'தி தின் ரெட் லைன்' (1998) திரைப்படம், ஹாலிவுட் இயக்குநரான டெர்ரன்ஸ் மாலிக்கின் தனிச்சிறப்பான படைப்பாகும். டெர்ரன்ஸ் மாலிக் 1998 ஆம் ஆண்டு 'தி தின் ரெட் லைன்' திரைப்படத்தை இயக்கும் முன், 1978 ஆம் ஆண்டுக்குப் பிறகு சுமார் இருபது ஆண்டுகள் எந்தத் திரைப்படத்தையும் இயக்காமல் இருந்தார். இந்த நீண்ட இடைவெளிக்குப் பின்னால் பல முக்கிய காரணிகள் இருந்தன. அவர் ஹாலிவுட்டின் பாரம்பரிய ஸ்டுடியோ முறைகள் மற்றும் வணிக அழுத்தங்களுக்கு கட்டுப்பட விரும்பாத ஒரு தீவிர படைப்பாளி. அவரது முந்தைய படங்களின் வெளியீட்டில் ஸ்டுடியோக்களின் தலையீடுகளால் ஏற்பட்ட அதிருப்தி ஒரு முக்கிய காரணமாகும். அவர் பொது வெளிச்சத்தில் இருந்து விலகி, அநாமதேயமாக வாழ விரும்பியதால், பிரான்ஸ் மற்றும் டெக்சாஸ் போன்ற இடங்களில் வசித்து, தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில் அமைதியைத் தேடினார். மேலும், 1970களின் பிற்பகுதியில் அவர் தொடங்கத் திட்டமிட்ட 'கியூ' (Q) என்ற அவரது பிரம்மாண்டமான தத்துவார்த்தத் திரைப்படம் நிதி ரீதியாக சாத்தியமில்லாததால் கைவிடப்பட்டதும் ஏமாற்றத்தை அளித்தது.
இருப்பினும், இந்த இடைவெளியில் அவர் திரைக்கதைகளை எழுதி, தனது படைப்புத் திறனைத் தக்க வைத்துக் கொண்டார். இறுதியாக, அவர் தனது படைப்பு சுதந்திரத்தை முழுமையாக மதிக்கும் தயாரிப்பாளர் மற்றும் நிதி ஆதரவைக் கண்டபோது, ஜேம்ஸ் ஜோன்ஸின் நாவலான 'தி தின் ரெட் லைன்'-ஐ இயக்கத் திரும்பினார்.
சுருக்கமாக, படைப்புச் சுதந்திரத்தில் அவர் கொண்டிருந்த பிடிவாதமும், வணிக உலகின் மீதான அதிருப்தியும், சரியான கதைக்களம் மற்றும் நிதி ஆதரவுக்காகக் காத்திருந்த தனிப்பட்ட விருப்பமுமே இந்த நீண்ட இடைவெளிக்குக் காரணமாக அமைந்தன.
இரண்டாம் உலகப் போரின் குவாடல்கனால் போரை இப்படம் சித்தரித்தாலும், இது வெளிப்படையான சண்டைகளைக் காட்டிலும், போர்ச்சூழலில் சிக்கிய மனிதர்களின் மனதின் ஆழமான கேள்விகளையே முதன்மைப்படுத்தியது.
விட், வெல்ஷ், பெல் போன்ற ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும், 'நான் யார்?', 'இந்தப் போரின் நோக்கம் என்ன?' என்று தங்களுக்குள்ளேயே பேசிக்கொள்ளும் பின்னணிக் குரல்கள் வழியாக, மனித இருப்பின் சிக்கலான தத்துவங்களை ஆராய்ந்தன. புகழ்பெற்ற நடிகர்கள் பலர் குழுவாக நடித்திருந்தாலும், இங்கு எந்த ஒரு ஹீரோவும் இல்லை. மாறாக, ஒவ்வொரு வீரனும் தன் பயத்தையும், தியாகத்தையும் மட்டுமே தாங்கி நின்றான். இயக்குநர் மாலிக், இயற்கையின் அபரிமிதமான அழகை, மனிதனின் வற்கொடுமைக்கு எதிரான ஒரு மென்மையான எதிர்ப்பாகப் பயன்படுத்தினார்.
ஜான் டோலின் ஒளிப்பதிவு, காட்சிகளைக் கவிதை போல மாற்றியது. ஹான்ஸ் சிம்மரின் உன்னதமான இசை, சண்டையின் ஒலிகளிலிருந்து விலகி, மனித ஆன்மாவின் அமைதியைத் தேடியது. இந்தப் படம், போரை ஒரு துயரமான நிகழ்வாக மட்டுமே பார்க்காமல், அது மனித மனதின்மீது ஏற்படுத்தும் நிரந்தரமான உளவியல் மற்றும் தார்மீகத் தாக்கத்தை ஆவணப்படுத்தியதன் மூலம், போர் திரைப்படங்களுக்கான எல்லையை விரிவாக்கியது. ஏழு ஆஸ்கர் பரிந்துரைகளைப் பெற்றது இதன் மேன்மைக்குச் சான்று. இது வெறும் போர் காவியம் அல்ல, மாறாக மனிதநேயம், அதிகாரம், இயற்கை ஆகியவற்றின் நுட்பமான பிணைப்பைப் பற்றிப் பேசும் ஒரு காவியத் தியானமாகும்.
இயக்குநர் டெர்ரன்ஸ் மாலிக்கின் தனித்துவமான அணுகுமுறையே இந்தப் படத்தின் படமாக்கலின் மிகப்பெரிய சவாலாக இருந்தது. அவர் சுமார் ஆறு மாதங்களுக்கு மேலாகப் படப்பிடிப்பை நடத்தி, அதனைத் தொடர்ந்து ஓராண்டுக்கும் மேலாகப் படத்தொகுப்பை மேற்கொண்டார். படப்பிடிப்பின்போது அவர் பாரம்பரியமான திரைக்கதையைப் பின்பற்றாமல், தன்னிச்சையாகக் காட்சிகளை எடுத்தார். இதனால், படத்தில் நடித்த முன்னணி நட்சத்திரங்களான பில் புல்மேன் மற்றும் மிக்கி ரூர்க் போன்ற பலரின் காட்சிகள் இறுதி வடிவத்தில் நீக்கப்பட்டன. நடிகர்கள் தங்கள் கதாபாத்திரத்தின் முக்கியத்துவம் குறித்து நிச்சயமற்ற நிலையில் இருந்தனர். மேலும், ஆஸ்திரேலியாவின் குயின்ஸ்லாந்து போன்ற அடர்ந்த காடுகள் மற்றும் வெப்பமண்டலச் சூழலில் படப்பிடிப்பு நடந்தது. இதன் விளைவாக, படக்குழுவினர் போக்குவரத்து, தளவாடச் சிக்கல்கள் மற்றும் கடினமான காலநிலை சவால்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. மாலிக்கின் துல்லியமான பார்வைக்காக, மொத்த படக்குழுவும் இத்தகைய கடினமான சவால்களை எதிர்கொண்டது.
படத்தின் கதை:-
குவாடல்கனால் தீவு - அமைதியின் அழிவும் போரின் ஆரம்பமும்
இந்தக் கதை, இரண்டாம் உலகப் போரின் போது (1939–1945), ஓசியானியா (Oceania) எனப்படும் பசிபிக் பெருங்கடல் பிராந்தியத்தில் அமைந்துள்ள மெலனேசியா (Melanesia) என்ற துணைப் பகுதியில் இருக்கும் குவாடல்கனால் (Guadalcanal) என்ற தீவில் நடக்கிறது. இந்தத் தீவு, அப்போது பிரிட்டிஷ் பேரரசின் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட சொலமன் தீவுகளின் (Solomon Islands) ஒரு பகுதியாக இருந்தது. 1942 ஆம் ஆண்டின் நடுப்பகுதியில் தான் அமெரிக்கப் படைகளுக்கும் ஜப்பானியப் படைகளுக்கும் இடையேயான இந்தக் கடுமையான மோதல் ஆரம்பமாகிறது. ஜப்பானியப் படைகள் ஆஸ்திரேலியாவுக்குச் செல்லும் முக்கியப் பாதையைத் தடுப்பதும், அமெரிக்கப் படைகள் அதை விடுவிப்பதுமே இப்போரின் முக்கிய நோக்கமாகும்.
🌴 அமைதியிலிருந்து சிறைக்கு: பிரைவேட் விட்டின் ஆரம்ப நிலை
அமெரிக்க இராணுவத்தின் 'பிரைவேட்' விட் (Private Witt) என்ற இளைஞன், போரின் கொடூரமான நியதிகளிலிருந்து விலகி வாழ விரும்பினான். தன் ராணுவப் பிரிவிலிருந்து யாருக்கும் சொல்லாமல் விலகிச் (AWOL) சென்ற அவன், தெற்கு பசிபிக் கடலின் சொலமன் தீவுகளில் வசிக்கும் பூர்வீக மெலனேசிய மக்களுடன் அமைதியான வாழ்க்கையை மேற்கொண்டான். எந்தக் கவலையும், போட்டிகளும், சண்டைகளும் இல்லாத அந்த எளிய கிராமத்தில், அவன் தன் உண்மையான சந்தோஷத்தைக் கண்டான். போரின் வெறி இங்கு இல்லை; வெறும் நீரும், நிலமும், சந்தோஷமும் மட்டுமே.
ஆனால், விதி அவனைக் கைவிடவில்லை. அவனது கம்பெனியைச் சேர்ந்த மூத்த அதிகாரியும், கடுமையான மனிதருமான முதல் சார்ஜென்ட் வெல்ஷ் (First Sergeant Welsh) என்பவரால் விட் கண்டுபிடிக்கப்பட்டான். அமைதியின் மடியில் இருந்த விட், மீண்டும் ராணுவ அதிகாரத்தின் பிடிக்குள் வந்து, ஒரு படைவீரர் கப்பலில் சிறை வைக்கப்பட்டான். கசப்புடன் தன் பழைய நிலைக்குத் திரும்பியவனுக்கு, மீண்டும் ஆயுதம் ஏந்தும் வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்டது. தண்டனையாக, வரவிருக்கும் கடுமையான போரில், காயமடைந்தவர்களைத் தாங்கிச் செல்லும் 'ஸ்ட்ரெட்சர் பீரர்' (Stretcher Bearer) என்ற பணியில் நியமிக்கப்பட்டான். அவனது மனதின் அமைதிக்குக் கிடைத்த தண்டனையாக இது அமைந்தது.
25-வது காலாட்படைப் பிரிவின் கீழ் இருந்த 'சி' கம்பெனியைச் (C Company) சேர்ந்த வீரர்கள், ஜப்பானியர்களை எதிர்த்துப் போரிட, குவாடல்கனால் தீவுக்குப் பலம் சேர்க்கும் நோக்கில் கொண்டு வரப்பட்டார்கள். அவர்களுக்கு இடப்பட்ட மிக முக்கியமான பணி, தீவின் முக்கியமான தளமான ஹெண்டர்சன் விமான நிலையத்தைப் பாதுகாப்பது. இந்தக் கம்பெனிக்கு கேப்டன் ஜேம்ஸ் ஸ்டாரோஸ் (Capt. James Staros) தலைமை தாங்கினார். ராணுவக் கப்பலில் தங்கள் நேரம் வரும் வரை காத்திருக்கும் அந்த வீரர்கள், தங்கள் குடும்பம், காதல், பயம், மரணம் குறித்த தத்துவார்த்த எண்ணங்களில் மூழ்கியிருந்தனர். ஒவ்வொரு வீரனும், 'நான் ஏன் சாக வேண்டும்?' என்ற கேள்விக்கு விடை தேடி உள்ளுக்குள்ளேயே போராடினான்.
எதிர்பாராத விதமாக, 'சி' கம்பெனி எந்த எதிர்ப்பும் இல்லாமல் குவாடல்கனால் தீவில் தரையிறங்கியது. அடர்ந்த காட்டுக்குள் தங்கள் பயணத்தைத் தொடங்கினர். வழியில், பழங்குடி மக்களின் குடியிருப்புகளையும், ஜப்பானியர்கள் விட்டுச் சென்ற தடயங்களையும் கண்டனர். இயற்கையின் அழகுக்குள்ளும், மனிதனின் கொடூரமான போர் நடந்ததற்கான அறிகுறிகளிலும் அவர்கள் குழப்பமடைந்தனர். விரைவில், அவர்களது இலக்கு தென்பட்டது: எதிரிப் படைகள் வலுவாகக் கோட்டையிட்டிருந்த 'மலை 210' (Hill 210). இதுதான் தீவின் முடிவைத் தீர்மானிக்கப் போகும் முக்கியப் புள்ளி.
மறுநாள் விடியற்காலையில் அமெரிக்கப் படைகளின் தாக்குதல் தொடங்கியது. 'சார்லி' கம்பெனி மலையை நோக்கி முன்னேற முயன்றபோது, உச்சியில் இருந்த ஜப்பானியர்களின் கனரக இயந்திரத் துப்பாக்கிகளால் உடனடியாகத் தடுக்கப்பட்டு பின்வாங்க நேரிட்டது. அது ஒரு மரணப் பொறியாக இருந்தது.
போரின் நடுவே, சார்ஜென்ட் கெக் (Sergeant Keck) தலைமையிலான ஒரு சிறு பிரிவு, எதிரித் தாக்குதலில் இருந்து பாதுகாப்பான ஒரு மேட்டுக்குப் பின்னால் ஒதுங்கியது. அங்கே மறைந்திருந்தபோது, எதிர்பாராத விதமாகக் கெக் தன் இடுப்பிலிருந்த கையெறி குண்டின் பாதுகாப்பு ஊசியை இழுத்துவிட்டார். குண்டு வெடித்தால் தன் பிரிவைச் சேர்ந்த அத்தனை பேரும் இறந்துவிடுவார்கள் என்று உணர்ந்த கெக், ஒரு நொடிகூட யோசிக்காமல், அந்தக் குண்டின் மேல் தானே குதித்துத் தன் உயிரைத் தியாகம் செய்தார். ஒருவரின் மரணம் பல உயிர்களைக் காப்பாற்றியது.
இன்னொரு பக்கம், சார்ஜென்ட் வெல்ஷ் – இந்த ராணுவக் கட்டுப்பாட்டு மனிதன் – காயமடைந்து மரணத்தின் விளிம்பில் துடித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு வீரனைக் காப்பாற்ற ஓடினான். ஆனால், அவனது காயத்தின் ஆழத்தை உணர்ந்த வெல்ஷ், அவனுக்குத் தேவையற்ற வேதனையைத் தர விரும்பவில்லை. அவனது துயரத்தைப் போக்க, அதிக அளவு வலி நிவாரணியைக் (Morphine) கொடுத்து, அவனது வேதனையான வாழ்வை முடிவுக்குக் கொண்டு வந்தான். இந்த இரக்கமற்ற செயல், போர்க்களத்தில் மனிதநேயம் மரிக்கும் விதத்தைக் காட்டியது.
முன்னேற்றத்தில் தேக்கம் ஏற்பட்டதால், லெப்டினென்ட் கர்னல் கோர்டன் டால் (Lt. Col. Gordon Tall), தன் அதிகார வரம்பிலிருந்து கேப்டன் ஸ்டாரோஸைத் தொலைபேசியில் அழைத்தார். "என்ன விலை கொடுத்தாவது சரி, மொத்தப் படையையும் நேருக்கு நேர் மோதி அந்த பதுங்குகுழியைக் (Bunker) கைப்பற்று!" என்று கர்ஜித்தார்.
ஆனால், மனித உணர்வுள்ள ஸ்டாரோஸ், இது தன் வீரர்களை தற்கொலைக்கு அனுப்பும் வேலை என்று உணர்ந்தார். அதனால், "நான் என் வீரர்களை அழிவுக்குள் தள்ள மாட்டேன்!" என்று அந்த தற்கொலைக் கட்டளையை ஏற்க மறுத்தார். இந்தக் கட்டளையை மீறிய செயல், இராணுவத்தின் கடுமையான படிநிலையில் ஒரு அதிர்வை ஏற்படுத்தியது.
ஸ்டாரோஸின் மறுப்பால் ஆத்திரமடைந்த கர்னல் டால், தன் பட்டாலியன் நிர்வாக அதிகாரி கேப்டன் ஜான் காஃப் (Captain John Gaff) உடன் நேரடியாகப் போர்க்களத்திற்கே வந்தார். அவர்கள் வரும்போது, ஜப்பானியர்களின் எதிர்ப்பு பலவீனம் அடைந்திருப்பது போல் தோன்றியது. டாலுக்கு, ஸ்டாரோஸ் கோழை என்ற எண்ணம் மேலும் வலுப்பட்டது.
அப்போது, பிரைவேட் பெல் (Pvt. Bell) என்ற வீரன், யாருக்கும் தெரியாமல் தனியாக மலை உச்சிக்கு வேவு பார்த்து, ஜப்பானியப் படைகளின் நிலையைத் துல்லியமாக மதிப்பிட்ட தகவலைக் கொடுத்தான். இதைக் கேட்டறிந்த டால், சிறிய அளவிலான வீரர்கள் குழுவை அனுப்பி, பக்கவாட்டுப் பகுதியில் (Flanking Maneuver) தாக்குதல் நடத்தி, பதுங்குகுழியைக் கைப்பற்றலாம் என்று யோசனை தெரிவித்தார். விட், பெல், டால் போன்ற வீரர்கள் இந்த ஆபத்தான பணிக்குத் தாமாக முன்வந்தனர். கேப்டன் காஃப் இந்தக் குழுவிற்குத் தலைமை தாங்கினார். பயங்கரமான சண்டைக்குப் பிறகு, அமெரிக்கப் படைகள் வெற்றியை ஈட்டி, மலையைக் கைப்பற்றின.
'மலை 210'-ஐக் கைப்பற்றிய வெற்றி, அமெரிக்கப் படைகளுக்கு ஒரு முக்கியமான உத்தியை உறுதிப்படுத்தியது. தங்கள் கடுமையான உழைப்பிற்காக, 'சி' கம்பெனி வீரர்களுக்கு ஒரு வாரம் முழுவதும் போரிலிருந்து ஓய்வு அளிக்கப்பட்டது. ஆனால், இந்தப் போர்க் காட்சிகளைக் கண்ட வீரர்களுக்கு, அமைதியின் இந்த இடைவெளியில் எந்தவிதமான உண்மையான சந்தோஷமும் கிட்டவில்லை. இரத்தம் சிந்திய வெற்றியின் விலை, அவர்களின் மனதைப் பிணைத்திருந்தது. மகிழ்ச்சி மறக்கப்பட்டு, சோகமும் சோர்வும் சூழ்ந்திருந்தது.
ஸ்டாரோஸின் விலகலும் பெல்லின் துயரமும்
படைவீரர்கள் கூடாரம் அமைத்து ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்த போது, கர்னல் டால், கேப்டன் ஸ்டாரோஸை நேரில் சந்தித்தார். போர்க்களத்தில் வீரர்களை இழக்க விரும்பாமல், கட்டளையை மீறிய ஸ்டாரோஸின் செயலை டால் நினைவில் வைத்திருந்தார். டால், ஸ்டாரோஸை வீரர்களுக்குத் தலைமை தாங்கத் தகுதியற்றவராகக் கருதினார். போரின் அழுத்தங்களைத் தாங்க முடியாத அளவுக்கு ஸ்டாரோஸ் 'மிகவும் மென்மையானவர்' என்று டால் மதிப்பிட்டார். இதன் விளைவாக, ஸ்டாரோஸ் தன் கம்பெனித் தலைமைப் பதவியிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டார்.
"நீங்கள் ஒரு நல்ல போர் வீரன் அல்ல, நீங்கள் ஒரு நல்ல மனிதர். அது இந்தப் போருக்குத் தேவையில்லை." - டால்
என்று மறைமுகமாகச் சொல்லி, வாஷிங்டன் டி.சி-யில் உள்ள இராணுவச் சட்டக் குழுவில் (JAG Corps) வழக்கறிஞராகப் பணிமாற்றம் கேட்டு விண்ணப்பிக்கும்படி ஸ்டாரோஸிற்கு அறிவுறுத்தினார்.
ஒரு மனிதாபிமானமுள்ள தளபதியின் தோல்வியாக இது அமைந்தது.
இதற்கிடையில், மலையில் வீரத்துடன் சண்டையிட்ட பிரைவேட் பெல்லுக்கு, தன் மனைவியிடமிருந்து ஒரு கடிதம் வந்தது. தான் உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், தன் மனைவி வேறொரு ஆடவர் மீது காதல் கொண்டுள்ளதாகவும், அதனால் விவாகரத்து கோருவதாகவும் அந்தக் கடிதத்தில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.
போரின் துயரங்கள் ஒருபுறம் இருக்க, பெல்லின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கை, அவனது மனதின் அடித்தளத்தையே உலுக்கியது. நாட்டிற்காகப் போராடும் ஒரு வீரன், தன் வீட்டிலேயே தோல்வியைத் தழுவியது பெருந்துயரம்.
பிரைவேட் விட், மீண்டும் உள்ளூர் மக்களைச் சந்திக்கும் வாய்ப்பைப் பெற்றான். தான் போருக்குச் செல்வதற்கு முன் கண்ட அந்த எளிய, மகிழ்ச்சியான, கவலையற்ற பழங்குடிச் சமூகத்தை இப்போது அவனால் காண முடியவில்லை. போரின் தாக்கம், அந்த அப்பாவியான மக்களிடமும் ஆழமாகப் பதிந்திருந்தது. இப்போது அவர்கள் வெளிநாட்டினரைக் கண்டால் விலகிச் சென்றனர்; அவர்களுக்குள் முரண்பாடுகளும் சண்டைகளும் அதிகமாயின. இந்த மண்ணின் அமைதியையும், அப்பாவிகளின் சந்தோஷத்தையும் போர் எப்படிச் சிதைத்திருக்கிறது என்பதை விட் உணர்ந்தான்.
விட் மனதில் இந்த இரண்டு உலகங்களின் முரண்பாடு எப்போதும் இருந்தது: போரின் பயங்கரமும், இயற்கையின் அமைதியும். அமைதியைப் பிணைத்திருப்பது எது? அன்பா? அல்லது அந்த அன்பைச் சிதைக்கும் வெறுப்பா? என்ற கேள்விகளுடன் அவன் போராடினான்.
ஓய்வுக்குப் பிறகு, 'சி' கம்பெனி, லெப்டினென்ட் பேண்ட் தலைமையில் ஆற்றங்கரையோரமாக ரோந்துப் பணிக்கு அனுப்பப்பட்டது. விட், கார்போரல் ஃபைஃப் (Cpl. Fife) மற்றும் பிரைவேட் கூம்ப்ஸ் (Pvt. Coombs) ஆகியோர் ஆற்று நீரோட்டத்தின் மேலே சென்று வேவு பார்க்கும் பொறுப்பை ஏற்றனர். எதிர்பாராதவிதமாக, அவர்கள் முன்னேறி வந்த ஜப்பானியப் படைகளின் ஒரு பெரிய குழுவை எதிர்கொண்டனர்.
உடனடியாகப் பின்வாங்க முயன்றபோது, பிரைவேட் கூம்ப்ஸ் சுடப்பட்டு காயமடைந்தார். தங்களால் தப்ப முடியாது என்பதை உணர்ந்த விட், ஒரு மிக முக்கியமான முடிவை எடுத்தான். தன் சகாக்களான ஃபைஃப், கூம்ப்ஸ் ஆகியோர் தப்பிச் செல்ல நேரம் கொடுக்க வேண்டும் என்று எண்ணி, அவன் தைரியமாக ஜப்பானியர்களின் கவனத்தை ஈர்க்கும் விதமாகச் செயல்பட்டான்.
ஜப்பானிய வீரர்கள் விட்டைச் சுற்றி வளைத்து, சரணடையும்படி மிரட்டினர். ஆனால், அமைதியை நேசித்த அந்த வீரன், சரணடைவதற்குப் பதிலாக, தன் துப்பாக்கியைத் தூக்கி அவர்களை நோக்கிச் சுடப் போவது போல் பாசாங்கு செய்தான். தன் சகாக்களின் உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்காக, விட் வேண்டுமென்றே தற்கொலைக்குச் சம்மதித்தான். அடுத்த நொடியே, ஜப்பானியப் படையின் துப்பாக்கித் தோட்டாக்களால் விட் கொல்லப்பட்டான்.
அமைதியைத் தேடி ஓடியவன், இறுதியாகத் தன் உயிரைத் தியாகம் செய்து, தன் நண்பர்களின் அமைதியான வாழ்வுக்கு வித்திட்டான்.
விட் கொல்லப்பட்ட சிறிது நேரத்தில், அவனது சகாக்கள், அவனை அடக்கம் செய்யத் திரும்பினார்கள். விட்டை வெறுத்ததைப் போலக் காட்டிக்கொண்ட சார்ஜென்ட் வெல்ஷ், தன் மனதில் இருந்த விட்டின் நேர்மையின் மீதான மரியாதையை உணர்ந்தார். விட்டின் கல்லறைக்கு முன் நின்ற வெல்ஷ், வெளிப்படையாகத் தெரியாத துயரத்துடன் கண்ணீர் சிந்தினார். போர்க் களத்தின் கடினமான அனுபவங்கள், வெல்ஷின் இரும்பைப் போன்ற இதயத்தையும் உருக்கின.
'சி' கம்பெனிக்கு கேப்டன் போஷ் என்ற புதிய தளபதி நியமிக்கப்பட்டார். விட்டின் மரணமும், மலை 210-ஐக் கைப்பற்றியதற்கான வெற்றியும் ஒரு முடிவுக்கு வந்த பிறகு, 'சி' கம்பெனிக்குப் பணியிலிருந்து விலக்கு அளிக்கப்பட்டது. இறுதியாக, அவர்கள் அனைவரும் குவாடல்கனால் தீவிலிருந்து இராணுவக் கப்பலில் (LCT) ஏற்றப்பட்டு வெளியேற்றப்பட்டனர்.
போர் முடிந்தது; வெற்றி கிடைத்தது. ஆனால், அந்த வெற்றிக்குப் பின்னால் இருந்த ஒவ்வொரு வீரனின் மனதிலும், ஆழமான காயங்களும், அமைதி இழந்த வாழ்வுமே மிஞ்சியிருந்தன.
உண்மையான 'மெல்லிய சிவப்பு கோடு' (Thin Red Line) என்பது, மனித மனதின் விளிம்பில் வரையப்பட்ட, போரின் கோரத்திற்கும், வாழ வேண்டும் என்ற ஆசைக்கும் இடையே உள்ள மெல்லிய எல்லையாகும்.
'தி தின் ரெட் லைன்' (1998) திரைப்படம் போர் பற்றிய வெளிப்படையான காட்சிப்பதிவல்ல, மாறாக மனித மனதின் ஆழமான தத்துவார்த்த விசாரணையாக விளங்குகிறது. இது வெறும் சண்டைக் காட்சிகள் நிறைந்த சினிமா என்பதற்குப் பதிலாக, அமைதிக்கும் அழிவுக்கும், படைப்பிற்கும் வன்முறைக்கும் இடையில் உள்ள 'மெல்லிய சிவப்பு கோடு' பற்றிச் சிந்திக்க வைக்கும் கவித்துவமான காவியமாகும்.
இயக்குநர் டெர்ரன்ஸ் மாலிக், இரண்டாம் உலகப் போரின் குவாடல்கனால் போர்க்களத்தை, ஒவ்வொரு மனிதனின் ஆத்மாவுக்குள்ளும் நடக்கும் உள்நாட்டுப் போராகவே அணுகியுள்ளார்.
நீங்கள் அளித்த நடிகர்கள் பட்டியல் மற்றும் பட விவரங்களைத் துல்லியமாக, எந்த மாற்றமும் இல்லாமல் விவரிக்கிறேன்.
நடிகர்கள் மற்றும் பாத்திரங்கள்:
சீன் பென் முதல் சார்ஜென்ட் எட்வர்ட் வெல்ஷாக நடித்தார். அட்ரியன் பிரோடி கார்போரல்/சார்ஜென்ட் ஜெஃப்ரி ஃபைஃபாக நடித்தார். ஜிம் காவிசல் பிரைவேட் ராபர்ட் இ. லீ விட்டாக நடித்தார். பென் சாப்ளின் பிரைவேட்/சார்ஜென்ட் ஜாக் பெல்லாக நடித்தார். ஜார்ஜ் க்ளூனி கேப்டன் சார்லஸ் போஷாக நடித்தார். ஜான் குசாக் கேப்டன் ஜான் காஃபாக நடித்தார். வுடி ஹாரெல்சன் சார்ஜென்ட் பிரையன் கெக்காக நடித்தார். எலியாஸ் கோட்டியாஸ் கேப்டன் ஜேம்ஸ் ஸ்டாரோஸாக நடித்தார். ஜாரெட் லெட்டோ இரண்டாம் லெப்டினென்ட் வில்லியம் ஒய்ட்டாக நடித்தார். டாஷ் மிஹோக் ப்ரொமோட்டட் ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ் டான் டால் ஆக நடித்தார். டிம் பிளேக் நெல்சன் பிரைவேட் லைசாண்டர் டில்ஸாக நடித்தார். நிக் நோல்டே லெப்டினென்ட் கர்னல் கோர்டன் டால் ஆக நடித்தார். ஜான் சி. ரெயிலி சார்ஜென்ட் மேனார்ட் ஸ்டார்மாக நடித்தார். லாரி ரொமானோ பிரைவேட் லியோனார்டோ மாஸியாக நடித்தார். ஜான் சாவேஜ் சார்ஜென்ட் ஜாக் மெக்ரானாக நடித்தார். ஜான் டிரவோல்டா பிரிகேடியர் ஜெனரல் ஹோவர்ட் குயின்டார்ட்டாக நடித்தார். ஆரி வெர்வீன் ப்ரொமோட்டட் ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ் சார்லி டேலாக நடித்தார்.
இந்த முக்கிய நட்சத்திர நடிகர்கள் தவிர, சிறிய பாத்திரங்களில் பல நன்கு அறியப்பட்ட நடிகர்கள் நடித்தனர். அவர்களில், பிரைவேட் ஆல்பிரடோ டெல்லாவாக கிர்க் அசெவெடோ, விட்டின் தாயாக பென்னி ஆலன், பிரைவேட் டேவிட் பீலாக மார்க் பூன் ஜூனியர், பிரைவேட் ஆர்வில் கூம்ப்ஸாக மாட் டோரான், சார்ஜென்ட் பீட்டர் பெக்கராக டான் ஹார்வி, பிரைவேட் ஹியூகோ கார்னியாக டேனி ஹோச், பிரைவேட் ஹோமர் ஆஷாக தாமஸ் ஜேன், மார்ட்டி பெல்லாக மிராண்டா ஓட்டோ, மற்றும் பிரைவேட் எட்வர்ட் பீடாக நிக் ஸ்டால் ஆகியோர் அடங்குவர்.
லூகாஸ் ஹாஸ், பில் புல்மேன், டோனல் லாக் மற்றும் மிக்கி ரூர்க் ஆகியோரும் இப்படத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தனர், ஆனால் அவர்களின் காட்சிகள் இறுதியில் நீக்கப்பட்டன.
ஜான் குசாக்கின் பாத்திரமான கேப்டன் காஃப், குவாடல்கனாலில் மெடல் ஆஃப் ஆனர் விருது வென்ற சார்லஸ் டபிள்யூ. டேவிஸ் என்ற நிஜ நபரை அடிப்படையாகக் கொண்டது. காஃப் ஜப்பானிய பதுங்கு குழியின் மீது தாக்குதல் நடத்துவதற்குக் காரணமாக இருந்த காட்சியானது, டேவிஸ் தனது மெடல் ஆஃப் ஆனர் விருதைப் பெற்ற உண்மையான செயலால் ஈர்க்கப்பட்டது.
ஜிம் காவிசல், ஷான் பென், நிக் நோல்டே, எலியாஸ் கோட்டியாஸ் போன்ற பல ஹாலிவுட் நட்சத்திரங்கள், தங்கள் கதாபாத்திரத்தின் ஆழமான ஆன்மத் தவிப்பைத் துல்லியமாக இதில் வெளிப்படுத்தினர். இவர்களின் உள்மனப் பேச்சுகள் பின்னணிக் குரலாக ஒலித்து, "நாம் ஏன் இப்படி வாழ்கிறோம்?" போன்ற கேள்விகளை எழுப்பி, பார்வையாளர்களை ஆழ்ந்த சிந்தனைக்கு இட்டுச் செல்கின்றன.
மாலிக் குவாடல்கனால் தீவின் பசுமையையும், நீரையும், உயிரினங்களையும் போர் வன்முறைக்கு எதிரான அமைதியான சாட்சிகளாகப் பயன்படுத்தியுள்ளார் இயக்குனர்.
துப்பாக்கிச் சத்தங்களுக்கு நடுவே பறவைகளின் கீதத்தைக் கேட்பது, மனித அழிவிற்கும் இயற்கையின் நித்திய வாழ்க்கைக்கும் உள்ள வேறுபாட்டைக் கூர்மையாக நமக்கு உணர்த்துகிறது.
ஜான் டோல் கையாண்ட ஒளிப்பதிவு, தரையை ஒட்டியோ அல்லது வானத்தை நோக்கியோ நகர்ந்து, வீரர்களின் பார்வையின் வரம்பற்ற தன்மையையும், அவர்கள் சண்டையிடும் மண்ணின் முக்கியத்துவத்தையும் குறித்தது.
ஹான்ஸ் சிம்மர் அமைத்த பின்னணி இசை, குறிப்பாக மெலனேசிய பழங்குடிகளின் இசைக் கூறுகளுடன் இணைந்து, படத்தின் தத்துவார்த்த ஆழத்தை மேம்படுத்தியது. இப்படம் சிறந்த படம் உட்பட ஏழு ஆஸ்கர் விருதுகளுக்குப் பரிந்துரைக்கப்பட்டது, அத்துடன் பெர்லின் சர்வதேசத் திரைப்பட விழாவில் மாலிக்கிற்கு கோல்டன் பியர் விருதையும் பெற்றுத் தந்தது.
இது போர் சினிமா வகையை ஆழமான தத்துவார்த்த தளத்திற்கு உயர்த்தியதாக சினிமா ஆர்வலர்களால் போற்றிக் கொண்டாடப்படுகிறது. 'தி தின் ரெட் லைன்' ஒரு அனுபவம். டெர்ரன்ஸ் மாலிக், போரைப் பற்றிய ஒரு கருத்தை நிறுவ முற்படாமல் பல கேள்விகளை எழுப்பிச் செல்கிறார்.
வீர மரணத்தின் மத்தியில் இருக்கும் வாழ்க்கையின் மீதான பேரார்வத்தையும், இரக்கமற்ற அதிகாரத்தின் பிடியில் சிக்கும் மனிதாபிமானத்தின் போராட்டத்தையும் அழகாகவும் வேதனையுடனும் இப்படம் பதிவு செய்துள்ளது.
இது தலைமுறைகளைக் கடந்து பேசப்படும் உலக சினிமா மேன்மையின் ஒரு அரிய படைப்பாகும்.
1964 ஆம் ஆண்டு வெளிவந்த 'தி தின் ரெட் லைன்' என்ற திரைப்படம் பற்றியும் பார்ப்போம், இந்தக் கதை, இரண்டாம் உலகப் போரின்போது அமெரிக்க இராணுவத்தின் ஒரு சிறு படைப்பிரிவு ஜப்பானியப் படைகளை எதிர்கொண்ட குவாடல்கனால் தீவின் போர்க்களத்தை மையமாகக் கொண்டது. இந்தப் படத்தின் இயக்குநர் ஆண்ட்ரூ மார்டன் ஆவார். இது ஜேம்ஸ் ஜோன்ஸ் எழுதிய அதே பெயரிலான நாவலைத் தழுவி எடுக்கப்பட்டது. இந்தப் பதிப்பு, 1998 இல் டெர்ரன்ஸ் மாலிக் எடுத்த தத்துவார்த்தப் படத்திலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டது. 1964 ஆம் ஆண்டுப் பதிப்பு, போரின் நேரடியான, யதார்த்தமான அனுபவங்களில் அதிக கவனம் செலுத்தியது. வீரர்களின் மனப்போராட்டங்கள், பயம், சோர்வு மற்றும் போரின் அழுத்தம் ஆகியவற்றைப் படம் தெளிவாகக் காட்டியது. இது போர்ச் சண்டைக் காட்சிகள், இராணுவ நடைமுறைகள் மற்றும் அதிகார மட்டத்தில் உள்ள மோதல்கள் போன்றவற்றை வெளிப்படையாகச் சித்தரித்தது. குறிப்பாக, வீரர்கள் தங்கள் இலக்குகளை அடையவும், உயிர் பிழைக்கவும் எடுக்கும் தீவிரமான முயற்சிகளைத் திரையில் பதிவு செய்தது. இந்தத் திரைப்படம், மாலிக்கின் பதிப்பைப் போல அதிக தத்துவார்த்த விசாரணைகளை மேற்கொள்ளாமல், குவாடல்கனால் போரில் ஈடுபட்ட சாதாரண அமெரிக்கப் படைவீரர்களின் கடுமையான கள அனுபவத்தை நேர்மையுடன் சொல்லியது.
