்டனர். 

இந்த முறையற்ற விசாரணைகள் 'மாஸ்கோ வழக்குகள்' (Moscow Trials) என்று அழைக்கப்பட்டன. இதன் மூலம் தனது பழைய புரட்சிகரத் தோழர்கள் அனைவரையும் அவர் ஒழித்துக் கட்டினார்.

இறுதியாக, ஸ்டாலினின் மரணத்திற்குப் பிறகு சோவியத் யூனியனில் ஒரு பெரிய மாற்றம் நிகழ்ந்தது. அவருக்குப் பின் வந்த நிகிதா குருஷ்சேவ், ஸ்டாலினின் கொடுங்கோன்மைகளை பகிரங்கமாகத் தோல் உரித்துக் காட்டினார். 

இது 'ஸ்டாலின் நீக்கம்' (De-Stalinization) என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஸ்டாலினின் பெயரில் இருந்த நகரங்களின் பெயர்கள் மாற்றப்பட்டன, அவரது சிலைகள் அகற்றப்பட்டன.

 ஒரு காலத்தில் உலகையே அச்சுறுத்திய ஒரு மனிதனின் புகழ், அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு அவராலேயே உருவாக்கப்பட்ட அமைப்பினால் சிதைக்கப்பட்டது. 

அதிகாரமும் பயமும் ஒருபோதும் நிரந்தரமான அன்பையோ அல்லது மரியாதையையோ பெற்றுத் தராது என்பதற்கு ஸ்டாலினின் வரலாறு ஒரு மிகப்பெரிய பாடம்.

சோவியத் யூனியனின் பொருளாதார வளர்ச்சியை வேகப்படுத்த வேண்டும் என்ற ஸ்டாலினின் பிடிவாதம், 'குலாக்' எனப்படும் வதை முகாம்களின் எழுச்சிக்குக் காரணமாக அமைந்தது.

 இவை வெறும் சிறைச்சாலைகள் அல்ல, மாறாக மனித உழைப்பை அடிமைத்தனமாகப் பயன்படுத்திய மரணக் கூடாரங்கள். அரசியல் எதிரிகள், அறிவுஜீவிகள், ஏன் சிறு தவறு செய்த சாதாரண குடிமக்கள் கூட சைபீரியாவின் உறைபனிப் பிரதேசங்களில் இருந்த இந்த முகாம்களுக்கு அனுப்பப்பட்டனர். 

அங்கு மைனஸ் 40 டிகிரி குளிரில், போதிய உணவோ உடைகளோ இன்றி அவர்கள் காடுகளைத் திருத்தவும், கால்வாய்களைத் தோண்டவும் பணிக்கப்பட்டனர். 

சுமார் 1.8 கோடி மக்கள் இந்த முகாம்களைக் கடந்து சென்றதாகக் கணிக்கப்படுகிறது, அவர்களில் லட்சக்கணக்கானோர் பசியாலும், நோயாலும், அதீத உழைப்பாலும் அங்கேயே உயிரிழந்தனர்.

ஸ்டாலினின் ராணுவக் கொள்கை 'மனித அலை' (Human Wave) தந்திரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இரண்டாம் உலகப் போரின் போது, நவீன ஆயுதங்களை விட மனித உயிர்களுக்கே அவர் குறைந்த மதிப்பைக் கொடுத்தார்.

 "பின்வாங்குவதற்கு இடமில்லை" (Order No. 227) என்ற அவரது புகழ்பெற்ற உத்தரவு, போர்க்களத்தில் இருந்து பின்வாங்கும் சோவியத் வீரர்களைச் சுட்டுக் கொல்லத் தனது சொந்த ராணுவத்திற்கே அதிகாரம் அளித்தது. 

எதிரி நாட்டுத் துப்பாக்கி குண்டுகளுக்கு அஞ்சி ஓடினால், சொந்த நாட்டு ராணுவமே அவர்களைக் கொல்லும் என்ற நிலை இருந்தது. ஸ்டாலின்கிராட் போரின் போது, வெறும் கையுடன் கூட வீரர்களை முன்னேறிச் செல்ல அவர் கட்டாயப்படுத்தினார். 

இந்த இரக்கமற்ற போக்கினால்தான் சோவியத் யூனியன் போரில் வென்றாலும், உலகிலேயே அதிகபட்சமாக சுமார் 2.7 கோடி மனித உயிர்களை அந்த நாடு இழக்க நேரிட்டது.

ஸ்டாலினின் சந்தேகப் புத்தி ராணுவத்தின் மூளையையே சிதைத்தது. போருக்குச் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, தனது தளபதிகள் தனக்கு எதிராகச் சதி செய்கிறார்கள் என்று அஞ்சிய ஸ்டாலின், அனுபவம் வாய்ந்த ஆயிரக்கணக்கான ராணுவ அதிகாரிகளைச் சுட்டுக் கொன்றார். 

இது 'சிவப்பு ராணுவத்தின்' (Red Army) தலைமைத்துவத்தை முற்றிலுமாக முடக்கியது. இதனால் ஹிட்லரின் படைகள் சோவியத் எல்லைக்குள் நுழைந்தபோது, அதை எதிர்கொள்ளத் தகுதியான தலைவர்கள் இன்றி ராணுவம் திணறியது. 

போரின் தொடக்கத்தில் ஏற்பட்ட பெரும் இழப்புகளுக்கு ஸ்டாலினின் இந்த தற்கொலைக்குச் சமமான 'சுத்திகரிப்பு' நடவடிக்கையே முக்கியக் காரணம்.

பஞ்சம் என்பது ஸ்டாலினுக்கு ஒரு அரசியல் ஆயுதமாக இருந்தது. உக்ரைன் பகுதியில் நிலவிய 'ஹோலோடோமோர்' (Holodomor) எனப்படும் செயற்கைப் பஞ்சம் இதற்கு ஒரு சான்று. 

விவசாயிகள் தாங்கள் விளைவித்த தானியங்களைத் தங்களுக்குத் தேவைக்குக் கூட வைத்துக்கொள்ள அனுமதிக்கப்படவில்லை; அனைத்தும் அரசுப் பயன்பாட்டிற்காகப் பறிமுதல் செய்யப்பட்டன. 

பசியால் மக்கள் மடிந்து கொண்டிருந்தபோது, ஸ்டாலின் தானியங்களை வெளிநாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்து அதன் மூலம் தொழிற்சாலைகளுக்குத் தேவையான இயந்திரங்களை வாங்கினார்.

 கோடிக்கணக்கான மக்களின் பசியை விட, நாட்டின் தொழில் வளர்ச்சியே அவருக்கு முக்கியமாகத் தெரிந்தது.

இறுதியில், ஸ்டாலின் ஒரு நவீன ரஷ்யாவை உருவாக்கினார் என்பது உண்மையாக இருந்தாலும், அந்த வளர்ச்சி கோடிக்கணக்கான மக்களின் கண்ணீரிலும் ரத்தத்திலும் கட்டப்பட்டது. 

அவரது ஆட்சிக்காலம் என்பது ஒரு தேசம் அடைந்த முன்னேற்றத்தை விட, அந்த முன்னேற்றத்திற்காக அந்த தேசம் கொடுத்த விலை எவ்வளவு பெரியது என்பதையே வரலாறு நமக்கு உணர்த்துகிறது.

ஸ்டாலினின் மறைவிற்குப் பிறகு, சோவியத் யூனியன் சந்தித்த மாற்றங்கள் ஒரு த்ரில்லர் நாவலைப் போன்றது. ஸ்டாலின் உயிருடன் இருந்தவரை அவரைப் புகழ்ந்து தள்ளிய அதே தலைவர்கள், அவர் இறந்த சில நாட்களிலேயே அதிகாரப் போட்டியில் இறங்கினார்கள். ஸ்டாலினின் நிழலைப் போல இருந்த உளவுத்துறைத் தலைவர் லாவ்ரெண்டி பெரியா (Lavrentiy Beria), அடுத்த சர்வாதிகாரியாக உருவெடுப்பார் என்று அனைவரும் அஞ்சினர்.

 ஆனால், நிகிதா குருஷ்சேவ் தலைமையிலான குழுவினர், பெரியாவைக் கைது செய்து மரண தண்டனை நிறைவேற்றினர். இது ஸ்டாலினியக் காலத்தின் முடிவிற்கான முதல் புள்ளியாக அமைந்தது.

1956-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் 20-வது மாநாட்டில், குருஷ்சேவ் ஆற்றிய "ரகசிய உரை" (Secret Speech) உலகையே உலுக்கியது. 

அந்த உரையில், ஸ்டாலின் ஒரு மாபெரும் தலைவர் அல்ல, அவர் ஒரு கொடூரமான கொலைகாரர் என்பதையும், தனது சொந்தத் தோழர்களையே சந்தேகத்தால் கொன்று குவித்தவர் என்பதையும் குருஷ்சேவ் அம்பலப்படுத்தினார். 

பல தசாப்தங்களாக ஸ்டாலினை ஒரு கடவுளாகப் பார்த்த சோவியத் மக்கள், இந்த உண்மையைக் கேட்டு அதிர்ச்சியில் உறைந்தனர். மாநாட்டு அறையில் இருந்த சில அதிகாரிகள் இதைக் கேட்டு மயக்கமடைந்ததாகக் கூடச் சொல்லப்படுகிறது.

இதனைத் தொடர்ந்து 'ஸ்டாலின் நீக்க நடவடிக்கை' (De-Stalinization) தீவிரமானது. லெனினின் உடலுக்கு அருகில் வைக்கப்பட்டிருந்த ஸ்டாலினின் பதப்படுத்தப்பட்ட உடல் அங்கிருந்து அகற்றப்பட்டு, கிரெம்ளின் சுவர் அருகே ஒரு சாதாரண இடத்தில் புதைக்கப்பட்டது.

 ஸ்டாலின்கிராட் போன்ற நகரங்களின் பெயர்கள் மாற்றப்பட்டன. ஸ்டாலினின் சிலைகள் நள்ளிரவில் ரகசியமாக அகற்றப்பட்டு உடைக்கப்பட்டன. பாடப்புத்தகங்கள் மாற்றியமைக்கப்பட்டன.

 வரலாற்றில் இருந்து ஒரு மனிதனின் அடையாளத்தை எப்படித் துடைத்து எறிய முடியும் என்பதற்கு இது ஒரு சான்றாக அமைந்தது.

இந்தக் காலகட்டத்தில் 'குலாக்' சிறை முகாம்களில் இருந்த லட்சக்கணக்கான மக்கள் விடுதலை செய்யப்பட்டனர்.

 அவர்கள் தங்கள் வீடுகளுக்குத் திரும்பி, தங்களுக்கு நேர்ந்த கொடுமைகளை உலகுக்குச் சொல்லத் தொடங்கினர். அலெக்சாண்டர் சொல்ஜெனிட்சின் போன்ற எழுத்தாளர்கள், சிறை முகாம்களின் ரத்த வரலாற்றை எழுத்துக்களாக வடித்தனர். ஸ்டாலினின் பயங்கரவாத ஆட்சி முறை மெதுவாகத் தளர்ந்து, சோவியத் யூனியனில் ஒரு சிறிய சுதந்திரக் காற்று வீசத் தொடங்கியது. 

மக்கள் தங்கள் கருத்துக்களைப் பேசவும், கலையில் ஈடுபடவும் ஓரளவு அனுமதி கிடைத்தது.

இருப்பினும், ஸ்டாலின் உருவாக்கிய அந்த இரும்புத் திரை மற்றும் அதிகார அடுக்குமுறை முற்றிலும் அழியவில்லை. 

அவர் விதைத்த பயம் பல தலைமுறைகளுக்குத் தொடர்ந்தது. இன்றும் ரஷ்யாவில் ஸ்டாலினைப் பற்றிய கருத்துக்கள் இரண்டாகப் பிரிந்தே இருக்கின்றன. சிலர் அவரை நாட்டை நவீனப்படுத்திய பெருவீரராகப் பார்க்கிறார்கள்; 

பலரோ அவரைத் தனது சொந்த மக்களையே கொன்ற கொடூரமான ஏதேச்சதிகாரியாகப் பார்க்கிறார்கள். 

ஒரு மனிதன் இறந்த பிறகும், ஒரு தேசத்தின் மனசாட்சியை எப்படி இவ்வளவு ஆழமாகப் பாதித்திருக்க முடியும் என்பதற்கு ஸ்டாலின் ஒரு விசித்திரமான உதாரணம்.

ஜோசப் ஸ்டாலினின் வாழ்க்கை, அவரது அதிகாரப் போக்கு மற்றும் அவர் உருவாக்கிய பயங்கரவாதச் சூழலை மையமாக வைத்துப் பல திரைப்படங்கள் எடுக்கப்பட்டுள்ளன.

 அவற்றில் வரலாற்று உண்மைகளை நேர்மையாகவும், சில நேரங்களில் நையாண்டியாகவும் வெளிப்படுத்திய மிக முக்கியமான திரைப்படங்கள் இவை:

1. தி டெத் ஆஃப் ஸ்டாலின் (The Death of Stalin - 2017)

இது ஒரு வரலாற்று நையாண்டி (Historical Satire) திரைப்படம். ஸ்டாலின் மாரடைப்பால் விழுந்த தருணத்திலிருந்து, அவரது இறுதிச் சடங்கு வரை நடந்த அதிகாரப் போட்டியை இந்தப் படம் அச்சு அசலாகக் காட்டுகிறது. ஸ்டாலினின் அமைச்சரவையில் இருந்தவர்கள் அவருக்கு எவ்வளவு பயந்தார்கள் என்பதையும், அவர் இறந்தவுடன் அடுத்த அதிகாரத்தைக் கைப்பற்ற அவர்கள் எவ்வளவு தரம் தாழ்ந்து நடந்தார்கள் என்பதையும் இந்தப் படம் மிக நேர்மையாகப் பதிவு செய்துள்ளது.

குறிப்பு: இந்தப் படம் ரஷ்யாவில் தடை செய்யப்பட்டது என்பது இதன் நேர்மைக்கு ஒரு சான்று.

2. த இன்னர் சர்க்கிள் (The Inner Circle - 1991)

ஸ்டாலினின் தனிப்பட்ட திரைப்படக் காட்சியாளராக (Movie Projectionist) இருந்த ஒரு சாதாரண மனிதனின் பார்வையில் இந்தப் படம் நகர்கிறது. ஒரு சாதாரண குடிமகன் ஸ்டாலினை எப்படிக் கடவுளாகப் பார்த்தான் என்பதையும், அதே சமயம் ஸ்டாலினின் அதிகார இயந்திரம் எப்படிச் சாதாரண மக்களின் வாழ்க்கையைச் சிதைத்தது என்பதையும் இந்தப் படம் உணர்வுப்பூர்வமாகக் காட்டுகிறது.

3. பர்ன்ட் பை தி சன் (Burnt by the Sun - 1994)

ஸ்டாலினின் 'பெரும் சுத்திகரிப்பு' (Great Purge) காலத்தைப் பின்னணியாகக் கொண்ட ரஷ்யத் திரைப்படம். ஒரு காலத்தில் புரட்சி வீரராக இருந்த ஒருவர், ஸ்டாலினின் சந்தேகப் புத்தியால் எப்படித் துரோகியாக முத்திரை குத்தப்படுகிறார் என்பதை இப்படம் விவரிக்கிறது. அதிகாரத்திற்கு விசுவாசமாக இருப்பவர்களுக்கே ஸ்டாலினின் ஆட்சியில் பாதுகாப்பு இல்லை என்பதை இது மிக அழுத்தமாகப் பதிவு செய்துள்ளது.

4. மிஸ்டர் ஜோன்ஸ் (Mr. Jones - 2019)

உக்ரைனில் ஸ்டாலின் உருவாக்கிய செயற்கைப் பஞ்சமான 'ஹோலோடோமோர்' (Holodomor) குறித்த உண்மைகளை உலகிற்கு வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டிய ஒரு பத்திரிகையாளரின் உண்மைக்கதை. லட்சக்கணக்கான மக்கள் பசியால் மடிவதையும், சோவியத் அரசு அதை எப்படி மூடி மறைத்தது என்பதையும் இந்தப் படம் மிகக் கொடூரமாகப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது.

5. ஸ்டாலின் (Stalin - 1992)

இது ஒரு தொலைக்காட்சித் திரைப்படம் (HBO). ஸ்டாலினின் இளமைக் காலம் முதல் அவரது இறப்பு வரை நடந்த முக்கிய வரலாற்று நிகழ்வுகளை இது விரிவாகக் காட்டுகிறது. ராபர்ட் டுவால் ஸ்டாலினாகவே வாழ்ந்திருப்பார். அவரது தனிப்பட்ட குரூரம், குடும்ப உறவுகளில் இருந்த விரிசல் மற்றும் அரசியல் நகர்வுகளை நேர்மையாக விமர்சிக்கும் படங்களில் இதுவும் ஒன்று.

இந்தத் திரைப்படங்கள் ஸ்டாலினின் ஆளுமையை வெறும் "நல்லவன்-கெட்டவன்" என்ற கண்ணோட்டத்தில் பார்க்காமல், அவர் உருவாக்கிய அந்தப் பயங்கரமான அரசியல் சூழலை மிகத் துல்லியமாக விளக்குகின்றன.

அடால்ஃப் ஹிட்லர் மற்றும் ஜோசப் ஸ்டாலின் ஆகிய இருவரும் வரலாற்றில் கோடிக்கணக்கான மக்களின் இறப்புக்குக் காரணமானவர்களாக இருந்தாலும், ஹிட்லர் அளவுக்கு ஸ்டாலின் ,ஹிட்லரைப் போல வெறுக்கப்படாததற்குப் பல முக்கிய வரலாற்றுப் பின்னணிகள் உள்ளன. முதன்மையான காரணம், இரண்டாம் உலகப் போரின் வெற்றி. 

வரலாறு எப்போதும் வெற்றி பெற்றவர்களாலேயே எழுதப்படுகிறது. ஹிட்லர் போரில் தோற்கடிக்கப்பட்ட ஒரு 'வில்லன்' ஆகப் பார்க்கப்பட்டார். ஆனால், ஸ்டாலின் அமெரிக்கா மற்றும் பிரிட்டன் ஆகிய நேச நாடுகளுடன் இணைந்து ஹிட்லரை வீழ்த்திய கூட்டணியில் ஒருவராக இருந்தார். 

பாசிசத்தை ஒழிக்க அவர் உதவியதால், பல நாடுகள் அவர் செய்த குற்றங்களை நீண்ட காலம் விமர்சிக்கவில்லை.

அடுத்ததாக, அவர்களின் வன்முறைக்கான அடிப்படை நோக்கம் வேறாக இருந்தது. ஹிட்லரின் வன்முறை என்பது 'இனத் தூய்மை' என்ற அடிப்படையில் அமைந்தது. யூதர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தில் பிறந்தார்கள் என்பதற்காகவே திட்டமிட்டுத் தேடித் தேடிக் கொல்லப்பட்டனர். 

இது மனிதகுலத்திற்கு எதிரான மிகக் கொடூரமான குற்றமாக உலகம் இன்றும் கருதுகிறது. ஆனால், ஸ்டாலினின் வன்முறை என்பது அரசியல் அதிகாரம் மற்றும் வர்க்கப் போராட்டம் சார்ந்தது. அவர் தனது கொள்கைக்கு எதிராக இருந்தவர்களையும், அரசியல் எதிரிகளையும் மட்டுமே குறிவைத்தார். 

இது கொடுமையானது என்றாலும், ஹிட்லரின் 'இனப்படுகொலை' (Holocaust) உருவாக்கிய தாக்கத்தை விட இது சற்றே குறைவாகவே மக்களால் உணரப்பட்டது.

மேலும், ஸ்டாலினின் ஆட்சிக் காலத்தில் சோவியத் யூனியன் ஒரு சாதாரண விவசாய நாடாக இருந்து, மிகக்குறுகிய காலத்தில் ஒரு வல்லரசாக மாறியது. வறுமை ஒழிப்பு மற்றும் அறிவியல் வளர்ச்சியில் அவர் அடைந்த முன்னேற்றம், அவர் செய்த அடக்குமுறைகளை மறைக்கும் ஒரு திரையாக இன்றும் சிலருக்கு இருக்கிறது. 

அத்துடன், ஹிட்லர் செய்த ஹாலோகாஸ்ட் கொடுமைகள் புகைப்படங்களாகவும் வீடியோக்களாகவும் உலகிற்கு உடனே ஆதாரங்களுடன் கிடைத்தன. ஆனால் ஸ்டாலின் நடத்திய 'குலாக்' சிறைச்சாலை கொடுமைகளும், செயற்கைப் பஞ்சங்களும் சோவியத் யூனியனின் ரகசியக் காப்பு முறை காரணமாகப் பல ஆண்டுகள் கழித்தே உலகிற்குத் தெரியவந்தன.

 இன்றும் உலகளவில் கம்யூனிச சித்தாந்தத்தின் மீது பற்றுள்ளவர்கள் இருப்பதால், ஸ்டாலின் செய்த தவறுகளை ஒரு சித்தாந்தத்தின் தோல்வியாகப் பார்க்காமல் ஒரு தனிநபரின் தவறாகவே பலர் கருதுகின்றனர்.