இசையில் பிறந்த வண்ணங்கள்: கோடாகுரோம் மற்றும் இரு லியோபோல்ட்களின் வரலாறு


புகைப்படக்கலை கருப்பு-வெள்ளையில் முடங்கிக் கிடந்த காலத்தில், அதற்கு உயிர் கொடுத்தவர்கள் இரண்டு இசைக்கலைஞர்கள். 

டிசம்பர் 26, 1899-இல் பிறந்த லியோபோல்ட் மேனஸ் மற்றும் அவரது நண்பர் லியோபோல்ட் கோடோவ்ஸ்கி ஜூனியர் ஆகியோரின் விடாமுயற்சியே இன்றைய நவீன வண்ணப் புகைப்படங்களுக்கு அடித்தளம் இட்டது.

இசையும் வேதியியலும் இணைந்த புள்ளி
மேனஸ் ஒரு பியானோ கலைஞர், கோடோவ்ஸ்கி ஒரு வயலின் கலைஞர். இசை இவர்களை இணைத்தது போல, புகைப்படக்கலையின் மீதான ஆர்வமும் இவர்களை ஒன்றிணைத்தது. 

இவர்கள் தங்களை வேடிக்கையாக 'காட் அண்ட் மேன்' (God & Man) என்று அழைத்துக்கொண்டனர். இவர்கள் ஒரு சாதாரண இருட்டறையில் (Darkroom) அமர்ந்து, புகைப்படச் சுருள்களை வண்ணமயமாக மாற்றப் பல வேதியியல் சோதனைகளைச் செய்தனர்.

தாள லயத்துடன் உருவான தொழில்நுட்பம்

அக்காலத்தில் புகைப்படங்களை உருவாக்கத் துல்லியமான நேரக் கணக்கீடு அவசியம். இயந்திரக் கடிகாரங்களை விட, தங்களின் இசை ஞானத்தையே இவர்கள் கருவிகளாகப் பயன்படுத்தினர். 

புகழ்பெற்ற பிரம்ஸின் சி-மைனர் சிம்பொனியை (Brahms' C-minor Symphony) ஒரு குறிப்பிட்ட வேகத்தில் விசிலடித்தபடி, அந்தப் பாடலின் கால அளவைக் கொண்டு பிலிம்களை ரசாயனத்தில் நனைத்து எடுத்தனர். 

இசையின் தாளம் (Rhythm)

அறிவியலின் துல்லியமாக மாறிய விந்தை இது.
கோடாக் நிறுவனத்தின் தலையீடு
இவர்களின் இந்த விசித்திரமான ஆனால் வெற்றிகரமான முயற்சிகள் ஈஸ்ட்மேன் கோடாக் (Eastman Kodak) நிறுவனத்தின் கவனத்தை ஈர்த்தன.

 1920-களின் இறுதியில், கோடாக் நிறுவனம் இவர்களைத் தனது ஆய்வகத்தில் சேர்த்துக்கொண்டது. அங்குதான் "மூன்று வண்ணக் கழித்தல் முறை" (Three-color subtractive process) எனும் சிக்கலான தொழில்நுட்பத்தை இவர்கள் எளிமைப்படுத்தினர்.

கோடாகுரோம்: ஒரு புரட்சி

1935-ஆம் ஆண்டு, இவர்களது உழைப்பில் 'கோடாகுரோம்' எனும் வண்ணப் புகைப்படச் சுருள் சந்தைக்கு வந்தது. இது உலகையே வியப்பில் ஆழ்த்தியது. ஏனெனில்:

இதுவரை இல்லாத அளவுக்கு மிகத் தெளிவான நிறங்களை வழங்கியது.
 
பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் ஆனாலும் நிறம் மங்காத நிலைத்தன்மையைக் கொண்டிருந்தது.

சாதாரண மக்களும் வண்ணப் புகைப்படங்களை எடுக்க வழிவகை செய்தது.

லியோபோல்ட் மேனஸ் மற்றும் கோடோவ்ஸ்கி ஆகிய இருவரும் இசை உலகில் மட்டுமல்ல, அறிவியல் உலகிலும் அழியாத இடத்தைப் பிடித்தனர். ஒரு பியானோ கலைஞரின் விரல்களும், ஒரு வயலின் கலைஞரின் காதுகளும் இணைந்து உலகிற்கு வண்ணங்களைக் கற்றுக்கொடுத்தன என்பது புகைப்பட வரலாற்றின் ஒரு சுவாரசியமான பாடம்.

இன்று நாம் டிஜிட்டல் உலகில் கோடிக்கணக்கான வண்ணப் படங்களை எடுக்கிறோம் என்றால், அதற்கு நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு விசிலடித்து நேரத்தைக் கணக்கிட்ட இந்த இரு லியோபோல்ட்களே காரணம்.

கோடாகுரோமின் தனித்துவமான நிறங்கள்
கோடாகுரோம் பிலிம்கள் மற்ற வண்ணப் பிலிம்களில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்டவை. 

இதில் சிவப்பு, பச்சை மற்றும் நீல நிறங்கள் மிகவும் அடர்த்தியாகவும் (Vibrant), நிஜமான வாழ்வியல் நிறங்களுக்கு மிக நெருக்கமாகவும் இருக்கும்.

 குறிப்பாக, இந்தப் பிலிமில் எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்களில் உள்ள 'சிவப்பு' நிறம் ஒரு தனி அழகைக் கொண்டிருக்கும்.

 இதனாலேயே பல தசாப்தங்களாகத் தரமான புகைப்படங்களை விரும்பும் கலைஞர்களின் முதல் தேர்வாக இது இருந்தது.

அழியாத பொக்கிஷம் (Archival Quality)

இந்தப் பிலிமின் மிகப்பெரிய பலம் அதன் ஆயுட்காலம். சாதாரண வண்ணப் புகைப்படங்கள் சில ஆண்டுகளில் மங்கிவிடும், ஆனால் கோடாகுரோம் ஸ்லைடுகள் (Slides) சரியான முறையில் பாதுகாக்கப்பட்டால், 50 அல்லது 100 ஆண்டுகள் ஆனாலும் எடுத்த அன்று இருந்த அதே பொலிவுடன் இருக்கும். 

வரலாற்று நிகழ்வுகளையும், போர்க்காலக் காட்சிகளையும் ஆவணப்படுத்த இதுவே மிகச்சிறந்த கருவியாக அமைந்தது.

உலகப்புகழ் பெற்ற 'ஆப்கான் சிறுமி' (The Afghan Girl)
கோடாகுரோம் பிலிமின் பெருமையை உலகிற்கு உரக்கச் சொன்ன ஒரு புகைப்படம் என்றால், அது ஸ்டீவ் மெக்கரி (Steve McCurry) எடுத்த 'ஆப்கான் சிறுமி' (Sharbat Gula) படம் தான்.

 1984-இல் நேஷனல் ஜியோகிராபிக் இதழின் அட்டைப்படமாக வந்த அந்தப் படத்தில், அச்சிறுமியின் ஊடுருவும் பச்சை நிறக் கண்களும், அவள் அணிந்திருந்த சிவப்பு நிற ஆடையும் கோடாகுரோம் பிலிமின் துல்லியத்திற்குச் சான்றாக அமைந்தன.

 இன்றும் அந்தப் புகைப்படம் உலகின் மிகச்சிறந்த ஆவணப் படங்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது.

ஒரு சகாப்தத்தின் முடிவு

டிஜிட்டல் கேமராக்களின் வருகையால், 2009-ஆம் ஆண்டு கோடாக் நிறுவனம் இந்தப் பிலிமின் உற்பத்தியை நிறுத்தியது. 2010-ஆம் ஆண்டு உலகின் கடைசி கோடாகுரோம் பிலிமை ஸ்டீவ் மெக்கரி கையாண்டார். 

அவர் அந்தப் பிலிமைப் பயன்படுத்தி எடுத்த படங்கள் புகைப்பட வரலாற்றின் ஒரு சகாப்தம் முடிவுக்கு வந்ததைக் குறிக்கும் அடையாளமாக அமைந்தன. 

இன்றும் பல தொழில்முறை புகைப்படக் கலைஞர்கள் அந்த "கோடாகுரோம் மேஜிக்" டிஜிட்டல் படங்களில் கிடைப்பதில்லை என்று ஏக்கத்துடன் குறிப்பிடுவதுண்டு.

ஜப்பான் இலக்கிய எழுத்தாளர் ஹருகி முரகாமி

ஹருகி முரகாமி ஒரு உலகப் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளராக உருவெடுப்பதற்கு முன்பு, ஜப்பானின் டோக்கியோ நகரில் பீட்டர் கேட் என்ற பெயரில் ஒரு சிறிய ஜாஸ் இசை விடுதியை நடத்தி வந்தார். 

பகல் நேரங்களில் காபி தயாரிப்பதும், மேஜைகளைச் சுத்தம் செய்வதுமே அவரது முக்கியப் பணியாக இருந்தது. இரவு நேரங்களில் மைல்ஸ் டேவிஸ் மற்றும் திலோனியஸ் மோங்க் போன்ற புகழ்பெற்ற கலைஞர்களின் இசைத் தட்டுகளை ஒலிக்கவிட்டு, வாடிக்கையாளர்களின் வருகையை அமைதியாக கவனித்துக் கொண்டிருப்பார்.

ஒரு சாதாரண மனிதராகத் தன் வாழ்க்கையை நகர்த்திக் கொண்டிருந்த முரகாமிக்கு, ஒரு பேஸ்பால் போட்டியைக் கண்டு ரசித்துக் கொண்டிருந்தபோதுதான் திடீரென நாவல் எழுதும் எண்ணம் தோன்றியது. 

அந்த ஒரு கணம் அவரது வாழ்க்கையையே மாற்றியது. அன்றிரவு ஆட்டம் முடிந்ததும் வீட்டிற்குச் சென்றவர், தனது சமையலறை மேஜையில் அமர்ந்து மெதுவாக எழுதத் தொடங்கினார். எந்தப் பெரிய இலக்கியத் திட்டமும் அவரிடம் அப்போது இல்லை.

பகல் முழுதும் உழைத்துவிட்டு, நள்ளிரவில் அந்த இசை விடுதி மூடப்பட்ட பிறகு கிடைக்கும் அமைதியான நேரத்தில்தான் அவர் எழுதினார். ஒரு நேர்த்தியான படிப்பு அறையோ அல்லது பெரிய வசதிகளோ அவருக்குத் தேவைப்படவில்லை. 

மாறாக, தனக்குப் பிடித்தமான அந்தச் சிறிய இடத்தின் மௌனத்திற்கு நடுவே, ஒவ்வொரு வரியாக மிகவும் பொறுமையுடன் செதுக்கினார். 

அந்தத் தொடக்கம்தான் இன்று உலகம் முழுவதும் கோடிக்கணக்கான வாசகர்களால் கொண்டாடப்படும் ஒரு மாபெரும் இலக்கியப் பயணத்தின் முதல் புள்ளி.
முரகாமியின் இந்த ஆரம்பகால வாழ்க்கை நமக்கு ஒரு முக்கியமான செய்தியைச் சொல்கிறது.

 மகத்தான படைப்புகள் எப்போதும் பெரிய நிறுவனங்களிலோ அல்லது ஆடம்பரமான சூழலிலோ உருவாவதில்லை. அவை பெரும்பாலும் சாதாரண வாழ்க்கையின் இடுக்குகளில், நீண்ட நாள் உழைப்பிற்குப் பிறகு கிடைக்கும் சிறு ஓய்வு நேரங்களில்தான் கருக்கொள்கின்றன. ஒரு இசை விடுதி, ஒரு நோட்டுப் புத்தகம் மற்றும் தொடர்ந்து முயற்சிக்கும் மன உறுதி—இவை மட்டுமே ஒரு சாதாரண மனிதனை உலகப் புகழ்பெற்ற கலைஞனாக மாற்றப் போதுமானவை.

ஹருகி முரகாமியின் இலக்கியப் பயணம் பல தசாப்தங்களாகத் தொடர்ந்து நாவல்கள், சிறுகதைகள் மற்றும் கட்டுரைகள் என விரிந்து பரந்து கிடக்கின்றது.

 அவரது ஆரம்பகால நாவலான கேள் த விண்ட் சிங் (1979), ஜப்பானிய இலக்கிய உலகில் அவருக்கு ஒரு நல்வரவேற்பைத் தந்தது. அதைத் தொடர்ந்து வெளியான நார்வேஜியன் வுட் (1987) என்ற நாவல்தான் அவரை ஒரு சாதாரண எழுத்தாளர் என்ற நிலையிலிருந்து உலகளாவிய இலக்கிய நட்சத்திரமாக உயர்த்தியது.

 இந்த நாவல் இளைஞர்களிடையே ஏற்படுத்திய தாக்கம் ஜப்பானில் ஒரு கலாச்சார அலையையே உருவாக்கியது.
தொண்ணூறுகளில் முரகாமி தனது எழுத்தில் அதிக பரிசோதனைகளைச் செய்யத் தொடங்கினார். 

அதன் விளைவாக உருவான த விண்ட் அப் பேர்ட் க்ரோனிக்கிள் (1994) நாவல், ஜப்பானின் போர் வரலாற்றையும் தனிமனிதனின் ஆழ்மனதையும் ஒரு சேரப் பேசியது. அதன் பிறகு வெளியான காப்கா ஆன் த ஷோர் (2002) மற்றும் பிரம்மாண்டமான மூன்று பாகங்களைக் கொண்ட 1Q84 (2009) போன்ற படைப்புகள், மாயாஜால யதார்த்தவாதத்தில் அவருக்கு இருந்த மேதமையைப் பறைசாற்றின. 

இவை அனைத்தும் பல மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு கோடிக்கணக்கான வாசகர்களைச் சென்றடைந்தன.

 முரகாமி உலக அளவில் மிகவும் மதிக்கப்படும் பல கௌரவங்களைப் பெற்றுள்ளார். குறிப்பாக, 2006 ஆம் ஆண்டு அவருக்கு வழங்கப்பட்ட பிரான்ஸ் காப்கா பரிசு, சர்வதேச இலக்கிய உலகில் அவரது இடத்தை உறுதிப்படுத்தியது.

 மேலும், 2009 ஆம் ஆண்டு இஸ்ரேலில் வைத்து வழங்கப்பட்ட ஜெருசலேம் பரிசு, அரசியல் மற்றும் சமூகத் தளைகளுக்கு அப்பாற்பட்டு ஒரு எழுத்தாளராக அவர் கொண்டிருந்த துணிச்சலைப் பாராட்டி வழங்கப்பட்டது. 

அந்த விருது வழங்கும் விழாவில் அவர் ஆற்றிய 'சுவர் மற்றும் முட்டை' பற்றிய உரை இன்றும் பலரால் போற்றப்படுகிறது.
சமீபத்திய ஆண்டுகளில், கற்பனை உலகின் நாயகனாகத் திகழும் இவருக்கு டென்மார்க் நாடு ஹான்ஸ் கிறிஸ்டியன் ஆண்டர்சன் இலக்கிய விருதினை (2016) வழங்கிச் சிறப்பித்தது. 

மேலும், 2023 ஆம் ஆண்டு ஸ்பெயினின் உயரிய கௌரவமான ஆஸ்டூரியாஸ் இளவரசி விருது இலக்கியத் துறைக்காக அவருக்கு வழங்கப்பட்டது. 

ஒவ்வொரு ஆண்டும் இலக்கியத்திற்கான நோபல் பரிசுப் பட்டியலில் முரகாமியின் பெயர் முன்னணியில் இருந்தாலும், விருதுகளைக் கடந்த ஒரு மாபெரும் வாசகர் பட்டாளத்தை அவர் தனது வசீகரமான எழுத்துக்களால் கட்டிப்போட்டுள்ளார் என்பதே உண்மை.

ஹருகி முரகாமியின் எழுத்துக்கள் உலக அளவில் தனித்துவமாகக் கருதப்படுவதற்கு அவரது விசித்திரமான மற்றும் அமைதியான எழுத்து நடையே முக்கிய காரணமாகும். யதார்த்தமான உலகையும், கனவு போன்ற மாயாஜால உலகையும் மிக மெல்லிய கோட்டின் மூலம் இணைப்பது இவரது பாணி. இவரது கதைகளில் சாதாரண மனிதர்கள் திடீரென ஒரு விசித்திரமான சூழலில் சிக்கிக்கொள்வது போலவும், அது அவர்களுக்கு மிகவும் இயல்பான ஒன்றாக இருப்பது போலவும் சித்தரிக்கப்பட்டிருக்கும்.

குறிப்பாக, இவரது நார்வேஜியன் வுட் நாவல் உலகப் புகழ்பெற்றது. இது மற்ற முரகாமி கதைகளைப் போல மாயாஜாலங்கள் நிறைந்ததாக இல்லாமல், இளமைப் பருவத்தின் வலி, காதல் மற்றும் இழப்புகளை மிகவும் ஆழமாகப் பேசியது. ஒரு ஜாஸ் விடுதி உரிமையாளராக இருந்த அனுபவம் இவரது எழுத்துக்களிலும் எதிரொலிப்பதைக் காணலாம். 

இவரது கதைகளில் இசை, மேற்கத்திய கலாச்சாரம் மற்றும் தனிமை ஆகியவை பிரிக்க முடியாத அங்கங்களாக இருக்கும்.
முரகாமியின் கதைகளைப் படிக்கும்போது, நாம் ஒரு நீண்ட நள்ளிரவுப் பயணத்தில் இருப்பது போன்ற உணர்வு ஏற்படும். 

கதை மாந்தர்கள் அடிக்கடி சமையல் செய்வதும், ஜாஸ் இசை கேட்பதும், பூனைகளுடன் பேசுவதும் என மிகச் சாதாரண விஷயங்களின் வழியே வாழ்வின் பெரிய தத்துவங்களை அவர் விளக்குவார். 

இந்த எளிமையும் ஆழமுமே அவரை ஒரு உலகளாவிய இலக்கிய நட்சத்திரமாக மாற்றியது.
இவரது படைப்புகளில் தனிமை என்பது ஒரு சோகமான விஷயமாகப் பார்க்கப்படாமல், ஒரு மனிதன் தன்னைத் தானே கண்டுகொள்ளும் ஒரு வழியாகக் காட்டப்படுகிறது. அதுவே பல வாசகர்களுக்கு ஒரு ஆறுதலையும் நெருக்கத்தையும் தருகிறது.

ஹருகி முரகாமியின் கதைகளில் வரும் மாயாஜால யதார்த்தம் என்பது மிகவும் அற்புதம் வாய்ந்தது. அது சாதாரணமான வாழ்க்கையின் நடுவே எவ்வித எச்சரிக்கையும் இன்றி ஒரு கனவு உலகிற்கு நம்மை அழைத்துச் செல்லும். உதாரணமாக, ஒரு மனிதன் தன் காணாமல் போன பூனையைத் தேடிச் செல்லும்போது, ஒரு பாழடைந்த கிணற்றின் வழியாக மற்றொரு உலகிற்குள் நுழைவார்.

 அங்கே காலமும் இடமும் நாம் அறிந்த இயற்பியல் விதிகளுக்கு அப்பாற்பட்டு இயங்கும்.
முரகாமி இந்த மாயாஜாலங்களை மிக இயல்பாகக் கையாளுவார். ஒரு கதாபாத்திரத்தின் அறையில் திடீரென வானத்திலிருந்து மீன்கள் விழுவதாக இருக்கட்டும் அல்லது ஒருவர் நிழலை இழப்பதாக இருக்கட்டும், அதை அவர் ஏதோ ஒரு அன்றாட நிகழ்வு போல விவரிப்பார். 

இந்த அணுகுமுறைதான் வாசகர்களை திகைக்க வைப்பதுடன், கதையோடு ஒன்றச் செய்கிறது. அந்த மாய உலகிற்கும் நம் நிஜ உலகிற்கும் இடையே ஒரு மெல்லிய திரை மட்டுமே இருப்பதை அவர் உணர வைப்பார்.

இவரது கதைகளில் வரும் நிலத்தடி கிணறுகள், இருண்ட சுரங்கங்கள் மற்றும் நள்ளிரவில் ஒலிக்கும் தொலைபேசி அழைப்புகள் ஆகியவை மனித மனதின் ஆழமான ஆசைகளையும், மறைக்கப்பட்ட பயங்களையும் குறிப்பதாக அமைகின்றன. நாம் வெளியில் சொல்லத் தயங்கும் ரகசியங்களை இந்த மாயாஜால குறியீடுகளின் வழியே முரகாமி வெளிப்படுத்துகிறார்.

 இதனால், ஒரு கதையைப் படித்து முடிக்கும்போது ஏதோ ஒரு கனவைக் கண்டு விழித்தது போன்ற பிரமிப்பு நமக்கு ஏற்படும்.
இந்த விசித்திரமான சூழலிலும், அவரது கதாபாத்திரங்கள் மிகவும் நிதானமாக காபி குடிப்பதையும், பழைய இசைத் தட்டுகளைக் கேட்பதையும் நிறுத்த மாட்டார்கள். 

இந்தத் 'தீவிரமான அமைதி' தான் முரகாமியின் எழுத்துக்களுக்கு உலக அளவில் ஒரு பெரிய ரசிகர் பட்டாளத்தை உருவாக்கியுள்ளது. இவருடைய கதைகள் தர்க்கரீதியான முடிவுகளை விட, உணர்வுப்பூர்வமான ஒரு தேடலையே வாசகர்களுக்குப் பரிசாக அளிக்கின்றன.

அயாள் சசி | 2017 | சஜின் பாபு

2017-ஆம் ஆண்டு வெளியான  மலையாளத் திரைப்படம் "அயாள் சசி", 

பிரியாணி படம் இயக்கிய இயக்குநர் சஜின் பாபுவின் இயக்கத்தில் உருவானது. இப்படத்தை சுதீஷ் பிள்ளை மற்றும் பி. சுகுமார் ஆகியோர் இணைந்து தயாரித்தனர். இப்படத்தில்  நடிகர் ஸ்ரீனிவாசன் முதன்மை சசி கதாபாத்திரத்தில் நடித்தார்.

 அவருடன் திவ்யா கோபிநாத், கொச்சு பிரேமன், எஸ்.பி. ஸ்ரீகுமார் மற்றும் அனில் நெடுமங்காடு ஆகியோர் முக்கிய வேடங்களில் நடித்துள்ளனர்.
இத்திரைப்படத்தின் கதை மற்றும் திரைக்கதையை இயக்குநர் சஜின் பாபுவே எழுதியுள்ளார். பேசில் சி.ஜே. (Basil C. J.) இப்படத்திற்கு இசையமைத்துள்ளார். தனது தனித்துவமான கதைக்களம் மற்றும் ஸ்ரீனிவாசனின் எதார்த்தமான நடிப்பிற்காக இப்படம் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது. மேலும், 2016-ஆம் ஆண்டுக்கான கேரளா மாநில திரைப்பட விருதுப் போட்டியில் (Kerala State Film Award) இப்படம் பரிந்துரைக்கப்பட்டது.

படத்தின் கதை:-

சசி நம்பூதிரி எனும் அறுபது வயது முதியவரின் விசித்திரமான மற்றும் சுவாரஸ்யமான வாழ்க்கையை இத்திரைப்படம் முன்வைக்கிறது.

 எந்தவிதமான குடும்பப் பொறுப்புகளோ அல்லது பிணைப்புகளோ இல்லாத அவர், ஒரு சுதந்திரப் பறவையாகத் தனது காலத்தைக் கழிக்கிறார். ஒவ்வொரு வார இறுதியிலும் தனது நண்பர்களுக்குத் தனது வீட்டிலேயே மது விருந்துகளை (Parties) ஏற்பாடு செய்து, கவலைகளே இல்லாமல் வாழ்ந்து வருகிறார். 

ஊர் மக்கள் மத்தியில் அவர் ஒரு சிறந்த ஓவியக் கலைஞராக அறியப்படுகிறார். ஆனால், உண்மையில் அவர் ஒரு 'வியாபாரி'. நுண்கலை கல்லூரி மாணவர்களிடம் இருந்து குறைந்த விலைக்கு ஓவியங்களை வாங்கி, அவற்றில் தனது பெயரை (Signature) இட்டு, அவற்றை அதிக விலைக்கு விற்று தனது பிழைப்பை நடத்தி வருகிறார்.

வாழ்க்கை இவ்வாறு நகர்ந்து கொண்டிருக்கும்போது, ஒரு எதிர்பாராத திருப்பமாக சசிக்கு நான்காம் கட்ட கல்லீரல் புற்றுநோய் இருப்பது தெரியவருகிறது. அவரது அதீத மதுப்பழக்கமே இதற்கு முக்கியக் காரணமாக அமைகிறது. 

இன்னும் ஆறு மாதங்களே அவர் உயிர் வாழ முடியும் என்று மருத்துவர்கள் கெடு விதிக்கின்றனர். தனது மரணத்தை ஒரு சாதாரண விஷயமாகக் கடந்து போக விரும்பாத சசி, தனது இறுதிப் பயணத்தையும் மிகவும் தனித்துவமானதாக மாற்றத் திட்டமிடுகிறார்.

தனது உடல் அடக்கம் செய்யப்படுவதற்கு ஒரு நவீன வசதிகள் கொண்ட "ஸ்மார்ட்" (Smart) சவப்பெட்டியைத் தயாரிக்க அவர் ஆர்டர் கொடுக்கிறார். வழக்கமான சம்பிரதாயங்களிலிருந்து விலகிச் செல்ல விரும்பும் அவர், கிறிஸ்தவ மதத்திற்கும் மாறுகிறார்.

 மரணத்திற்குப் பின் நடக்கும் சடங்குகளிலும் தனது அடையாளத்தைப் பதிக்க வேண்டும் என்ற அவரது விசித்திரமான ஆசை இதில் வெளிப்படுகிறது.
திரைப்படத்தின் இறுதிக்காட்சி மிகவும் உருக்கமானது மற்றும் நையாண்டி நிறைந்தது. 

அவர் பெரும் பொருட்செலவில் உருவாக்கிய அந்த "ஸ்மார்ட்" சவப்பெட்டி, வழக்கமான சவப்பெட்டிகளை விட உருவத்தில் மிகவும் பெரியதாக இருக்கிறது. இதன் காரணமாக, பொதுவான இடுகாடுகளில் அல்லது மயானங்களில் அந்தச் சவப்பெட்டியை அனுமதிப்பதில் சட்ட சிக்கல்கள் ஏற்படுகின்றன.

 தான் அத்தனை ஆசையாகவும் திட்டமிட்டும் செய்த ஒரு விஷயம் நிராகரிக்கப்படுவதைக் கண்டு சசி மிகுந்த ஏமாற்றம் அடைகிறார். இறுதியாக, அந்த விலை உயர்ந்த சவப்பெட்டியை ஆற்று நீரில் மிதக்க விட்டுவிட்டு, எதைக் குறித்தும் கவலைப்படாமல் அவர் நடந்து செல்லும் காட்சியுடன் படம் நிறைவடைகிறது. 

இது மனித வாழ்வின் நிலையற்ற தன்மையையும், மரணத்திற்கு நாம் செய்யும் ஆடம்பரங்களின் பொருளற்ற தன்மையையும் நுட்பமாக உணர்த்துகிறது.

நடிகர் சீனிவாசன் மறைவை ஒட்டி இப்படம் அவருடன் பணிபுரிகையில் ஏற்பட்ட தனித்துவமான அனுபவங்களை இயக்குனர் தன் முகநூலில் பகிர்ந்து கொண்டதன் தமிழாக்கம் இங்கே.

ஸ்ரீனிவாசன்: என் நினைவுகளில் ஒரு மகா கலைஞன்

“அஸ்தமயம் வரே” (Unto the Dusk) என்ற எனது முதல் இண்டி (Indie) படத்திற்குப் பிறகு, “அயாள் சசி” படத்தின் திரைக்கதையை எழுதத் தொடங்கியபோது, 'சசி' என்ற அந்தப் பாத்திரமாக என் மனதில் முதலில் தோன்றியது ஸ்ரீனிவாசன் சாரினுடைய முகம் தான். 

திரைக்கதையை எழுதி முடித்த பிறகு, அவரிடம் கதை சொல்வதற்காக அவருக்கு நெருக்கமான சிலரை அழைத்து, “தயவுசெய்து எனக்கு ஒரு வாய்ப்பு வாங்கித் தர முடியுமா?” என்று பரிந்துரை கேட்டு அலைந்தேன். 

ஆனால் பல மாதங்கள் முயன்றும் அது நடக்கவில்லை. “உன்னைப் போன்ற சிறிய பையன்களுக்கெல்லாம் அவரைப் போன்ற ஒரு மூத்த கலைஞர் கால்ஷீட் தரமாட்டார்” என்று சொல்லி சில நண்பர்கள் என்னை ஊக்கமிழக்கச் செய்தனர்.
இறுதியாக ஒரு கடைசி முயற்சி என்று நினைத்து, அவருடைய மொபைல் எண்ணைச் சேகரித்து, பெரிய எதிர்பார்ப்புகள் ஏதுமின்றி ஒரு மெசேஜ் அனுப்பினேன்.

 அதில், நான் ஒரு சிறிய படம் செய்திருப்பதாகவும், அதற்கு IFFK மற்றும் பெங்களூருவில் விருதுகள் கிடைத்துள்ளன என்றும் குறிப்பிட்டு, கதை சொல்ல நேரம் கேட்டிருந்தேன். 

ஒரு நாள் முழுவதும் அவரிடமிருந்து பதில் வரவில்லை. “இந்தக் கதைக்கு வேறு எந்த நடிகரும் பொருத்தமாக இருக்க மாட்டார்கள், அதனால் இந்த ஸ்கிரிப்ட்டைக் கைவிட்டுவிட்டு வேறு ஏதாவது செய்யலாமா?” என்று நான் யோசித்துக்கொண்டிருந்த போது, திடீரென்று ஸ்ரீனிவாசன் சாரிடமிருந்து போன் வந்தது! என்னால் அதை நம்பவே முடியவில்லை.

 அவர் அந்த மெசேஜைப் பார்த்ததாகவும், அடுத்த வாரம் கண்டநாட்டிலுள்ள அவரது வீட்டிற்கு வந்து கதை சொல்லலாம் என்றும் கூறிவிட்டு இணைப்பைத் துண்டித்தார்.
இந்தச் சந்தோஷத்தை எனக்கு நெருக்கமானவர்களிடம் சொன்னபோது, “மலையாள சினிமாவின் மிகச்சிறந்த திரைக்கதை ஆசிரியரிடம் கதை சொல்லப் போகிறாய், மிகவும் கவனமாக இருக்க வேண்டும்” என்று பல ஆலோசனைகள் வந்தன. 

என் உள்ளத்தில் பயம் தொற்றிக்கொண்டது. அவரைச் சந்திக்கச் செல்லும் முன், நான் ஒரு பக்குவப்பட்ட மனிதன் என்று அவரை நம்ப வைக்கத் தாடி வளர்க்கத் தீர்மானித்தேன். அன்று வளர்க்கத் தொடங்கிய தாடியைத்தான் நான் இன்றும் வைத்திருக்கிறேன். 

ஒரு வாரம் வளர்ந்த தாடியுடன் திருவனந்தபுரத்திலிருந்து கண்டநாட்டிற்குச் சென்று அவரைச் சந்தித்தேன்.
எனது பதற்றத்தைப் புரிந்துகொண்ட அவர், முதலில் சினிமா அல்லது கதையைப் பற்றி எதுவுமே கேட்காமல், பொதுவான பல விஷயங்களைப் பேசி என்னைச் சகஜமாக்கினார். ஒருவேளை மற்ற விஷயங்களில் எனக்கு இருக்கும் புரிதலை (Sensibility) அவர் அளவிட்டிருக்கலாம்.

 அதன் பிறகு கதை சொல்லச் சொன்னார். “எனக்குச் சரியாகக் கதை சொல்லத் தெரியாது” என்று முன்னெச்சரிக்கையாக ஒரு ஜாமீன் வாங்கிக்கொண்டு நான் பேசத் தொடங்கினேன். சுமார் ஒன்றரை மணி நேரம் நான் கதை சொன்னேன்.

 இடையில் ஒரு வார்த்தை கூட அவர் பேசவில்லை. நான் சொல்லி முடித்ததும், “இதோ வருகிறேன்” என்று சீரியஸாகச் சொல்லிவிட்டு அறைக்குள் சென்றார். எனக்குப் பயமாகிவிட்டது. பத்து நிமிடம் கழித்து வந்து அமர்ந்த அவர், கதையின் ஒவ்வொரு நுணுக்கங்களையும் கேட்கத் தொடங்கினார். 

நான் எல்லா கேள்விகளுக்கும் பதிலளித்தேன். அப்போதும் என் பதற்றம் குறையவில்லை. ஆனால் இறுதியில் அவர் சிரித்துக்கொண்டே, “கதை எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது, திரைக்கதையையும் படிக்க வேண்டும். எதுவாக இருந்தாலும் நாம் இந்தப் படத்தை செய்கிறோம்” என்றார்.

அது ஒரு தொடக்கம்தான். பிறகு நான் அனுப்பிய திரைக்கதையை இரண்டு நாட்களில் படித்துவிட்டு மீண்டும் அழைத்தார். “மிக நன்றாக இருக்கிறது” என்றார். அப்படித் தான் பெங்களூரு நண்பர் சுபாஷ் பாபு மூலமாக அறிமுகமான சூர்யா வழியாக, 'மீசை மாதவன்' உள்ளிட்ட பல படங்களைத் தயாரித்த சுதீஷ் பிள்ளையும், புகழ்பெற்ற ஒளிப்பதிவாளர் மற்றும் இயக்குநரான பி.சுகுமாரும் தயாரிப்பாளர்களாக முன்வர, எனது இரண்டாவது படமான “அயாள் சசி” பிறந்தது.

அந்தக் கதாபாத்திரத்திற்காகத் தனது எடையைக் குறைத்து அவர் தன்னைத் தயார்படுத்திக்கொண்டார். கேரவன் போன்ற எந்த நிபந்தனையும் இன்றி அவர் இந்தப் படத்தில் நடிக்கச் சம்மதித்தார். படப்பிடிப்பு தொடங்கிய சில நாட்களில் அதிகாலை 6 மணி முதல் மறுநாள் அதிகாலை 2 மணி வரை கூட எந்தப் புகாரும் இன்றி நடித்தார். 

படப்பிடிப்பு அனுமதி பெறுவதில் சில சிக்கல்கள் வந்தபோது, தனது நண்பரான அன்றைய வனத்துறை அமைச்சரைத் தொடர்பு கொண்டு அவரே உதவினார். இது சின்க் சவுண்ட் (Sync Sound) படம் என்பதால், எல்லா வசனங்களையும் முந்தைய நாளே மனப்பாடம் செய்துவிட்டுத்தான் தளத்திற்கு வருவார்.

படப்பிடிப்பின் போது நடந்த ஒரு விபத்தை இன்றும் நடுக்கத்துடன்தான் என்னால் நினைக்க முடிகிறது. கரமனை ஆற்றின் ஓரத்தில் ஓம்னி வேனை அவர் ஓட்டும் காட்சி. திடீரென வண்டி கட்டுப்பாட்டை இழந்து அக்ரஹாரத்துச் சுவரில் மோதி, ஆற்றில் விழும் நிலையில் ஊசலாடியபடி நின்றது. நான் உட்பட அனைவரும் பயந்து ஓடிச் சென்று வண்டியைத் தாங்கிப் பிடித்தோம். 

எல்லாரும் அதிர்ச்சியில் உறைந்து நின்றோம். அன்று இனி படப்பிடிப்பு நடக்காது என்று நினைத்தபோது, வண்டியிலிருந்து இறங்கிய ஸ்ரீனிவாசன் சார் என் முகத்தைப் பார்த்துப் புன்னகைத்து, “உடனே ரீ-டேக் எடுக்கலாம்” என்று கூறி, அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் மிகுந்த தன்னம்பிக்கையுடன் கேமரா முன் நின்றார். 

அந்த அனுபவத்தை என்னால் மறக்கவே முடியாது.
மற்றுமொரு மறக்க முடியாத விஷயம், இத்தனை நாட்கள் படப்பிடிப்பு நடந்தும் என்னிடம் ஒரு சிறு வருத்தத்தைக் கூட அவர் காட்டியதில்லை. எத்தனை முறை ரீ-டேக் கேட்டாலும் முகம் சுளிக்கமாட்டார். 

படத்தின் கிளைமாக்ஸ் படப்பிடிப்பின் போது, நண்பகல் ஒரு மணி அளவில் சசி சவப்பெட்டியில் படுத்து ஆற்றில் மிதந்து வரும் காட்சியை எடுத்துக் கொண்டிருந்தோம். சுமார் ஆறு ரீ-டேக்குகளுக்குப் பிறகு நான் மீண்டும் ஒரு டேக் கேட்டபோது, “இந்த ஷாட் இன்னும் சரியாகவில்லையா?” என்று சிறிய எரிச்சலுடன் அவர் கேட்டார். 

நான் “ஒரே ஒரு முறை மட்டும்” என்று கூறிவிட்டு அந்த ஷாட்டை எடுத்தேன். பிறகு பழைய ஷாட்டுகளில் ஒன்றைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம் என்று கூறி பிரேக் விட்டேன். வழக்கமாக ஒவ்வொரு ஷாட் முடிந்ததும் என்னைப் பார்த்துப் புன்னகைப்பார்.

 அன்று நானும் அவரிடம் முகம் கொடுத்துப் பேசவில்லை. அன்று வேலை முடிந்ததும், மறுநாள் காலை 6 மணிக்குச் சந்திக்கலாம் என்று பிரிந்தோம். என் முகத்தில் வருத்தம் இருந்தது.
மறுநாள் காலை 6 மணிக்கு முன்பே அவர் மேக்கப் போட்டுக்கொண்டு தயாராக வந்தார். 

காரிலிருந்து இறங்கி என்னை ஒரு பக்கமாக அழைத்துச் சென்றார். அவர் சொன்னது இதுதான்: “நேற்று நண்பகல் வெயிலில் அந்த ஷாட் எடுத்தோம் அல்லவா? சூரியன் சுட்டெரித்துக் கொண்டிருந்தது. நான் படுத்திருந்தபோது அடியிலிருந்தும் சூடு, மேலே சூரியனிடமிருந்தும் சூடு. அதைத் தாங்க முடியாமல்தான் அப்படிப் பேசிவிட்டேன். 

ஸாரி.” இதைக் கேட்டதும் நான் அப்படியே உடைந்து போனேன். அந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகுதான், மற்றவர்களுக்குத் தெரிந்தோ தெரியாமலோ ஒரு கஷ்டம் ஏற்படும்போது நாம் எப்படிப் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற பாடத்தைக் கற்றுக்கொண்டேன்.

படப்பிடிப்பு முடிந்த பிறகுதான் அவரோடு நான் இன்னும் நெருக்கமானேன். அவ்வப்போது அவர் வீட்டிற்குச் செல்வேன். காலை முதல் மாலை வரை பல விஷயங்களைப் பேசிக்கொண்டிருப்போம். டீச்சர் (அவரது மனைவி) மதிய உணவு தருவார். 

நான் எழுதிய ஆனால் படமாகாத பல கதைகளைப் படித்து அவர் கருத்துச் சொல்லியிருக்கிறார். எனது “பிரியாணி” படத்தின் கதையைப் படித்துவிட்டு, “நிச்சயமாக இதைச் செய்ய வேண்டும்” என்று எனக்குத் தைரியம் அளித்தார். நீண்ட நாட்கள் அவரைச் சந்திக்காமல் இருந்தால், அவரே போன் செய்து “ஃப்ரீயாக இருந்தால் வீட்டிற்கு வா” என்பார். 

அங்கே தான் இயற்கை விவசாயம் சார்ந்த பலரை நான் சந்தித்தேன்.
சில மாதங்களுக்கு முன்பு அவரைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்தேன். அன்றும் நீண்ட நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். அன்று என்னுடன் வந்திருந்த ஜேம்ஸ் தகரா என்பவருக்கு அவர் பேசுவது புரியவில்லை, ஆனால் எனக்குப் பழகிப்போனதால் அவர் சொன்னதெல்லாம் புரிந்தது.

 அன்றும் நகைச்சுவையாகப் பேசித்தான் விடைபெற்றோம். மூன்று மாதங்களுக்கு முன்பு அங்கிருந்து கிளம்பும்போது, அதுதான் எங்களின் கடைசிச் சந்திப்பாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. அவரைப் பற்றிய நினைவுகளும் அனுபவங்களும் இன்னும் நிறைய இருக்கின்றன.

 அவற்றை என்றும் ஒரு நிதியைப் போல என் மனதில் சுமப்பேன். என் அன்பிற்குரிய ஸ்ரீனிவாசன் சாரை நான் என்றும் மிஸ் செய்வேன்.

சவுண்ட் ஆஃப் ஃபாலிங் | 2025

சவுண்ட் ஆஃப் ஃபாலிங் (ஜெர்மானிய மொழியில்: In die Sonne schauen, அதாவது 'சூரியனைப் பார்த்தல்')  2025-ல் வெளியான  ஜெர்மானியத் திரைப்படம்.

 இப்படத்தை மாஷா ஷிலின்ஸ்கி எழுதி இயக்கியுள்ளார். ஹன்னா ஹெக்ட், லேனா உர்செண்டோவ்ஸ்கி, லேனி கெய்சலர், சுசான் வூஸ்ட், லூயிஸ் ஹெயர் மற்றும் லியா ட்ரிண்டா ஆகியோர் முக்கியமான கதாபாத்திரங்களில் நடித்துள்ளனர். 

ஜெர்மனியின் ஆல்ட்மார்க் பகுதியில் உள்ள ஒரு பண்ணை வீட்டை மையமாகக் கொண்டு, அந்த இடத்துடன் பிணைக்கப்பட்ட நான்கு தலைமுறைப் பெண்களின் வாழ்க்கையை இத்திரைப்படம் விரிவாகப் பின்தொடர்கிறது.

 ‘சவுண்ட் ஆஃப் ஃபாலிங்’ (2025) திரைப்படம் "பெண்களுக்கு மட்டுமே தெரிந்த ரகசியங்களை" திரை மொழியில் மிக ஆழமாக வெளிப்படுத்துகிறது. 

ஒரு பெண் குழந்தை ஆணாதிக்கச் சமூகத்தில் வளரும்போது, தான் ஒரு 'பயன்பாட்டுப் பொருளாக' மட்டுமே பார்க்கப்படுவதை மிக இளம் வயதிலேயே உணர்ந்து கொள்கிறாள். 

குடும்பத்தின் பொருளாதாரச் சூழலுக்காகப் பணிப்பெண்களாக விற்கப்படுவதும், அங்குப் பாலியல் அடிமைகளாக நடத்தப்படுவதும் 'வேலை விபத்துகள்' என்ற பெயரில் மூடி மறைக்கப்படுகின்றன.

 பெரியவர்கள் எதைப் பேசுகிறார்கள், எதை மௌனமாக மறைக்கிறார்கள் என்பதை குழந்தைகள் உற்று நோக்குகிறார்கள். இந்தத் தீராத துயரம், குழந்தைகளுக்குத் தற்கொலை எண்ணங்களையும், மரணத்தின் மீதான ஒருவித ஈர்ப்பையும் உருவாக்குவதை இப்படம் அழுத்தமாகப் பதிவு செய்கிறது.

படத்தில் வரும் நான்கு கதைக்களங்களுக்கு இடையிலான உறவுமுறை சற்றே சிக்கலானது. முதல் தலைமுறையின் ஆல்மாவுக்கு, இரண்டாம் தலைமுறையின் எரிகா மருமகள் முறை ஆகிறாள். எரிகாவின் சகோதரி இர்ம், மூன்றாவது தலைமுறையின் ஏஞ்சலிகாவிற்குத் தாய். இருப்பினும், நான்காவது தலைமுறையான கிறிஸ்டா மற்றும் அவரது மகள்களுக்கு முந்தைய குடும்பத்துடன் நேரடி ரத்த உறவு இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

இந்தக் கதைகளுக்கிடையிலான தெளிவற்றத் தன்மை, பார்வையாளர்களை ஒருவித அமைதியற்ற நிலைக்குத் தள்ளுகிறது. இதுவே படத்தின் பலமாகவும் அமைகிறது; 

ஏனெனில் இது விடைகளைத் தருவதை விட, ஆழமான கேள்விகளை நம்முள் எழுப்புகிறது.
ஜெர்மனியின் அந்தப் பண்ணை வீடு எப்போதும் கோடைகாலத்திலேயே இருப்பது போலச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது.

 பொதுவாகக் கோடைகாலம் என்பது விளையாட்டும், மகிழ்ச்சியும் நிறைந்த குழந்தைப்பருவ நினைவுகளின் அடையாளமாகக் கருதப்படுகிறது. ஆனால், மாஷா ஷிலின்ஸ்கி அந்த அழகிய சூழலுக்குப் பின்னால் இருக்கும் கசப்பான உண்மைகளைக் காட்டுகிறார்.

 உடல் ரீதியான மாற்றங்கள், தேவையற்ற பாலியல் சீண்டல்கள் மற்றும் குடும்ப வன்முறை ஆகியவற்றுக்கு இடையே, அந்தச் சிறுமிகள் தங்கள் குழந்தைப்பருவத்தை எப்படித் தொலைக்கிறார்கள் என்பதைப் படம் உணர்த்துகிறது.

 வெளிப்பார்வைக்கு அழகாகத் தெரியும் ஒரு வாழ்க்கை, உள்ளுக்குள் எவ்வளவு சிதைந்து போயிருக்கிறது என்பதை இது காட்டுகிறது.
இப்படத்தில் வரும் ஆண்கள் அனைவரும் வில்லன்கள் அல்ல; அவர்களும் இந்த அமைப்பினால் பாதிக்கப்பட்டவர்களே.

 ஆல்மாவின் அண்ணன் ஃபிரிட்ஸ், போருக்குச் செல்லாமல் இருக்கத் தன் காலையே இழக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு ஆளாக்கப்படுகிறான். ரெய்னர் என்ற இளைஞன், தன் தந்தை ஏஞ்சலிகாவிற்கு இழைத்த அநீதியை எண்ணி வருந்துகிறான். 

மனிதர்கள் உண்மையை மறைக்கலாம், பொய் சொல்லலாம், ஆனால் 'உடல்' பொய் சொல்லாது என்பதைப் படம் வலியுறுத்துகிறது. வெட்கத்தால் முகம் சிவப்பது, பயத்தால் இதயம் துடிப்பது போன்ற உடல் சார்ந்த மாற்றங்கள், ஆழமாகப் புதைக்கப்பட்ட உண்மைகளை வெளியே கொண்டு வருகின்றன.

நான்காவது தலைமுறையில் வரும் கிறிஸ்டா என்ற தாய், அந்தப் பழைய பண்ணை வீட்டில் உள்ள ஒரு அடுப்பைச் சுத்தியலால் உடைக்கும் காட்சி, ஆணாதிக்கச் சுவர்களைத் தகர்ப்பதன் அடையாளமாக உள்ளது. முந்தைய தலைமுறைப் பெண்கள் போலல்லாமல், இவர் தன் வாழ்க்கை மற்றும் உடல் குறித்த தெளிவான புரிதலோடும், துணிச்சலோடும் இருக்கிறார். இது காலம் காலமாகத் தொடரும் துயரச் சங்கிலியை உடைப்பதற்கான ஒரு நம்பிக்கைக் கீற்றாக அமைகிறது.

 ஒட்டுமொத்தத்தில், இத்திரைப்படம் ஆண்களின் பார்வையில் இருந்து மறைக்கப்பட்ட ஒரு ரகசிய உலகத்தைத் திறந்து காட்டியுள்ளதாகப் பார்வையாளர் குறிப்பிடுகிறார்.

‘சவுண்ட் ஆஃப் ஃபாலிங்’ திரைப்படத்தின் திரைக்கதையை மாஷா ஷிலின்ஸ்கி மற்றும் லூயிஸ் பீட்டர் ஆகிய இருவரும் இணைந்து மூன்று ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக செதுக்கியுள்ளனர். ஆல்ட்மார்க் (Altmark) பகுதியில் உள்ள ஒரு பண்ணை வீட்டில் ஒரு கோடைகாலத்தைக் கழித்தபோது அவர்களுக்கு இக்கதையை எழுதும் உத்வேகம் பிறந்தது.

 குறிப்பாக, 1920-ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்த மூன்று பெண்களின் புகைப்படத்தைப் பார்த்த பிறகு, அவர்களின் வாழ்க்கை எப்படியிருந்திருக்கும் என்ற கற்பனையே இந்தக் கதையின் கருவாக மாறியது.

 தொடக்கத்தில் இத்திரைப்படம் "The Doctor Says I'll Be Alright, But I'm Feelin' Blue" என்ற தலைப்பில் உருவாக்கப்பட்டது. 2023-ஆம் ஆண்டில் இதன் சிறந்த திரைக்கதைக்காக 'தாமஸ் ஸ்ட்ரிட்மேட்டர்' (Thomas Strittmatter) விருதினையும் இது வென்றது.

இப்படத்தின் படப்பிடிப்பு 2023 ஆகஸ்ட் மாதம் தொடங்கி செப்டம்பர் மாதம் வரை சுமார் 34 நாட்கள் நடைபெற்றது. ஜெர்மனியின் சாக்சனி-அன்ஹால்ட் (Saxony-Anhalt) பகுதியில் உள்ள நியூலிங்கன் மற்றும் வெல்காஸ்ட் ஆகிய இடங்களில் படப்பிடிப்பு நடத்தப்பட்டது. 

அமெரிக்கப் புகைப்படக் கலைஞர் பிரான்செஸ்கா உட்மேனின் (Francesca Woodman) படைப்புகளைத் தழுவி இதன் காட்சி அமைப்புகள் உருவாக்கப்பட்டன.

 இப்படத்தின் நான்கு முக்கிய கதாபாத்திரங்களுக்காக சுமார் 1,400 சிறுமிகளிடம் நேர்காணல் நடத்தப்பட்டது. அந்தந்தக் காலகட்டத்தைப் பிரதிபலிக்கும் முகங்களைக் கண்டறிய ஓராண்டு காலம் எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டது.

 இதில் அனுபவம் வாய்ந்த நடிகர்களும் புதுமுகங்களும் இணைந்து நடித்துள்ளனர்.
கான் திரைப்பட விழா மற்றும் உலகளாவிய வெளியீடு
2025 மே 14 அன்று, 78-வது கான் திரைப்பட விழாவின் முக்கியப் போட்டிப் பிரிவில் இப்படம் உலகளவில் முதன்முதலாகத் திரையிடப்பட்டது. 

2016-ல் மாரன் அதே (Maren Ade) இயக்கிய 'டோனி எர்ட்மேன்' படத்திற்குப் பிறகு, கான் விழாவின் முக்கியப் போட்டியில் பங்கேற்ற ஒரு ஜெர்மானியப் பெண் இயக்குநரின் முதல் திரைப்படம் இது என்ற பெருமையைப் பெற்றது.

 இப்படத்தின் சர்வதேச உரிமையை 'mk2 Films' நிறுவனம் வாங்கியது. இதனைத் தொடர்ந்து முபி (Mubi) நிறுவனம் வட அமெரிக்கா, இங்கிலாந்து, அயர்லாந்து, துருக்கி மற்றும் இந்தியா ஆகிய நாடுகளில் இப்படத்தை விநியோகிக்கும் உரிமையைப் பெற்றது.

கான் விழாவைத் தொடர்ந்து, டொராண்டோ சர்வதேச திரைப்பட விழா (TIFF), பி.எஃப்.ஐ லண்டன் திரைப்பட விழா மற்றும் ஸ்டாக்ஹோம் சர்வதேச திரைப்பட விழா உள்ளிட்ட உலகின் பல புகழ்பெற்ற விழாக்களில் இத்திரைப்படம் திரையிடப்பட்டது.

 ஜெர்மனியில் 2025 ஆகஸ்ட் 28 அன்று இப்படம் திரையரங்குகளில் வெளியானது. லெஸ் ஆர்க்ஸ் (Les Arcs) திரைப்பட விழாவில் 'ஒர்க் இன் ப்ராக்ரஸ்' (Work in Progress) பிரிவில் திரையிடப்பட்ட போதே இத்திரைப்படம் பெரும் எதிர்பார்ப்பை ஏற்படுத்தியது குறிப்பிடத்தக்கது.

‘சவுண்ட் ஆஃப் ஃபாலிங்’ (Sound of Falling) படத்தின்  கதை:-

பண்ணை வீட்டின் தொடக்கக்காலம்: 1900-களின் இருள்
கதை 20-ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஒரு ஜெர்மானியப் பண்ணை வீட்டில் தொடங்குகிறது. ஒன்பது வயது சிறுமி ஆல்மா, ஒரு கண்டிப்பான மற்றும் உணர்ச்சியற்ற குடும்பச் சூழலில் வளர்கிறாள். அந்த வீட்டில் வேலை செய்யும் ட்ரூடி என்ற பெண், தன் எஜமானர்களின் கட்டாயத்தின் பேரில் கருத்தடை செய்யப்படுகிறாள். 

வீட்டு ஆண்களின் பாலியல் தேவைகளுக்காக ஒரு பெண் எப்படி ஒரு கருவியாக மாற்றப்படுகிறாள் என்பதை ஆல்மா தன் பிஞ்சு வயதில் சாவித் துவாரங்கள் வழியாகக் கண்டு அதிர்ச்சியடைகிறாள். 

அதே சமயம், விபத்தில் காலை இழந்த தன் அண்ணன் ஃபிரிட்ஸின் முடங்கிய வாழ்க்கையும், அந்த வீட்டில் நிலவும் ஆணாதிக்க வன்முறையும் ஆல்மாவுக்குப் பெண்மை குறித்த ஒரு விதமான அச்சத்தையும் கசப்பையும் உருவாக்குகின்றன.

இரண்டாம் உலகப் போர் காலம்: 1940-களின் கலகம்
அடுத்ததாகக் கதை 1940-களுக்கு நகர்கிறது. ஆல்மாவின் வழித்தோன்றலான எரிகா, போர்க்காலத்தின் வறுமைக்கும் தன் தந்தையின் கொடூரமான வேலைப்பளுவுக்கும் இடையே சிக்கித் தவிக்கிறாள்.

 இதிலிருந்து தப்பிக்க அவள் ஒரு விசித்திரமான வழியைக் கையாளுகிறாள்; தன் காலைத் துணியால் மடித்துக் கட்டி, தான் ஒரு ஊனமுற்றவள் போல நடித்து ஊன்றுக்கோல் உதவியுடன் நடக்கிறாள். 

இது அவளது இயலாமை அல்ல, மாறாக அடக்குமுறையிலிருந்து தப்பிக்க அவள் மேற்கொள்ளும் ஒரு 'நடிப்புப் போராட்டம்'. இதைக் கண்டுபிடிக்கும் அவளது தந்தை அவளைக் கொடூரமாகத் தாக்குகிறார்.

 அந்த வலியிலும் எரிகா கேமராவைப் பார்த்துப் புன்னகைப்பது, காலம் காலமாகப் பெண்கள் அனுபவிக்கும் வன்முறைக்கு எதிராக அவள் காட்டும் ஒரு மௌனமான சவாலாக அமைகிறது.
நவீனத்தின் தொடக்கம்: 1980-களின் பாலியல் அரசியல்கள்
கதையின் மூன்றாவது பகுதி 1980-களில் நடக்கிறது. எரிகாவின் சகோதரி இர்மின் மகளான ஏஞ்சலிகா, தனது பதின்ம வயதின் மாற்றங்களை எதிர்கொள்ளும் ஒரு துடிப்பான பெண். பண்ணை வீட்டின் சூழல் சற்றே மாறியிருந்தாலும், பெண்களுக்கு எதிரான ஆபத்து மாறவில்லை.

 ஏஞ்சலிகாவின் மாமா உவே, அவளது பருவ மாற்றத்தைத் தவறான கண்ணோட்டத்துடன் அணுகி அவளைப் பாலியல் ரீதியாகச் சுரண்ட முயல்கிறான். அதே சமயம், அவளது உறவினன் ரெய்னர் காட்டும் மென்மையான அன்பு அவளுக்கு ஒரு ஆறுதலாக இருக்கிறது. 

ஒரு பெண் தன் விருப்பத்தைச் சொல்லும் முன்னரே, சமூகம் அவளை எப்படி ஒரு போகப் பொருளாக முத்திரை குத்துகிறது என்பதை ஏஞ்சலிகாவின் வாழ்க்கை விவரிக்கிறது.

தற்காலம்: மாறாத நினைவுகளின் நிழல்
இறுதியாகக் கதை இன்றைய காலகட்டத்திற்கு வருகிறது. அந்தப் பழைய பண்ணை வீடு இப்போது நவீனமயமாக்கப்பட்டு, பெர்லினிலிருந்து வரும் ஒரு குடும்பத்தின் கோடைக்கால ஓய்வில்லமாக மாறியுள்ளது.

 அங்கு வரும் தம்பதிக்கும் அவர்களின் மகள்களுக்கும் அந்த வீட்டின் ரத்தமும் கண்ணீரும் கலந்த வரலாறு தெரியாது. இருப்பினும், காரணமே இல்லாமல் அவர்கள் அந்த வீட்டில் ஒருவிதமான மன அழுத்தத்தையும் அச்சுறுத்தலையும் உணர்கிறார்கள். 

முந்தைய தலைமுறைப் பெண்கள் அனுபவித்த அதே துயரங்கள், அந்த வீட்டின் சுவர்களுக்குள் இன்றும் எதிரொலிப்பதாகக் காட்டப்படுகிறது.
முடிவு: காலங்களைக் கடந்த கண்ணீர்
இயக்குநர் மாஷா ஷிலின்ஸ்கி, இந்தப் படத்தின் முடிவில் ஒரு வலுவான கருத்தைச் சொல்கிறார்.

 காலம் மாறினாலும், இடம் மாறினாலும் பெண்களுக்கு இழைக்கப்படும் அநீதிகளும், அதனால் அவர்களுக்கு ஏற்படும் மன உளைச்சலும் (Female Unrest) ஒரு சங்கிலித் தொடராகத் தொடர்கிறது.

 1900-ல் ஆல்மா உணர்ந்த அதே பயத்தை, 2024-ல் அந்த வீட்டிற்கு வரும் சிறுமிகளும் உணர்வது, வரலாறு தன்னைத்தானே மீண்டும் நிகழ்த்துகிறது என்பதன் அறிகுறி. நினைவுகள் மங்கலாம், ஆனால் அந்த வீட்டின் சுவர்கள் பேசத் தொடங்கினால், அவை சொல்லும் கதைகள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு 'வீழ்ச்சியின் சத்தமாகவே' (Sound of Falling) இருக்கும் என்ற செய்தியுடன்  படம் நிறைவடைகிறது.

தி பேஷன் ஆஃப் தி கிரைஸ்ட் | 2004 | மெல் கிப்ஸன்

2004-ஆம் ஆண்டு மெல் கிப்சன் இயக்கத்தில் வெளியான ஒரு அமெரிக்க விவிலிய வரலாற்றுத் திரைப்படம் 'தி பேஷன் ஆஃப் தி கிரைஸ்ட்'. 

மெல் கிப்சன் மற்றும் பெனடிக்ட் ஃபிட்ஸ்ஜெரால்ட் இணைந்து எழுதிய இத்திரைப்படத்தில், இயேசுவாக ஜிம் கவிசில் நடித்துள்ளார். மரியாளின் கதாபாத்திரத்தில் மாயா மோர்ஜென்ஸ்டெர்னும், மரிய மாக்தலேனாவாக மோனிகா பெலூச்சியும் நடித்துள்ளனர்.

 இப்படம் இயேசுவின் கைது, விசாரணை மற்றும் சிலுவையில் அறையப்படுதல் போன்ற நிகழ்வுகளை விவிலிய நற்செய்திகளின் அடிப்படையிலும், ஆனி கேத்தரின் எமெரிக்கின் ஆன்மீக தரிசனங்களின் அடிப்படையிலும் சித்தரிக்கிறது.

கதைக்களம் மற்றும் தனித்துவம்
இந்தத் திரைப்படம் இயேசு கிறிஸ்துவின் வாழ்க்கையின் இறுதி 12 மணிநேரத்தை, அதாவது "பாடுகளை" (The Passion) மையமாகக் கொண்டது. 

கெத்செமனே தோட்டத்தில் இயேசு படும் வேதனையில் தொடங்கி, யூதாஸின் காட்டிக்கொடுத்தல், இயேசுவின் கசையடி, சிலுவையில் அறையப்பட்டு இறத்தல் மற்றும் இறுதியாக அவரது உயிர்த்தெழுதல் ஆகியவற்றை இது விவரிக்கிறது. 

கதைக்கு இடையில் இயேசுவின் இளமைக்காலம், மலைப்பொழிவு மற்றும் இறுதி இரவு உணவு போன்ற காட்சிகள் நினைவுகளாக வந்து செல்கின்றன. இத்தாலியில் படமாக்கப்பட்ட இத்திரைப்படத்தின் வசனங்கள் அனைத்தும் மறுசீரமைக்கப்பட்ட அரமேயிக், எபிரேயம் மற்றும் லத்தீன் மொழிகளில் அமைக்கப்பட்டிருந்தன.

சர்ச்சைகளும் வரவேற்பும்
பிப்ரவரி 25, 2004 அன்று வெளியான இப்படம் விமர்சகர்களிடையே பெரும் விவாதத்தை ஏற்படுத்தியது. சிலர் இதனை ஒரு புனிதமான அனுபவம் என்றும், படத்தின் இசை மற்றும் நடிப்பைப் பாராட்டியும் கருத்து தெரிவித்தனர். 

இருப்பினும், படத்தில் காட்டப்பட்ட கடுமையான வன்முறை மற்றும் சில காட்சிகள் யூதர்களுக்கு எதிரானதாக (antisemitic) இருப்பதாகக் கூறி பலர் விமர்சித்தனர். இத்தகைய சர்ச்சைகளுக்கு மத்தியிலும், 30 மில்லியன் டாலர் பட்ஜெட்டில் உருவான இப்படம் உலகம் முழுவதும் 612.1 மில்லியன் டாலர்களை வசூலித்து மாபெரும் வெற்றி பெற்றது.

வரலாற்றில் அதிக வசூல் செய்த கிறிஸ்தவத் திரைப்படம் மற்றும் அதிக வசூல் செய்த சுதந்திரத் திரைப்படம் (Independent Film) என்ற பெருமையை இப்படம் பெற்றுள்ளது.

 அமெரிக்காவில் சுமார் 20 ஆண்டுகளாக அதிக வசூல் செய்த 'R' தணிக்கை சான்றிதழ் பெற்ற திரைப்படம் என்ற சாதனையையும் இது தக்கவைத்திருந்தது. சிறந்த ஒப்பனை, சிறந்த ஒளிப்பதிவு மற்றும் சிறந்த இசை என மூன்று பிரிவுகளில் ஆஸ்கார் விருதுகளுக்குப் பரிந்துரைக்கப்பட்டது.

 இப்படத்தின் தொடர்ச்சியாக 'தி ரிசரக்ஷன் ஆஃப் தி கிரைஸ்ட்' (The Resurrection of the Christ) எனும் படம் 2027-இல் புதிய நடிகர்களுடன் இரண்டு பாகங்களாக வெளியாகத் திட்டமிடப்பட்டுள்ளது.

கதை:-

கெத்செமனே தோட்டமும் காட்டிக்கொடுத்தலும்

பாஸ்கா இரவு உணவிற்குப் பிறகு, இயேசு தனது சீடர்களான பேதுரு, யாக்கோபு மற்றும் யோவானுடன் கெத்செமனே தோட்டத்திற்குச் செல்கிறார். அங்கு அவர் வரப்போகும் துன்பங்களை எண்ணி இறைவனிடம் மனமுருகி வேண்டுகிறார்.

 அப்போது சாத்தான் தோன்றி, ஒரு மனிதனால் இவ்வளவு பாவங்களைச் சுமக்க முடியாது என்று கூறி அவரைத் திசைதிருப்ப முயல்கிறான். ஆனால் இயேசு உறுதியுடன் ஒரு பாம்பின் தலையை மிதித்துத் தனது தியாகப் பயணத்தைத் தொடங்குகிறார்.

 இதற்கிடையில், முப்பது வெள்ளிக் காசுகளுக்கு ஆசைப்பட்ட யூதாஸ், தேவாலயக் காவலர்களை அழைத்து வந்து, முத்தமிட்டு இயேசுவை அடையாளம் காட்டுகிறான். 

காவலர்கள் இயேசுவைக் கைது செய்து சங்கிலியால் பிணைத்து இழுத்துச் செல்கின்றனர்.

சனகெதரின் விசாரணை மற்றும் பேதுருவின் துயரம்

இயேசு யூத மத குருக்களின் சங்கமான சனகெதரின் முன் நிறுத்தப்படுகிறார். தலைமை குரு காய்பா, இயேசுவின் மீது பல பொய்க் குற்றச்சாட்டுகளைச் சுமத்துகிறார். இயேசு தன்னை இறைமகன் என்று அறிவித்ததும், அது மிகப்பெரிய தெய்வ நிந்தனை என்று கூறி அவருக்கு மரண தண்டனை விதிக்கக் கோருகின்றனர். 

அந்த நள்ளிரவில் இயேசு கொடூரமாகத் தாக்கப்படுகிறார். வெளியே காத்திருந்த பேதுருவிடம் அங்கிருந்தவர்கள் "நீயும் அவரோடு இருந்தவன் தானே?" என்று கேட்க, இயேசு முன்னரே கூறியது போலவே, பேதுரு பயத்தினால் மூன்று முறை "அவரை எனக்குத் தெரியாது" என்று மறுதலிக்கிறார். 

சேவல் கூவியதும் தனது தவறை உணர்ந்த பேதுரு கதறி அழுகிறார். அதே சமயம், தான் செய்த துரோகத்தால் மனமுடைந்த யூதாஸ், தற்கொலை செய்து கொள்கிறான்.
பிலாத்துவின் தீர்ப்பும் கொடூரமான கசையடிகளும்
மறுநாள் காலை, இயேசு உரோமை ஆளுநர் பொந்தியு பிலாத்து முன் நிறுத்தப்படுகிறார். 

பிலாத்து இயேசுவிடம் விசாரணை நடத்தி, அவரிடம் எந்தக் குற்றமும் இல்லை என்று உணர்கிறார். ஆனால் கூட்டத்தினர் இயேசுவைக் கொல்ல வேண்டும் என்று கூச்சலிடுகின்றனர். அவர்களைச் சமாதானப்படுத்த, கொடூரமான குற்றவாளியான பரபாஸையும் இயேசுவையும் நிறுத்தி, யாரை விடுவிக்க வேண்டும் என்று கேட்கிறார்.

 மக்கள் பரபாஸை விடுவிக்கக் கோரினர். வேறு வழியின்றி பிலாத்து இயேசுவைச் சாட்டையடிக்கு உட்படுத்த உத்தரவிடுகிறார். உரோமை வீரர்கள் இரும்பு முனைகள் கொண்ட சாட்டைகளால் இயேசுவின் உடலைச் சதைகள் கிழிந்து தொங்கும் அளவுக்குக் கொடூரமாகச் சித்திரவதை செய்கின்றனர். 

இந்தப் பயங்கரமான காட்சிக்குப் பிறகு, மரியாளும் மாக்தலேனாவும் இயேசுவின் இரத்தத்தைத் துணிகளால் துடைக்கின்றனர்.
சிலுவைப் பாதையும் கொல்கொதாவும்
பிலாத்து மீண்டும் இயேசுவை விடுவிக்க முயன்றும் தோல்வியடைந்து, கலகத்தைத் தவிர்க்க அவரது மரண தண்டனைக்கு ஒப்புதல் அளிக்கிறார். 

இயேசுவின் தலையில் முள்முடி சூட்டப்பட்டு, அவர் ஒரு கனமான மரச் சிலுவையைச் சுமந்து கொண்டு கொல்கொதா மலைக்கு நடக்கிறார்.

 வழியில் பலமுறை கீழே விழும் அவரை வீரர்கள் துன்புறுத்துகின்றனர். சீரேனே ஊரைச் சேர்ந்த சீமோன் என்பவர் இயேசுவுக்குச் சிலுவையைச் சுமக்க உதவுகிறார். 

வழியில் தனது தாயைச் சந்திக்கும் இயேசு, "தாயே பார், நான் எல்லாவற்றையும் புதியதாக்குகிறேன்" என்று கூறுகிறார். மலையை அடைந்ததும், அவரது கைகளிலும் கால்களிலும் ஆணிகள் அடிக்கப்பட்டு அவர் சிலுவையில் உயர்த்தப்படுகிறார்.

இயேசுவின் மரணமும் உயிர்த்தெழுதலும்
சிலுவையில் தொங்கியபடி இயேசு, "தந்தையே, இவர்களை மன்னியும், தாங்கள் செய்வது என்னவென்று இவர்களுக்குத் தெரியவில்லை" என்று வேண்டுகிறார். 

தன்னுடன் சிலுவையில் அறையப்பட்ட ஒரு திருடனுக்கு அவன் காட்டிய இறை நம்பிக்கையினால் சொர்க்கத்திற்கு செல்வாய் என வாக்களிக்கிறார்.

 மதியம் மூன்று மணியளவில் இயேசு உயிர் துறக்கிறார். அப்போது வானம் இருண்டு, பயங்கரமான நிலநடுக்கம் ஏற்படுகிறது. எருசலேம் ஆலயத்தின் திரைச்சீலை இரண்டாகக் கிழிகிறது. சாத்தான் தனது தோல்வியால் நரகத்தில் அலறுகிறான். பின்னர் இயேசுவின் உடல் சிலுவையில் இருந்து இறக்கப்பட்டு, ஒரு கல்லறையில் வைக்கப்படுகிறது. 

மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு, அவர் மரணத்தை வென்று, காயங்கள் தழும்புகளாக மாறிய நிலையில் மகிமையுடன் கல்லறையை விட்டு உயிர்த்தெழுந்து வெளியே வருகிறார்.

சாத்தானின் சித்தரிப்பு மற்றும் குறியீடுகள்

இப்படத்தில் சாத்தான் (Satan) ஒரு குறிப்பிட்ட பாலினம் அற்ற, மர்மமான உருவமாகச் சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளார். இது தீமை என்பது எல்லா இடங்களிலும் ஊடுருவக்கூடியது என்பதைக் குறிக்கிறது. கெத்செமனே தோட்டத்தில் இயேசுவின் காலடியில் ஒரு பாம்பு ஊர்ந்து வருவது, விவிலியத்தின் ஆதியாகமத்தில் சொல்லப்பட்ட தீமையின் தொடக்கத்தைக் குறிக்கிறது; இயேசு அந்தப் பாம்பின் தலையை மிதிப்பது, அவர் தீமையை வெல்லப்போவதைக் காட்டுகிறது. மேலும், இயேசு கசையடி படும்போது, சாத்தான் ஒரு விகாரமான குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு செல்வது போலக் காட்டப்படுவார். இது அன்னை மரியாளின் தூய்மையான அன்பிற்கு நேர்மாறான ஒரு கேலிச்சித்திரமாகவும், தீமையின் வக்கிரமாகவும் குறியீடாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது.

அன்னை மரியாளின் துயரமும் வலிமையும்

இயேசுவின் தாய் மரியாள் இப்படம் முழுவதும் ஒரு மௌனமான அதே சமயம் வலிமையான சாட்சியாகத் திகழ்கிறார். இயேசுவின் ஒவ்வொரு துன்பத்தையும் அவர் தன் இதயத்தில் உணர்வதாகக் காட்டப்படுகிறது. இயேசு சிலுவையைச் சுமந்து வரும்போது கீழே விழும் காட்சி, அவர் சிறுவயதில் ஓடி வந்து கீழே விழுந்தபோது மரியாள் தூக்கிய நினைவுகளோடு ஒப்பிடப்படுகிறது . இது ஒரு தாய்க்கும் மகனுக்கும் இடையிலான பிணைப்பை உணர்த்துவதுடன், இயேசு மனிதராகப் பட்ட துயரங்களை மரியாள் மூலமாகப் பார்வையாளர்களுக்குக் கடத்துகிறது. 

படத்தின் இறுதியில் இயேசுவின் உடல் மரியாளின் மடியில் கிடத்தப்படும் காட்சி (Pieta), தியாகத்தின் உச்சக்கட்ட குறியீடாகும்.

தண்ணீர் மற்றும் இரத்தத்தின் குறியீடு

படம் முழுவதும் இரத்தமும் தண்ணீரும் மிக முக்கியமான குறியீடுகளாகப் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இயேசுவின் கசையடிக்குப் பிறகு சிதறிய இரத்தத்தை மரியாள் துணிகளால் துடைப்பது, அந்த இரத்தம் புனிதமானது என்பதைக் காட்டுகிறது. 

பிலாத்து தனது கைகளைக் கழுவுவது, ஒரு நீதியற்ற தீர்ப்பிலிருந்து அவர் விலகிக் கொள்வதைக் குறிக்கும் 'தண்ணீர்' குறியீடாகும். அதேபோல, இயேசு சிலுவையில் இறந்தவுடன் வானத்திலிருந்து விழும் ஒரு ஒற்றைத் துளி மழை, கடவுளின் கண்ணீராகவும், அது பூமியில் விழுந்து நிலநடுக்கத்தை ஏற்படுத்தி பழைய சட்டங்களை மாற்றியமைப்பதற்கான அடையாளமாகவும் கருதப்படுகிறது.

கதாபாத்திரங்களின் உள்மனப் போராட்டங்கள்

பிலாத்து, யூதாஸ் மற்றும் சீமோன் ஆகிய கதாபாத்திரங்கள் மனித இயல்பின் வெவ்வேறு பக்கங்களைக் காட்டுகின்றன. பிலாத்து அதிகாரத்திற்கும் மனசாட்சிக்கும் இடையே தவிப்பவராகக் காட்டப்படுகிறார். யூதாஸ் தான் செய்த துரோகத்தால் ஏற்படும் குற்ற உணர்வால் சித்திரவதைப்படுவதை, பேய்கள் குழந்தைகளாகத் தோன்றி அவரைத் துரத்துவதன் மூலம் இயக்குநர் விளக்கியுள்ளார். சிலுவையைச் சுமக்க முதலில் மறுக்கும் சீரேனே சீமோன், பின்னர் இயேசுவின் வலியை உணர்ந்து அவருடன் இணைந்து சிலுவையைத் தாங்குவது, ஒரு சாமானிய மனிதன் ஆன்மீக மாற்றத்தை அடைவதைக் குறிக்கும் சிறந்த உதாரணமாகும்.

உயிர்த்தெழுதலின் குறியீடு

படத்தின் இறுதி நிமிடங்கள் மிகக் குறைவான வசனங்களுடன், காட்சியமைப்பின் மூலமே பெரிய செய்தியைச் சொல்கின்றன. கல்லறையின் கல் உருண்டு ஓடி, உள்ளே இயேசுவின் முகத்தை மூடியிருந்த துணி மெதுவாகக் கீழே விழுவது, மரணம் வெல்லப்பட்டதைக் குறிக்கிறது. உயிர்த்தெழுந்த இயேசுவின் கைகளில் இருக்கும் ஆணிக் காயங்கள், அவரது தியாகத்தின் வடுக்களாகத் தங்கியிருக்கின்றன. அவர் கல்லறையை விட்டு வெளியே நடப்பது, இருளை நீக்கி ஒளி பிறப்பதையும், ஒரு புதிய சகாப்தத்தின் தொடக்கத்தையும் குறியீடாக உணர்த்துகிறது.

'தி பேஷன் ஆஃப் தி கிரைஸ்ட்' திரைப்படத்தின் தொழில்நுட்ப நேர்த்தி, ஒளிப்பதிவு மற்றும் இசை ஆகியவை அந்தப் படத்தை ஒரு உலகத்தரம் வாய்ந்த படைப்பாக மாற்றின. 

கேலப் டெஷனலின் ஓவியம் போன்ற ஒளிப்பதிவு

இப்படத்தின் ஒளிப்பதிவாளர் கேலப் டெஷனல் (Caleb Deschanel), 16-ஆம் நூற்றாண்டின் புகழ்பெற்ற இத்தாலிய ஓவியர் காரவாஜியோவின் (Caravaggio) பாணியைப் பின்பற்றி படத்தைப் படமாக்கியுள்ளார். காரவாஜியோவின் ஓவியங்களில் காணப்படும் 'சியாரோஸ்குரோ' (Chiaroscuro) எனப்படும் ஒளி மற்றும் நிழல்களுக்கு இடையிலான அதீத வேறுபாட்டைப் படத்தில் பார்க்கலாம். குறிப்பாக, நள்ளிரவில் தோட்டத்தில் நடக்கும் காட்சிகள் மற்றும் உட்புற விசாரணைக் காட்சிகளில் ஒருவிதமான மங்கலான மஞ்சள் மற்றும் பழுப்பு நிறக் கலவையைப் பயன்படுத்தி, அந்தப் படத்திற்கு ஒரு பழங்கால வரலாற்றுத் தன்மையை அவர் கொடுத்துள்ளார். இதற்காக அவர் ஆஸ்கார் விருதுக்கும் பரிந்துரைக்கப்பட்டார்.

ஜான் டெப்னியின் ஆன்மீக இசை

இப்படத்தின் இசையமைப்பாளர் ஜான் டெப்னி (John Debney), மத்திய கிழக்கு நாடுகளின் பாரம்பரிய இசையையும் நவீன சிம்பொனி இசையையும் இணைத்து ஒரு உணர்ச்சிகரமான பின்னணி இசையை வழங்கியுள்ளார். இயேசுவின் வலியை உணர்த்தும் இடங்களில் ஆழமான வயலின் இசையும், சாத்தான் வரும் இடங்களில் மர்மமான ஒலிகளும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன. படத்தின் இசை ஒருவிதமான தியான நிலையை பார்வையாளர்களுக்கு உருவாக்குகிறது. இந்தப் படத்தின் பாடல்களுக்காகவும் இசைக்காகவும் ஜான் டெப்னி ஆஸ்கார் விருதுக்குப் பரிந்துரைக்கப்பட்டார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

ஒப்பனை மற்றும் வன்முறையின் யதார்த்தம்

இத்திரைப்படத்தில் மிகவும் பேசப்பட்ட விஷயம் அதன் ஒப்பனை (Makeup). இயேசு கசையடி படும் காட்சிகளிலும், சிலுவையில் அறையப்படும் காட்சிகளிலும் ஜிம் கவிசிலின் உடலில் காட்டப்பட்ட காயங்கள் மிகவும் தத்ரூபமாக இருந்தன. இதற்காக ஒவ்வொரு நாளும் பல மணிநேரம் ஒப்பனை செய்யப்பட்டது. இயேசுவின் ஒரு கண் வீங்கியிருப்பது போன்றும், உடல் முழுவதும் சதைகள் கிழிந்திருப்பது போன்றும் காட்டப்பட்ட விதம், பார்வையாளர்களுக்கு ஒருவிதமான பதற்றத்தையும் வேதனையையும் கடத்தியது. வன்முறை அதிகமாக இருப்பதாக விமர்சிக்கப்பட்டாலும், இயேசு பட்ட துன்பங்களை மறைக்காமல் காட்ட வேண்டும் என்ற இயக்குநரின் நோக்கத்திற்கு இந்த ஒப்பனைப் பிரிவு மிகப்பெரிய பலமாக அமைந்தது.

பழங்கால மொழிகளின் பயன்பாடு

இயக்குநர் மெல் கிப்சன் இந்தப் படத்தை வரலாற்று ரீதியாக மிகத் துல்லியமாக எடுக்க விரும்பினார். அதற்காக, அந்த காலத்தில் புழக்கத்தில் இருந்த அரமேயிக் (Aramaic), எபிரேயம் (Hebrew) மற்றும் லத்தீன் (Latin) மொழிகளிலேயே வசனங்களை அமைத்தார். தொடக்கத்தில் வசனங்களுக்கு  துணைத்தலைப்புகள் கூட வைக்கக்கூடாது என்று அவர் எண்ணினார், பின்னாளில் பார்வையாளர்களின் வசதிக்காகச் சேர்த்தார்.

 நடிகர்கள் இந்தப் பழங்கால மொழிகளைக் கற்றுக்கொண்டு பேசிய விதம், பார்ப்பவர்களை 2000 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய காலத்திற்கே அழைத்துச் சென்றது.

தயாரிப்பு மற்றும் படப்பிடிப்புத் தளம்

இப்படம் பெரும்பாலும் இத்தாலியில் உள்ள மதேரா (Matera) மற்றும் சினேசிட்டா (Cinecittà) ஸ்டுடியோக்களில் படமாக்கப்பட்டது. மதேரா நகரம் அதன் பழங்காலக் கற்குகை வீடுகளுக்குப் பெயர் பெற்றது, இது பழைய எருசலேம் நகரை அப்படியே பிரதிபலிப்பதாக இருந்தது. படத்தின் பட்ஜெட் 30 மில்லியன் டாலர்களாக இருந்தாலும், மெல் கிப்சன் தனது சொந்தப் பணத்தை முதலீடு செய்து இதை உருவாக்கினார்.

 எந்தவொரு பெரிய ஸ்டுடியோவின் ஆதரவும் இன்றி, ஒரு சுயாதீனத் திரைப்படமாக  இது உலக அளவில் மிகப்பெரிய வசூல் சாதனை படைத்தது ஒரு மிகப்பெரிய வரலாற்று நிகழ்வாகும்.

படப்பிடிப்பு தளத்தில் நடந்த வியப்பூட்டும் சம்பவங்கள்

இப்படத்தின் படப்பிடிப்பின் போது நடிகர் ஜிம் கவிசில் பல சவால்களை எதிர்கொண்டார். குறிப்பாக, மலைப்பொழிவு காட்சியைப் படமாக்கும்போது அவர் மீது மின்னல் தாக்கியது. அதிர்ஷ்டவசமாக அவர் உயிர் தப்பினார். அதேபோல, சிலுவையைச் சுமந்து செல்லும் காட்சியில் உண்மையான கனமான சிலுவையை அவர் சுமந்தபோது அவரது தோள்பட்டை எலும்பு விலகியது. கடும் குளிரில் வெறும் ஆடையுடன் நடித்ததால் அவருக்கு நிமோனியா காய்ச்சலும் ஏற்பட்டது. இத்தனை துன்பங்களுக்கு மத்தியிலும் அவர் நடித்தது, அந்த கதாபாத்திரத்திற்கு ஒரு தத்ரூபமான வலியைத் தந்தது என்று பலராலும் பேசப்பட்டது.

இயக்குநர் மெல் கிப்சனின் ஈடுபாடு

மெல் கிப்சன் ஒரு கத்தோலிக்க விசுவாசியாக இந்தப் படத்தை ஒரு ஆன்மீகப் பணியாகவே கருதினார். படத்தில் இயேசுவின் கைகளில் ஆணி அடிக்கப்படும் காட்சியில், அந்த ஆணியைப் பிடித்துள்ள கைகள் மெல் கிப்சனுடையது. மனிதகுலத்தின் பாவங்களுக்காக இயேசு சிலுவையில் அறையப்பட்டார் என்பதில் தனக்கும் பங்கு உண்டு என்பதை உணர்த்தவே அவர் அந்த காட்சியில் நடித்தார். மேலும், படத்தில் வரும் வன்முறை காட்சிகளுக்காக அவர் பல தரப்பிலிருந்தும் எதிர்ப்புகளைச் சந்தித்தாலும், "இயேசுவின் தியாகத்தின் ஆழத்தை உணர அந்த வலியைத் திரையில் காட்டுவது அவசியம்" என்பதில் அவர் உறுதியாக இருந்தார்.

இரண்டாம் பாகம்: 'தி ரிசரக்ஷன்' (The Resurrection)

சுமார் 20 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, மெல் கிப்சன் இந்தப் படத்தின் இரண்டாம் பாகத்தை உருவாக்கி வருகிறார். 'The Passion of the Christ: Resurrection' என்று பெயரிடப்பட்டுள்ள இந்தப் படம், இயேசு சிலுவையில் மரித்ததற்கும் உயிர்த்தெழுந்ததற்கும் இடைப்பட்ட மூன்று நாட்களைப் பற்றியதாக இருக்கும் என்று கூறப்படுகிறது. 

இது முதல் பாகத்தைப் போல ஒரு நேர்க்கோட்டு கதையாக இருக்காது என்றும், ஆன்மீக உலகங்கள், நரகம் மற்றும் பரலோகம் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கிய ஒரு பிரம்மாண்டமான பயணமாக இருக்கும் என்றும் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

இரண்டாம் பாகத்திற்கான திரைக்கதை பணிகளில் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர் ராண்டால் வாலஸ் (Randall Wallace) ஈடுபட்டுள்ளார். 2027-ஆம் ஆண்டு வாக்கில் வெளியாகத் திட்டமிடப்பட்டுள்ள இந்தப் படம், இரண்டு பாகங்களாக (Part One & Part Two) வெளிவரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. 

ஜிம் கவிசிலே மீண்டும் இயேசுவாக நடிக்க விருப்பம் தெரிவித்துள்ள நிலையில், இது முந்தைய பாகத்தைப் போலவே விவிலிய நிகழ்வுகளையும் ஆன்மீக தரிசனங்களையும் இணைத்த ஒரு கலைப்படைப்பாக அமையும் என்று சினிமா உலகம் ஆவலுடன் காத்திருக்கிறது.

உலகளாவிய தாக்கம்
முதல் பாகம் வெளியான போது பல நாடுகளில் இது மிகப்பெரிய விவாதங்களைக் கிளப்பியது. பல மொழிகளில் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டு உலகெங்கும் உள்ள கிறிஸ்தவ மக்களிடையே ஒரு மிகப்பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. 

தற்போதும் புனித வார காலங்களில் உலக அளவில் அதிகம் பார்க்கப்படும் படங்களில் ஒன்றாக இது திகழ்கிறது. இதன் இரண்டாம் பாகம் நவீன தொழில்நுட்ப வசதிகளுடன் வரும்போது, அது மீண்டும் ஒரு வரலாற்றுச் சாதனையை உருவாக்கும் என்று கருதப்படுகிறது.

ஜிம் கவிசிலின் அர்ப்பணிப்பு

இயேசுவாக நடித்த ஜிம் கவிசில், இந்த பாத்திரத்திற்காக உடல் ரீதியாகவும் மன ரீதியாகவும் பல இன்னல்களைத் தாங்கிக்கொண்டார். கசையடி காட்சிகளைப் படமாக்கும்போது, தவறுதலாக ஒரு சாட்டை அவர் மீது பட்டதில் அவரது முதுகில் 14 அங்குல நீளத்திற்கு காயம் ஏற்பட்டது. சிலுவையைச் சுமக்கும் காட்சியில் சுமார் 150 பவுண்டு எடையுள்ள மரச்சிலுவையை அவர் சுமக்க வேண்டியிருந்தது. இதனால் அவரது தோள்பட்டை எலும்பு விலகியது. 

மேலும், ஒரு நாளைக்கு 8 முதல் 10 மணி நேரம் வரை மேக்கப்பிற்காக அவர் அசையாமல் உட்கார வேண்டியிருந்தது, இது அவருக்கு ஒரு தியான நிலையை அளித்ததாக அவரே குறிப்பிட்டுள்ளார்.

சாத்தான் கதாபாத்திரத்தின் நுணுக்கம்

சாத்தானாக நடித்த ரோசாலிண்டா செலென்டானோ (Rosalinda Celentano), ஒரு பாலினம் அற்ற தோற்றத்தைக் கொண்டு வருவதற்காகத் தனது புருவங்களை முழுவதுமாக மழித்துக் கொண்டார். அவரது வசனங்கள் அனைத்தும் பின்னணியில் ஒரு ஆணின் குரலில் மெதுவாக ஒலிக்கும்படி மாற்றியமைக்கப்பட்டது. இது அந்த கதாபாத்திரத்திற்கு ஒரு அமானுஷ்யமான மற்றும் பயமுறுத்தும் தன்மையைக் கொடுத்தது. தீமை என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட வடிவம் அற்றது என்பதைக் காட்ட இயக்குநர் மேற்கொண்ட இந்த முயற்சி பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது.

மாயா மோர்ஜென்ஸ்டெர்னின் உணர்ச்சிகரமான நடிப்பு

மரியாளாக நடித்த மாயா மோர்ஜென்ஸ்டெர்ன், அந்தச் சமயத்தில் நிஜமாகவே கர்ப்பமாக இருந்தார். ஒரு தாயாக இயேசுவின் மரணத்தைத் திரையில் பார்க்கும்போது அவர் காட்டிய உணர்ச்சிகள் பார்வையாளர்களைக் கண்கலங்க வைத்தன. குறிப்பாக, இயேசுவின் கசையடிக்குப்பின் அவரது இரத்தத்தைத் துடைக்கும் காட்சியில், ஒரு தாயின் ஆழ்ந்த துயரத்தை வசனங்கள் இன்றியே தனது முகபாவனைகளால் அவர் வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.

பிலாத்து மற்றும் இதர கதாபாத்திரங்கள்

ஆளுநர் பிலாத்தாக நடித்த கிறிஸ்டோ நௌமோவ் ஷோப்போவ், ஒரு நேர்மையான அதே சமயம் அதிகார வர்க்கத்திற்குப் பயந்த மனிதரின் மனப்போராட்டத்தை மிகச்சிறப்பாகக் காட்டினார். பரபாஸாக நடித்த பியட்ரோ சருப்பி, தனது பாத்திரத்திற்காகக் காட்டிய காட்டுமிராண்டித்தனமான சிரிப்பு மற்றும் தோற்றம் மக்களிடையே ஒருவித அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது.

 உரோமை வீரர்களாக நடித்தவர்கள் அந்தத் தடிமனான உடைகளை அணிந்துகொண்டு இத்தாலியின் கடுங்குளிரில் நடித்தது ஒரு சவாலான காரியமாக இருந்தது.

மொழிப்பயிற்சியும் நடிப்பும்

இப்படத்தில் நடித்த நடிகர்கள் அனைவரும் அரமேயிக் மற்றும் லத்தீன் மொழிகளைப் பேசுவதற்காகப் பல மாதங்கள் பயிற்சி பெற்றனர். பலருக்கு அந்த மொழிகள் முன்பே தெரியாது என்றாலும், வசனங்களின் உச்சரிப்பில் தவறு நேராத வண்ணம் அவர்கள் நடித்தனர். மொழி தெரியாத பார்வையாளர்களும் கூட, நடிகர்களின் உடல் மொழி மற்றும் குரல் மாற்றத்தின் மூலமே படத்தின் உணர்ச்சிகளை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது என்பதுதான் இந்த நடிகர்களின் மிகப்பெரிய வெற்றியாகக் கருதப்படுகிறது.

திரைப்படத்தின் தலைப்பு மாற்றம்

இயக்குநர் மெல் கிப்சன் முதலில் தனது படத்திற்கு 'தி பேஷன்' (The Passion) என்றுதான் பெயரிட விரும்பினார். ஆனால், 'மிராமேக்ஸ் ஃபிலிம்ஸ்' நிறுவனம் ஏற்கனவே அதே பெயரில் ஒரு நாவலின் தலைப்பைப் பதிவு செய்திருந்ததால், சட்ட சிக்கல்களைத் தவிர்க்க அக்டோபர் 2003-இல் அமெரிக்காவில் 'தி பேஷன் ஆஃப் கிரைஸ்ட்' என்று பெயர் மாற்றப்பட்டது. 

பின்னர், அனைத்து நாடுகளுக்குமான பொதுவான பெயராக 'தி பேஷன் ஆஃப் தி கிரைஸ்ட்' (The Passion of the Christ) என்று மீண்டும் மாற்றப்பட்டு வெளியிடப்பட்டது.

கிறிஸ்தவ அமைப்புகளின் பெரும் ஆதரவு

இப்படம் வெளியாவதற்கு முன்பே, மெல் கிப்சன் அமெரிக்காவின் முன்னணி எவாஞ்சலிக்கல் (Evangelical) தலைவர்களைச் சந்தித்து அவர்களின் ஆதரவைக் கோரினார். இதற்காகப் பல முன்னோட்டக் காட்சிகள் (Pre-release screenings) ஏற்பாடு செய்யப்பட்டன. ரிக் வாரன், பில்லி கிரஹாம் மற்றும் ஜோயல் ஆஸ்டீன் போன்ற ஆயிரக்கணக்கான பாஸ்டர்கள் மற்றும் ஆன்மீகத் தலைவர்கள் படத்தைப் பார்த்துவிட்டுத் தங்களது ஆதரவைத் தெரிவித்தனர்.

 இந்தத் தலைவர்களின் பரிந்துரைகள், விசுவாசிகள் மத்தியில் படத்தைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற பெரும் ஆர்வத்தைத் தூண்டியது.

அமெரிக்க வசூல் சாதனைகள்
பிப்ரவரி 25, 2004 (விபூதி புதன்) அன்று வெளியான இப்படம், முதல் வார இறுதியில் மட்டும் 83.8 மில்லியன் டாலர்களை வசூலித்து சாதனை படைத்தது. 

அமெரிக்காவில் மொத்தம் 370.8 மில்லியன் டாலர்களை ஈட்டியது. இதன் மூலம், சுமார் 20 ஆண்டுகளாக அமெரிக்காவில் அதிக வசூல் செய்த 'R' தணிக்கை சான்றிதழ் பெற்ற திரைப்படம் என்ற சாதனையை இப்படம் தன்வசம் வைத்திருந்தது.

உலகளாவிய வரவேற்பும் தடைகளும்

உலகம் முழுவதும் இப்படம் 612 மில்லியன் டாலர்களை வசூலித்தது. பிலிப்பைன்ஸ் போன்ற கத்தோலிக்க நாடுகளில் இதற்கு பெரும் ஆதரவு கிடைத்தது. மலேசியாவில் முதலில் தடை செய்யப்பட்டாலும், பின்னர் கிறிஸ்தவர்கள் மட்டும் பார்க்க அனுமதி வழங்கப்பட்டது.

 இஸ்ரேலில் இப்படம் அதிகாரப்பூர்வமாகத் தடை செய்யப்படவில்லை என்றாலும், விநியோகஸ்தர்கள் யாரும் முன்வராததால் அங்கு வெளியாகவில்லை. 
சவூதி அரேபியா, குவைத் மற்றும் பஹ்ரைன் போன்ற நாடுகளில் மதக் காரணங்களுக்காக (இறைத்தூதர்களைத் திரையில் சித்தரிப்பது தொடர்பான விதிகள்) இப்படம் தடை செய்யப்பட்டது.

அரபு நாடுகளில் வெற்றி மற்றும் சாதனைகள்
ஆச்சரியப்படும் விதமாக, எகிப்து, ஜோர்டான், லெபனான் மற்றும் ஐக்கிய அரபு அமீரகம் போன்ற முஸ்லிம் மக்கள் அதிகம் வாழும் நாடுகளில் இப்படம் பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது.

 இஸ்ரேல்-பாலஸ்தீன அரசியல் சூழலோடு இப்படத்தின் சில காட்சிகள் ஒத்துப்போனது அங்கு ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

திருமலை கொடிமரம்: அசாத்தியமான திருப்பணியும் இறைவனின் லீலையும்

திருமலை திருப்பதி தேவஸ்தானத்தின் (TTD) முன்னாள் நிர்வாக அதிகாரியான (Executive Officer) பி.வி.ஆர்.கே பிரசாத் (P.V.R.K. Prasad, IAS) அவர்கள் எழுதிய "நஹம் கர்த்தா, ஹரிஹ் கர்த்தா" (Nāham Kartā, Hariḥ Kartā) என்ற புகழ்பெற்ற நூலில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள ஒரு உண்மைச் சம்பவமே இது. 

1980-களின் தொடக்கத்தில் நடைபெற்ற இந்தத் திருப்பணி குறித்த தகவல்களின் தொகுப்பு இதோ:

நிகழ்வின் உண்மைத்தன்மை
இந்தக் கட்டுரை முற்றிலும் உண்மையானது. 
1978 முதல் 1982 வரை திருப்பதி ஈ.ஓ-வாகப் பணியாற்றிய பி.வி.ஆர்.கே பிரசாத், தனது பணிக்காலத்தில் நடந்த வியக்கத்தக்க நிகழ்வுகளை ஆவணப்படுத்தியுள்ளார். அதில் 'தவஜஸ்தம்பம்' (கொடிமரம்) மாற்றப்பட்ட நிகழ்வு மிக முக்கியமானது.
 
ஆனந்த நிலைய விமானம் மெருகூட்டப்படும் பணிகளின் போது, ஒரு பொறியாளர் பதற்றத்துடன் ஓடிவந்து பி.வி.ஆர்.கே பிரசாத் அவர்களிடம், "ஐயா, கொடிமரம் மட்கிப்போயுள்ளது!" என்று கூறினார். 

தங்கக் கவசத்தை மெதுவாக நீக்கியபோது, உள்ளே இருந்த மரம் முழுவதுமாக உதிர்ந்து போயிருந்தது. வெறும் தங்கத் தகடுகளின் பிடிப்பில் மட்டுமே அது நின்றிருந்தது.

 "மட்கிய கொடிமரத்துடன் இறைவனுக்குத் தொண்டாற்றுவதா?" என்ற குற்ற உணர்வும், பயமும் பிரசாத் அவர்களை ஆட்கொண்டது. 

கடந்த 180-190 ஆண்டுகளில் அதைப் பற்றிய எந்தப் பதிவும் இல்லை.

தேடலில் உதித்த உதவி - எச்.எஸ்.ஆர். ஐயங்கார்:

50-75 அடி நீளமுள்ள, எவ்வித வளைவோ, பிளவோ இல்லாத தேக்கு மரம் ஆந்திராவில் கிடைக்காது என்று வனத்துறை கூறிவிட்டது.

நம்பிக்கையிழந்த நிலையில், இரவு 10:30 மணிக்கு பெங்களூரைச் சேர்ந்த எச்.எஸ்.ஆர். ஐயங்கார் என்பவர் தொலைபேசியில் அழைத்தார். "ஐயா, தண்டேலி காடுகளில் 280-300 ஆண்டுகள் பழமையான தேக்கு மரம் கிடைக்கும். 

அங்குள்ள தலைமை வனப் பாதுகாவலர் என் நண்பர். நான் தேடித் தருகிறேன், நீங்கள் கடிதம் மட்டும் கொடுங்கள்" என்றார்.
கர்நாடக அரசின் உதவி:
உடனடியாக கர்நாடக தலைமைச் செயலாளர் மற்றும் வன அதிகாரிகளிடம் பிரசாத் பேசினார். 

அப்போது தற்செயலாக திருமலைக்கு வந்திருந்த கர்நாடக முதல்வர் திரு. குண்டு ராவ், "கர்நாடகாவே இந்தத் தேக்கு மரங்களை டிடிடி-க்கு (TTD) தானமாக வழங்கும்" என்று அறிவித்தார். ஐயங்கார் மற்றும் பொறியாளர்கள் சோதித்ததில் 16 மரங்களில் 6 மரங்கள் மிகச்சிறந்தவையாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டன.

தொண்டுள்ளம் கொண்ட சோமானி பேப்பர் மில் மற்றும் லாரி ஓட்டுநர்:
காட்டுப் பாதையிலிருந்து பிரதான சாலைக்கு மரங்களைக் கொண்டு வருவது சவாலாக இருந்தது. அப்போது சோமானி பேப்பர் மில் நிர்வாகமும் தொழிலாளர்களும் தாங்களாகவே முன்வந்து, "இதை இறைவன் சீனிவாசனுக்கு நாங்கள் செய்யும் சேவையாகக் கருதுகிறோம்" என்று கூறி, கயிறுகள் மற்றும் சங்கிலிகள் மூலம் மரங்களைச் சாலைக்குக் கொண்டு வந்தனர். 

அங்கிருந்து பெங்களூரு வழியாகத் திருப்பதிக்கு 16 சக்கர லாரியில் மரங்கள் வந்தன.
மலைப்பாதையின் மயிர் கூச்செறியும் பயணம்:
அலிபிரி அடிவாரத்தில் லாரி ஓட்டுநர் பிரசாத் அவர்களிடம், "ஐயா, இது என் வாழ்நாளின் சவால். வண்டியை நிறுத்தாமல் ஓட்ட வேண்டும்.

 சுவர்கள் இடியலாம், பாறைகள் விழலாம், நான் பொறுப்பல்ல" என்றார். அதற்கு பிரசாத், "பாறைகள் விழுந்தாலும், சுவர்கள் இடிந்தாலும் பரவாயில்லை, நாங்கள் பார்த்துக் கொள்கிறோம்" என்று தைரியம் தந்தார். 

55 நிமிடப் பயணத்தில், பல இடங்களில் லாரி பள்ளத்தாக்கின் விளிம்பில் நின்றபோதும், பக்தர்களின் "கோவிந்தா... கோவிந்தா..." முழக்கத்திற்கு இடையே லாரி பத்திரமாகத் திருமலையை அடைந்தது. லாரி உரிமையாளர் நெகிழ்ச்சியுடன், இதற்காக ஒரு பைசா கூட வாடகையாக வாங்க மறுத்துவிட்டார்.

நிறுவப்பட்ட அற்புதம்:

கொடிமரத்தை எப்படி உள்ளே கொண்டு செல்வது என்ற குழப்பம் நீடித்தபோது, "பாபவிநாசம் அணைப் பொறியாளர்கள் மற்றும் கைவினைஞர்களின் உதவியுடன் நெம்புகோல் முறையில் ஏற்றலாம்" என்ற யோசனை எழுந்தது. 

அதன்படி மரம் நிறுவப்படும்போது, பிரசாத் தன் கழுத்தில் இருந்த சீனிவாசப் பதக்கம் கொண்ட தங்கச் சங்கிலியை அடியில் சமர்ப்பித்தார். 

அதைத் தொடர்ந்து அங்கிருந்த அர்ச்சகர்கள் மற்றும் விஐபிக்கள் பலரும் நகைகளை வழங்கினர்.

ஜூன் 10, 1982-ல் கொடிமரம் பிரதிஷ்டை செய்யப்பட்டது. ஜூன் 16-ல் பிரசாத் அவர்கள் பணிமாற்றம் பெற்று விடைபெற்றார். அப்போது ஒரு முதிய அறிஞர் சிரித்துக்கொண்டே சொன்ன அந்த வரிகள் இன்றும் அந்தச் சம்பவத்தின் சாட்சியாக நிற்கிறது:

 "நஹம் கர்த்தா, ஹரிஹ் கர்த்தா" நான் செய்பவன் அல்ல - ஹரியே அனைத்தையும் செய்பவன். நற்செயல்கள் என்னூடாக நடந்தால் அது அவன் அருளே!

அசோக் குமார் | 1941

1941 ஆம் ஆண்டு வெளியான அசோக் குமார்  திரைப்படம், இந்தியத் திரையுலகின் ஆரம்பகால வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க படைப்புகளில் ஒன்றாகும்.

 ராஜா சந்திரசேகர் இயக்கத்தில் உருவான இத்திரைப்படம், மௌரியப் பேரரசர் அசோகர், அவரது மகன் குணாளன் மற்றும் அசோகரின் இரண்டாவது மனைவி திஷ்யரக்‌ஷை ஆகியோரை மையமாகக் கொண்ட ஒரு புராணக் கதையை அடிப்படையாகக் கொண்டது.

இத்திரைப்படத்தைப் பற்றிய விரிவான தகவல்கள் இதோ:
திரைக்கதையும் கதைக்கருவும்
மௌரியப் பேரரசர் அசோகரின் மகன் குணாளன் மீது, அசோகரின் இரண்டாம் மனைவி திஷ்யரக்‌ஷை காதல் கொள்கிறாள். 

ஆனால், அவளது காதலை குணாளன் நிராகரிக்கிறான். இதனால் ஆத்திரமடைந்த ராணி, குணாளன் தன்னை மயக்க முயன்றதாகப் பொய்க் குற்றம் சுமத்தி, அவனைச் சிறையில் அடைக்கச் செய்கிறாள். 

தண்டனையாக குணாளனின் கண்கள் பறிக்கப்படுகின்றன. இறுதியில், கௌதம புத்தரின் அருளால் குணாளனுக்கு மீண்டும் பார்வை கிடைப்பதும், மன்னர் அசோகர் உண்மையை உணர்ந்து தன் மகனை விடுவித்து குற்றச்சாட்டுகளில் இருந்து விடுவிப்பதும் கதையின் சுபமான முடிவாகும்.

நடிப்பு மற்றும் தொழில்நுட்பக் கலைஞர்கள்

இப்படத்தில் அன்றைய காலத்தின் சூப்பர் ஸ்டாரான எம். கே. தியாகராஜ பாகவதர் குணாளனாகவும், சித்தூர் வி. நாகையா அசோகராகவும் நடித்திருந்தனர். எதிர்மறை நாயகி (திஷ்யரக்‌ஷை) பாத்திரத்தில் பி. கண்ணம்பா நடித்தார்.

மொழி சவால்: 
பி. கண்ணம்பாவிற்கு அப்போது தமிழ் தெரியாது என்பதால், தமிழ் வசனங்கள் தெலுங்கு எழுத்துக்களில் எழுதப்பட்டுக் கொடுக்கப்பட்டன.
 இருப்பினும், அவரது நடிப்பு விமர்சகர்களால் பெரிதும் பாராட்டப்பட்டது.

அறிமுகம்: பிற்காலத்தில் புகழ்பெற்ற நடிகரான ரஞ்சன், இப்படத்தில் கௌதம புத்தராக (ஆர். ரமணி என்ற பெயரில்) அறிமுகமானார்.

எம். ஜி. ஆர்: பிற்கால தமிழக முதல்வர் எம். ஜி. ராமச்சந்திரன், இப்படத்தில் 'மகேந்திரன்' என்ற மன்னன்
கதாபாத்திரத்தில் நடித்திருந்தார்.

இப்படத்தின் பாடல்களை பாபநாசம் சிவன் இயற்ற, ஆலத்தூர் வி. சுப்பிரமணியம் இசையமைத்தார். பாகவதரின் காந்தக் குரலில் வெளியான பாடல்கள் அனைத்தும் மிகப்பெரிய வெற்றியைப் பெற்றன.

முக்கியப் பாடல்கள்:
 "உன்னைக் கண்டு மயங்காத", "தியானமே எனது", "மனமே நீ", "சத்துவகுண போதன்", "பூமியில் மானிட ஜென்மம்" போன்றவை காலத்தால் அழியாத பாடல்களாக மாறின.

படப்பிடிப்பு அதிசயம்: இதில் இடம் பெற்ற "உன்னைக் கண்டு மயங்காத" என்ற பாடல் மற்றும் நடனக் காட்சி, நியூடோன் ஸ்டுடியோவில் (Newtone Studio) ஒரே இரவில் படமாக்கப்பட்டது ஒரு குறிப்பிடத்தக்கச் சாதனையாகும்.

வரவேற்பு

1941 செப்டம்பர் 17 அன்று வெளியான இத்திரைப்படம் வசூல் ரீதியாகவும் விமர்சன ரீதியாகவும் பெரும் வெற்றி பெற்றது. 'தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்' இதழின் விமர்சகர் 'கே யெஸ் என்', பி. கண்ணம்பாவின் அபாரமான நடிப்பை வெகுவாகப் பாராட்டினார். ஏற்கனவே 1925-ல் ஹிந்தியில் 'வீர் குணால்' என்ற பெயரில் எடுக்கப்பட்ட இந்தக் கதை, தமிழில் எடுக்கப்பட்ட முதல் வடிவமாகும்.

அசோக்குமார் (1941)படத்தில் m.k.தியாகராஜ பாகவதர் தான் அசோகரின் மகன் குணாளன்,
சாம்ராட் அசோகர் v.நாகையா தன் சமஸ்தானத்தில் புதியதாக  திஷ்யரக்ஷிதா  என்ற நாட்டியமங்கையை மணமுடித்து இளையராணியாக ஆக்குகிறார், அவளின் மகுடியில் கட்டுண்டு கிடக்கிறார்.

திஷ்யரக்ஷிதாவிற்கு அசோகர் மகன் குணாளன் மீது அதீத காதல், அவனுக்கு ஆசை வலை வீசுகிறாள், குணாளன் அவளுக்கு சிறிதும் பிடி கொடுக்கவில்லை,

 இதனால் கடும் சினமுற்றவள் தந்தை அசோகரிடம் குணாளன் தன்னை கெடுக்க முயன்றதாக பொய்ப்புகார் கூறுகிறாள்,சந்தர்ப்ப சாட்சியம் கூட அவள் வசம் ருசுவாகிறது,

 தன் கர்ப்பிணி மனைவியை அரண்மனையிலேயே விட்டு தப்புகிறார் குணாளன், மகனது கண்களை தந்தையே குருடாக்கும் படி தன் அண்டை தேச மன்னன் மகேந்திரனுக்கு மடல் அனுப்புகிறார் சாம்ராட் அசோகர் , எம்ஜியார் தான் அண்டை நாட்டு மன்னன் மகேந்திரன், 

இக்காட்சியை காலை முதல் மாலை வரை பல டேக் எடுத்தும் எம்ஜியாரால் தியாகராஜபாகவதரை நெருங்கி அவர் கண்களுக்கு முன் சூட்டுக் குழல்களைக் எடுத்துக் கொண்டு செல்ல முடியவில்லையாம், கைகள் நடுங்குகிறதாம்.

அத்தனை நன்றி உணர்வாம், சின்னஞ்சிறிய கதாபாத்திரங்களில் தோன்றிய தனக்கு பெரிய கௌரவமான மன்னன் கதாபாத்திரத்தில் நடிக்க வைத்து நல்ல சம்பளமும் பெற்றுத்தந்த நன்றியாம் , 

அதன் பின்பு இயக்குனர் ராஜா சந்திரசேகர் அக்காட்சியில் தியாகராஜ பாகவதரே சூட்டுக்குழலைக் கையில் ஏந்தி தன் கண்களை குருடாக்கிக் கொள்வது போல காட்சியை மாற்றி அமைத்தாராம்.

PS: இறுதியில் அசோக்குமார் படத்தில் பாகவதருக்கு கௌதம புத்தரின் அருளால் கண் பார்வை கிடைத்து விடுகிறது.

#mkதியாகராஜபாகவதர்,#MGR,#எம்ஜியார்,#அசோக்குமார்,#மேஜிக்கல்ரியாலிஸம்

ராஜகுமாரி (1947)

ராஜகுமாரி (1947) எம்.ஜி. ராமச்சந்திரன் அவர்கள் கதாநாயகனாக  திரையுலகில் தடம் பதித்த முதல் திரைப்படமாகும். இதற்கு முன்பு அவர் பல படங்களில் சிறிய வேடங்களிலும், துணை கதாபாத்திரங்களிலும் நடித்து வந்த நிலையில், இப்படத்தின் மூலம் ஒரு முழுநீள சாகச நாயகனாக மக்கள் முன் தோன்றினார். 

ஜூபிடர் பிக்சர்ஸ் தயாரிப்பில் வெளியான இப்படம், எம்.ஜி.ஆரின் திரையுலகப் பயணத்தை அடுத்த கட்டத்திற்கு எடுத்துச் சென்றது.

இயக்குநர் ஏ.எஸ்.ஏ. சாமி அவர்களின் இயக்கத்தில் உருவான இத்திரைப்படம், ஒரு விறுவிறுப்பான மாயாஜாலக் கதையைக் கொண்டது. 

ராஜகுமாரியை அடைய நினைக்கும் நாயகன், வில்லன்களின் சூழ்ச்சிகளையும், மாந்திரீக தடைகளையும் தனது வீரத்தாலும் புத்திசாலித்தனத்தாலும் எப்படி முறியடிக்கிறான் என்பதே இப்படத்தின் மையக்கரு. அக்காலகட்டத்தில் நிலவிய 'நாடோடி மன்னன்' பாணி கதைகளுக்கு இதுவே முன்னோடியாக அமைந்தது எனலாம்.

இப்படத்தில் எம்.ஜி.ஆருக்கு ஜோடியாக கே. மாலதி நடித்திருந்தார். இருப்பினும், 'கனவுக்கன்னி' என்று அழைக்கப்பட்ட டி.எஸ். தவமணி தேவி இப்படத்தில் ஒரு முக்கிய ஈர்ப்பாக இருந்தார். 

அவரது கவர்ச்சியான நடிப்பும், தனித்துவமான பாணியும் அக்கால ரசிகர்களைப் பெரிதும் கவர்ந்தது. மேலும், எம்.என். நம்பியார் மற்றும் எம்.ஜி. சக்ரபாணி ஆகியோரும் இப்படத்தில் முக்கிய வேடங்களில் நடித்திருந்தனர். 

எம்.ஜி.ஆர் - நம்பியார் என்ற புகழ்பெற்ற ஜோடியின் ஆரம்பகால கூட்டணி இப்படத்திலிருந்தே வலுப்பெற்றது.

இப்படத்தின் பாடல்கள் மற்றும் பின்னணி இசை ஜூபிடர் பிக்சர்ஸின் ஆஸ்தான இசையமைப்பாளர்களால் நேர்த்தியாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது.

 1940-களின் தொழில்நுட்ப வசதிகளைக் கொண்டு, ஒரு மாயாஜால உலகத்தை திரையில் கொண்டு வந்த விதம் பாராட்டத்தக்கது. குறிப்பாக, வாள் சண்டை மற்றும் சாகசக் காட்சிகளில் எம்.ஜி.ஆர் காட்டிய வேகம், அவரை ஒரு ஆக்ஷன் ஹீரோவாக நிலைநிறுத்தியது.

வரலாற்று வெற்றி
சுதந்திரம் கிடைப்பதற்கு சில மாதங்களுக்கு முன்பு வெளியான இத்திரைப்படம், பாக்ஸ் ஆபீஸில் மிகப்பெரிய வெற்றியை ஈட்டியது. நூறு நாட்களுக்கு மேல் ஓடி சாதனை படைத்தது. ஒரு எளிய நடிகராக இருந்த எம்.ஜி.ஆரை, தமிழகத்தின் ஒரு தவிர்க்க முடியாத சக்தியாக மாற்றும் பயணத்தை இத்திரைப்படம் தொடங்கி வைத்தது.

எம்.ஜி.ஆர் அவர்களின் திரை வாழ்க்கையில் "வாள் சண்டை நாயகன்" என்ற பிம்பத்தை உருவாக்கியதில் 'ராஜகுமாரி' படத்திற்கு மிக முக்கிய பங்கு உண்டு. 

இப்படத்தில் இடம்பெற்ற சண்டைக் காட்சிகள் அன்றைய காலகட்டத்தில் மிகவும் ஆச்சரியமாகப் பார்க்கப்பட்டன. எம்.ஜி.ஆர் அவர்கள் ஒரு தடகள வீரரைப் போன்ற சுறுசுறுப்புடன், மிக வேகமாக வாள் வீசும் திறமையைக் கொண்டிருந்தார்.

அவருக்கு இணையாக எம்.என். நம்பியார் அவர்களும் வாள் சண்டையில் சிறந்து விளங்கினார். இருவருக்கும் இடையே நடக்கும் அந்த மோதல் காட்சிகள் ரசிகர்களை இருக்கையின் நுனிக்கே கொண்டு வந்தன. 

குறிப்பாக, மந்திரவாதிகளின் கோட்டைக்குள் புகுந்து நாயகன் நடத்தும் சாகசங்கள், தற்காப்புக் கலைகளின் நுணுக்கங்கள் மற்றும் அந்தப் பாய்ச்சல், பிற்காலத்தில் அவர் நடித்த 'நாடோடி மன்னன்', 'குடியிருந்த கோயில்' போன்ற படங்களுக்கு ஒரு அடித்தளமாக அமைந்தது.

ஜூபிடர் பிக்சர்ஸ் நிறுவனத்தின் சோமு அவர்கள், இயக்குனர் ஏ.எஸ்.ஏ. சாமி  தான் சொந்தமாக இயக்கும் வகையில் ஒரு திரைக்கதையைத் தயார் செய்யக் கேட்டுக் கொண்டார். அரேபிய இரவுகள் மற்றும் கண்ணுக்குத் தெரியாத மனிதன் போன்ற நாட்டுப்புறக் கதைகளின் அம்சங்களை இணைத்து ஒரு திரைக்கதையைச் சாமி உருவாக்கினார். தொடக்கத்தில் சிறிய கலைஞர்களைக் கொண்டு இப்படத்தை எடுக்கத் திட்டமிட்டாலும், திரைக்கதையின் வலிமையால் அன்றைய காலத்தின் முன்னணி நட்சத்திரங்களான பி.யு. சின்னப்பா மற்றும் டி.ஆர். ராஜகுமாரி ஆகியோரை வைத்து எடுக்கச் சோமு பரிந்துரைத்தார். இருப்பினும், இயக்குநர் சாமி தனது முடிவில் உறுதியாக இருந்து, புதிய மற்றும் வளர்ந்து வரும் கலைஞர்களை வைத்தே இப்படத்தை உருவாக்கினார்.
இப்படத்தின் நாயகியாகத் தெலுங்குத் திரையுலகிலிருந்து வந்த மாலதி (கே. மாலதி) தேர்வு செய்யப்பட்டார்.

 கதாநாயகனாக யாரைத் தேர்வு செய்வது என்று தேடிக்கொண்டிருந்தபோது, ஜூபிடர் நிறுவனத்தின் கலைஞர்கள் பட்டியலில் இருந்த ஒரு அழகான மற்றும் தடகள உடல்வாகு கொண்ட இளைஞர் கவனிக்கப்பட்டார். அவர் ‘ஸ்ரீ முருகன்’ திரைப்படத்தில் ஆடிய கிளாசிக்கல் நடனம் பலரைக் கவர்ந்திருந்தது. பல தயக்கங்களுக்குப் பிறகு, அந்த இளைஞர் கதாநாயகனாகத் தேர்வு செய்யப்பட்டார். அவர்தான் திரையுலக வரலாற்றில் ஒரு பெரும் சகாப்தத்தைத் தொடங்கி வைத்த எம். ஜி. ராமச்சந்திரன் (எம். ஜி. ராமச்சந்திரன்).

படப்பிடிப்பு நடந்துகொண்டிருந்தபோது, சுமார் 7000 அடிகள் வரை எடுக்கப்பட்ட காட்சிகளைக் கண்டு திருப்தி அடையாத சோமுவின் கூட்டாளி மொகிதீன், இப்படத்தைக் கைவிட்டுவிடலாம் என்று கூறினார். 

ஆனால் சோமுவின் நம்பிக்கையால் மீதமுள்ள 4000 அடிகள் படமாக்கப்பட்டுப் படம் நிறைவடைந்தது. படமாக்கப்படும்போது பல சுவாரசியமான நிகழ்வுகள் அரங்கேறின. குறிப்பாக, இப்படத்தில் வில்லியாக நடித்த இலங்கையைச் சேர்ந்த தவமணி தேவி (தவமணி தேவி), தானே வடிவமைத்த ஒரு நவீனமான உடையை அணிந்து வந்து படப்பிடிப்பு தளத்தில் பரபரப்பை ஏற்படுத்தினார். 

மேலும், இப்படத்தில் வில்லன் கதாபாத்திரத்தில் நடிக்க ஒரு ஜிம்னாஸ்டிக் வீரர் அழைத்து வரப்பட்டார். அவர்தான் பிற்காலத்தில் புகழ்பெற்ற தயாரிப்பாளராக விளங்கிய சண்டக்கோழி சின்னப்பா தேவர் (எம். எம். ஏ. சின்னப்பா தேவர்).

இப்படத்தில் நம்பியார் (எம். என். நம்பியார்), பாலையா (டி. எஸ். பாலையா), சுவாமிநாதன் (எம். ஆர். சுவாமிநாதன்) மற்றும் புளிமூட்டை ராமசாமி (புளிமூட்டை ராமசாமி) ஆகியோரும் நடித்திருந்தனர். 1947 ஆம் ஆண்டு வெளியான ‘ராஜகுமாரி’ திரைப்படம், தயாரிப்பாளர்களின் எதிர்பார்ப்பையும் மீறி மிகப்பெரிய வணிக வெற்றியைப் பெற்றது. எம்.ஜி.ஆர் ஒரு கதாநாயகனாகத் தனது வெற்றிப் பயணத்தைத் தொடங்கவும், ஏ.எஸ்.ஏ. சாமி ஒரு சிறந்த இயக்குநராகத் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்ளவும் இத்திரைப்படம் ஒரு முக்கிய அடித்தளமாக அமைந்தது.

படத்தின் கதை:-

எளிய பின்னணியைக் கொண்ட சுகுமாரன் (எம்.ஜி. ராமச்சந்திரன்), ஒரு வீரமிக்க மற்றும் கருணை உள்ளம் கொண்ட இளைஞனாக ஒரு வலிமையான மன்னன் ஆளும் ராஜ்யத்தில் வசித்து வருகிறான். தனது அசாத்திய துணிச்சலாலும், நேர்மையாலும், நீதி வழுவாத் தன்மையாலும் அனைவராலும் மதிக்கப்படும் அவனது வாழ்க்கை, இளவரசி மல்லிகாவை (கே. மாலதி) சந்திக்கும்போது ஒரு புதிய திருப்பத்தைச் சந்திக்கிறது. இருவருக்கும் இடையே ஆழமான மற்றும் உண்மையான காதல் மலர்கிறது. இருப்பினும், இவர்களின் காதலுக்கு அந்தக்கால வர்க்கப் பாகுபாடுகளும், அரண்மனை சூழ்ச்சிகளும் பெரும் சவாலாக அமைகின்றன.
அந்த ராஜ்யம் ஒரு தந்திரமிக்க மந்திரவாதியின் (எஸ்.வி. சகஸ்ரநாமம்) நிழலில் சிக்கியுள்ளது. தனது சீடர்களுடன் இணைந்து நாட்டைத் தனது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கத் துடிக்கும் அந்த மந்திரவாதியின் மகன் (டி.எஸ். துரைராஜ்), இளவரசி மல்லிகாவின் மீது மோகம் கொண்டுள்ளான். இதன் காரணமாக சுகுமாரனை ஒழிக்க அவர்கள் பல சதித்திட்டங்களை வகுக்கிறார்கள். இத்தகைய இக்கட்டான சூழலில், சுகுமாரன் தனது வீரம், விசுவாசம் மற்றும் காதலை நிரூபிக்கப் பல கடினமான சோதனைகளைச் சந்திக்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்குத் தள்ளப்படுகிறான்.
அரண்மனைத் துரோகங்கள், மாயாஜால ஏமாற்று வேலைகள் மற்றும் சமூகப் பாகுபாடுகள் நிறைந்த அந்தப் பாதையில், நல்லன் (எம்.ஆர். சுவாமிநாதன்) போன்ற விசுவாசமான நண்பர்களின் உதவியோடும் பெரியவர்களின் ஆலோசனைகளோடும் சுகுமாரன் முன்னேறுகிறான். மறுபுறம், கடமைக்கும் காதலுக்கும் இடையே தவிக்கும் இளவரசி மல்லிகா, தனது அரச அந்தஸ்தைப் பொருட்படுத்தாமல் சுகுமாரனுக்காக உறுதியுடன் நிற்கிறாள். பல தடைகளைத் தாண்டித் தனது காதலனுக்குப் பேராதரவாகத் திகழ்கிறாள்.
திரைப்படத்தின் இறுதிக்கட்டத்தில், சுகுமாரனுக்கும் மந்திரவாதியின் தீய சக்திகளுக்கும் இடையே ஒரு மிகப்பெரிய நேருக்கு நேர் போர் வெடிக்கிறது. சூழ்ச்சி, அநீதி மற்றும் அதிகார வெறியை, தனது உண்மையான காதலாலும் வீரத்தாலும் சுகுமாரன் வீழ்த்துகிறான். இறுதியில், மல்லிகா மற்றும் சுகுமாரனின் இணைவு வர்க்கப் போராட்டத்திற்கு எதிரான வெற்றியைப் பறைசாற்றுவதுடன், அந்த நாட்டில் மீண்டும் நீதியையும் அமைதியையும் நிலைநாட்டுகிறது.

இப்படத்திற்கு எஸ்.எம். சுப்பையா நாயுடு மற்றும் சி.ஆர். சுப்பராமன் ஆகியோர் இசையமைத்திருந்தனர். 1940-களின் இறுதியில் வெளிவந்த படங்களில் பாடல்கள் பெரும்பாலும் கர்நாடக இசை மற்றும் நாடகப் பாணியிலேயே இருக்கும். 
ஆனால், 'ராஜகுமாரி' படத்தின் பாடல்கள் சற்று மாறுபட்டு, கதையின் ஓட்டத்திற்கு வலுசேர்க்கும் வகையில் அமைந்தன.

கதாநாயகி கே. மாலதி மற்றும் டி.எஸ். தவமணி தேவி ஆகியோருக்கு வழங்கப்பட்ட பாடல்கள் அந்த சமயத்தில் மிகவும் பிரபலம். குறிப்பாக, தவமணி தேவியின் பாடல்கள் அவரது வசீகரமான குரலாலும், முகபாவனைகளாலும் ரசிகர்களை வெகுவாகக் கவர்ந்தன. 

எம்.ஜி.ஆருக்கு பின்னணி பாட ஆரம்ப காலங்களில் சி.எஸ். ஜெயராமன் போன்றோர் குரல் கொடுத்தனர். இப்படத்தின் பாடல்கள் வானொலிகளில் அடிக்கடி ஒலிபரப்பப்பட்டு, படத்தின் வெற்றிக்கு ஒரு முக்கிய காரணமாக அமைந்தது.

மாயாஜாலக் கதை என்பதால், கதையின் சூழலுக்கு ஏற்ப மந்திரங்கள் மற்றும் மாயக் காட்சிகளின் போது வரும் பின்னணி இசை மிகச் சிறப்பாக அமைக்கப்பட்டிருந்தது.

 காதலும், வீரமும் கலந்த ஒரு கதையில் பாடல்கள் சலிப்பை ஏற்படுத்தாமல், காதலர்களுக்கிடையேயான உரையாடலாகவும், உணர்ச்சிகளை வெளிப்படுத்தும் கருவியாகவும் பயன்படுத்தப்பட்டன. 

1940-களில் தமிழ் திரையுலகில் கதாநாயகிகள் பெரும்பாலும் பாரம்பரியமான, அமைதியான வேடங்களிலேயே நடித்து வந்தனர். 

அந்த காலகட்டத்தில் இலங்கையிலிருந்து தமிழகம் வந்து சினிமாவில் நுழைந்தவர் டி.எஸ். தவமணி தேவி. மேற்கத்திய பாணியிலான உடை அலங்காரம், நவீன சிகை அலங்காரம் மற்றும் துணிச்சலான நடிப்பு ஆகியவற்றால் அவர் மற்ற நடிகைகளிடமிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டார்.

 அவரது வசீகரமான தோற்றமும், ஆளுமையும் இளைஞர்களைப் பெரிதும் கவர்ந்ததால், பத்திரிகைகளும் ரசிகர்களும் அவரை 'கனவுக்கன்னி' என்று அழைக்கத் தொடங்கினர்.

தனித்துவமான நடிப்பு மற்றும் திறமை
தவமணி தேவி அவர்கள் வெறும் அழகுக்காக மட்டுமே புகழ்பெற்றவர் அல்ல; அவர் ஒரு சிறந்த பாடகியும் கூட. தனது படங்களுக்குத் தானே பாடல்களைப் பாடும் திறமை கொண்டவர்.

 'ராஜகுமாரி' திரைப்படத்தில் அவரது கதாபாத்திரம் ஒரு கவர்ச்சியான, அதே சமயம் அதிகாரம் கொண்ட பாத்திரமாக வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தது. அவரது பளிங்கு போன்ற தெளிவான தமிழ் உச்சரிப்பும், கேமராவிற்கு முன்னால் அவர் காட்டிய தன்னம்பிக்கையும் அன்றைய சினிமா ரசிகர்களுக்கு ஒரு புதுமையான அனுபவமாக இருந்தது.

அக்கால சினிமாக்களில் நடிகைகள் புடவை அணிந்து குடும்பப் பாங்காகவே தோன்றுவார்கள். ஆனால், தவமணி தேவி அவர்கள் கவர்ச்சியான நவீனமான உடைகளை அணிந்து திரையில் தோன்றிய முதல் சில நடிகைகளில் ஒருவர். 

அவரது ஒப்பனை முறையும், திரையில் அவர் காட்டிய நளினமும் ஒரு 'கிளாமர்' குறியீடாக அவரை மாற்றியது. குறிப்பாக, 'ராஜகுமாரி' படத்தில் அவர் ஏற்றிருந்த கதாபாத்திரம், எம்.ஜி.ஆர் போன்ற இளம் நாயகர்களுடன் இணைந்து நடிக்கும்போது ஒரு நவீன திரை ஜோடிக்கான இலக்கணத்தை உருவாக்கியது.

அவர் நடித்த பல படங்கள் வெற்றி பெற்றாலும், 'ராஜகுமாரி' அவருக்கு ஒரு நீடித்த அடையாளத்தைத் தந்தது. எம்.ஜி.ஆர் எனும் ஒரு மாபெரும் சகாப்தம் தொடங்கிய அதே படத்தில், ஒரு பெண் நட்சத்திரமாகத் தவமணி தேவி ஜொலித்தது ஒரு வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க நிகழ்வு. 

தமிழ் சினிமாவில் கதாநாயகிகளுக்கு என்று ஒரு தனித்துவமான 'ஸ்டார் வேல்யூ' உண்டு என்பதை நிரூபித்தவர்களில் இவர் முதன்மையானவர்.

#ராஜகுமாரி1947
#எம்ஜியார்,#கனவுக்கன்னி,#TSதவமணிதேவி

முன்னாள் ரஷ்ய அதிபர் சர்வாதிகாரி ஜோசப் ஸ்டாலின்

முன்னாள் ரஷ்ய அதிபர் சர்வாதிகாரி ஜோசப் ஸ்டாலின் தனது அதிகாரத்தின் உச்சியில் இருந்தபோதும், ஒருபோதும் நிம்மதியாக உறங்கியதில்லை. 

உலகின் மிகப்பெரிய நாட்டைத் தன் கைக்குள் வைத்திருந்த அந்த மனிதன், ஒருவேளை யாராவது தன்னைக் கொன்றுவிடுவார்களோ என்ற அச்சத்திலேயே வாழ்ந்தார்.

 அவர் ஒவ்வொரு இரவும் வெவ்வேறு படுக்கையறைகளைப் பயன்படுத்தினார், ஒருபோதும் ஒரே பாதையில் தொடர்ந்து பயணம் செய்ததில்லை. 

தனது இல்லங்களில் ரகசிய வழிகளையும், தப்பிக்கும் பாதைகளையும் அமைத்து, ஒரு தப்பியோடிய கைதியைப் போலவே அவர் வாழ்ந்து வந்தார். 

இது வெறும் விசித்திரமான பழக்கம் அல்ல; ஒரு சர்வாதிகாரி எப்படி இறப்பான் என்பதை உணர்ந்த ஒரு மனிதனின் தற்காப்பு உத்தியாகும்.

மற்றவர்களை வீழ்த்தியே தான் அதிகாரத்திற்கு வந்தோம் என்பதை ஸ்டாலின் நன்கு அறிந்திருந்தார். அரசியல் கொலைகளும், ரகசிய சதிகளும் அவருக்கு கைவந்த கலை. பல துரோகங்களையும், படுகொலைகளையும் அவரே முன்னின்று நடத்தியதால், அதே போன்றதொரு முடிவு தனக்கும் நேரிடும் என்று அவர் அஞ்சினார். 

இதனால், தனக்கு மிக நெருக்கமானவர்களையும் அவர் சந்தேகக் கண்ணுடனேயே பார்த்தார். அவரது பாதுகாவலர்களும் பணியாளர்களும் தொடர்ந்து மாற்றப்பட்டனர். 

ஒரு மருத்துவர் தவறான சிகிச்சை அளித்தால் கூட அது சதி என்று முத்திரை குத்தப்படும் என்பதால், அவருக்கு சிகிச்சை அளிக்க வந்த மருத்துவர்களே மரண பயத்தில் நடுங்கினர்.

ஸ்டாலினின் இந்த அடக்குமுறை ஆட்சியினால் சோவியத் யூனியன் முழுவதும் ஒருவித அச்ச உணர்வு பரவியது. 1930களில் நடந்த பெரும் சுத்திகரிப்பு நடவடிக்கைகளில் (Great Purge) லட்சக்கணக்கான மக்கள் கொல்லப்பட்டனர்.

 திறமையான அதிகாரிகளும், ராணுவ தளபதிகளும் கூட ஸ்டாலினின் சந்தேகத்திற்கு ஆளாகி காணாமல் போயினர். இந்தச் சூழலில், உண்மை பேசுவது என்பது மரணத்திற்கு சமமாக இருந்தது. 

எனவே, ஆட்சியாளர்கள் எதை விரும்புகிறார்களோ அதையே மக்கள் பேசினர். திறமை என்பது ஆபத்தாக மாறியதால், அனைவரும் தங்களை சராசரியானவர்களாகக் காட்டிக்கொள்ள முயன்றனர்.

 இந்த பயம் நாட்டின் நிர்வாகத்தையும், ராணுவத்தையும் பலவீனப்படுத்தியது.
இரண்டாம் உலகப் போரின் போது, ஸ்டாலினின் இந்த சந்தேக குணம் நாட்டிற்குப் பெரும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது. 

ஜெர்மனியின் ஊடுருவல் பற்றிய எச்சரிக்கைகளைத் தனது அதிகாரிகளிடம் இருந்து கேட்க அவர் மறுத்தார். அவருக்குத் தவறான செய்திகளைச் சொன்னால் சுடப்படுவோம் என்ற பயத்தில், அதிகாரிகள் உண்மையான கள நிலவரத்தை மறைத்தனர்.

 இதன் விளைவாக, சோவியத் ராணுவம் போருக்குத் தயாராக இல்லாத நிலையில் மில்லியன் கணக்கான மக்கள் உயிரிழந்தனர். 

போர் வெற்றிக்குப் பிறகும் ஸ்டாலினின் பயம் குறையவில்லை; மாறாக அது மருத்துவர்கள் மீதான சந்தேகமாக மாறி "மருத்துவர்களின் சதி" (Doctors' Plot) என்ற பெயரில் அடுத்தடுத்த கைதுகளுக்கு வழிவகுத்தது.

ஸ்டாலினின் இறுதி நாட்கள் மிகுந்த தனிமையிலும் அச்சத்திலும் கழிந்தன. மார்ச் 1, 1953 அன்று அவர் தனது இல்லத்தில் பக்கவாதத்தால் சரிந்து விழுந்தபோது, அவருக்கு உதவ யாரும் முன்வரவில்லை. 

அவரது கடுமையான உத்தரவுகளுக்கு அஞ்சி, அவர் அறைக்குள் நுழைய பாதுகாவலர்கள் பல மணி நேரம் தயங்கினர். 

ஒருவேளை அவர்கள் முன்னரே உள்ளே சென்றிருந்தால் அவர் உயிர் பிழைத்திருக்கக்கூடும். இறுதியில், தான் உருவாக்கிய பயம் மற்றும் பயங்கரவாதத்தின் விளைவாகவே அவர் உதவி இன்றி உயிரிழந்தார். 

ஒரு சர்வாதிகாரியின் அதிகாரம் அவனுக்குப் பாதுகாப்பைத் தராது, மாறாக அது அவனை ஒரு சிறைக்குள்ளேயே வைத்திருக்கும் என்பதற்கு ஸ்டாலினின் வாழ்க்கை ஒரு கசப்பான உதாரணமாகும்.

ஜோசப் ஸ்டாலினின் ஆட்சி என்பது வெறும் அதிகாரப் போட்டி மட்டுமல்ல, அது ஒரு தனிமனிதனின் ஆளுமை எப்படி ஒட்டுமொத்த தேசத்தின் உளவியலையும் மாற்றியது என்பதற்கான சான்று. 

ஸ்டாலின் தனது அதிகாரத்தை நிலைநிறுத்த 'ஆளுமை வழிபாடு' (Cult of Personality) என்ற முறையைத் தீவிரமாகப் பின்பற்றினார். சோவியத் யூனியனின் ஒவ்வொரு வீதியிலும், அலுவலகத்திலும் அவரது படங்கள் மற்றும் சிலைகள் நிறுவப்பட்டன. 

அவர் ஒரு சாதாரண மனிதராக அல்லாமல், ஒரு கடவுளைப் போலவோ அல்லது தேசத்தின் தந்தையைப் போலவோ சித்தரிக்கப்பட்டார். 

ஆனால், இந்த பிம்பத்திற்குப் பின்னால் ஒரு கடுமையான தணிக்கை முறை இருந்தது. வரலாற்றை மாற்றி எழுதுவதில் அவர் கில்லாடி; தன்னுடன் பணியாற்றிப் பின்னாளில் எதிரிகளாகக் கருதப்பட்டவர்களின் புகைப்படங்களை அதிகாரப்பூர்வ ஆவணங்களிலிருந்து நீக்கி, வரலாற்றிலிருந்தே அவர்களை மறைத்துவிட உத்தரவிட்டார்.

ஸ்டாலினின் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் நாட்டைத் தொழில்மயமாக்கின என்றாலும், அதன் பின்னால் பெரும் துயரம் ஒளிந்திருந்தது. 'கூட்டுப் பண்ணை' (Collectivization) முறையை அவர் கட்டாயப்படுத்தியபோது, அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்த லட்சக்கணக்கான விவசாயிகள் 'குலாக்குகள்' (Kulaks) என முத்திரை குத்தப்பட்டு கொல்லப்பட்டனர் அல்லது சைபீரியாவின் கடும் குளிரில் அமைக்கப்பட்டிருந்த 'குலாக்' (Gulag) சிறை முகாம்களுக்கு அனுப்பப்பட்டனர். 

இந்த சிறை முகாம்கள் மரணத்தின் வாசலாகவே இருந்தன. அங்கு கைதிகள் மிகக் குறைந்த உணவுடன், கடும் உழைப்பில் ஈடுபடுத்தப்பட்டனர். 

பல புகழ்பெற்ற கட்டுமானங்கள், இந்த கைதிகளின் ரத்தத்திலும் வியர்வையிலுமே உருவாயின.
அவரது தனிப்பட்ட வாழ்க்கை இன்னும் சோகமானது. ஸ்டாலினின் இரண்டாவது மனைவி நாடேஷ்டா (Nadezhda), கணவரின் குரூரமான நடவடிக்கைகளால் மனமுடைந்து தற்கொலை செய்துகொண்டார். 

இது ஸ்டாலினை இன்னும் கல்நெஞ்சம் கொண்டவராக மாற்றியது. அவரது சொந்த மகனான யாகோவ் (Yakov), இரண்டாம் உலகப் போரின்போது ஜெர்மனியிடம் கைதியாகப் பிடிபட்டார்.

 ஜெர்மனி ஒரு முக்கிய ஜெனரலுக்குப் பதிலாக யாகோவை விடுவிக்க முன்வந்தபோது, "ஒரு சாதாரண சிப்பாய்க்குப் பதிலாக ஒரு ஜெனரலை என்னால் மாற்ற முடியாது" என்று கூறி தனது மகனை மீட்க மறுத்துவிட்டார்.

 இறுதியில் யாகோவ் சிறையிலேயே உயிரிழந்தார். சொந்தக் குடும்பத்தினர் மீதே இவ்வளவு கடுமையாக இருந்த ஸ்டாலின், மற்றவர்களிடம் கருணையை எதிர்பார்ப்பது கடினம்.

சோவியத் யூனியனின் உளவு அமைப்பான 'NKVD', ஸ்டாலினின் வலது கரமாகச் செயல்பட்டது. எப்போது, யார் கைது செய்யப்படுவார்கள் என்று யாருக்குமே தெரியாது. நள்ளிரவில் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டாலே மக்கள் மரண பயத்தில் உறைந்து போவார்கள். 

கைதானவர்கள் எங்கே அழைத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள் என்பது ரகசியமாக வைக்கப்பட்டது. பல நேரங்களில், குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்கள் சித்திரவதைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு, தாங்கள் செய்யாத குற்றங்களை ஒப்புக்கொள்ள வைக்கப்பட்டனர். 

இந்த முறையற்ற விசாரணைகள் 'மாஸ்கோ வழக்குகள்' (Moscow Trials) என்று அழைக்கப்பட்டன. இதன் மூலம் தனது பழைய புரட்சிகரத் தோழர்கள் அனைவரையும் அவர் ஒழித்துக் கட்டினார்.

இறுதியாக, ஸ்டாலினின் மரணத்திற்குப் பிறகு சோவியத் யூனியனில் ஒரு பெரிய மாற்றம் நிகழ்ந்தது. அவருக்குப் பின் வந்த நிகிதா குருஷ்சேவ், ஸ்டாலினின் கொடுங்கோன்மைகளை பகிரங்கமாகத் தோல் உரித்துக் காட்டினார். 

இது 'ஸ்டாலின் நீக்கம்' (De-Stalinization) என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஸ்டாலினின் பெயரில் இருந்த நகரங்களின் பெயர்கள் மாற்றப்பட்டன, அவரது சிலைகள் அகற்றப்பட்டன.

 ஒரு காலத்தில் உலகையே அச்சுறுத்திய ஒரு மனிதனின் புகழ், அவரது மரணத்திற்குப் பிறகு அவராலேயே உருவாக்கப்பட்ட அமைப்பினால் சிதைக்கப்பட்டது. 

அதிகாரமும் பயமும் ஒருபோதும் நிரந்தரமான அன்பையோ அல்லது மரியாதையையோ பெற்றுத் தராது என்பதற்கு ஸ்டாலினின் வரலாறு ஒரு மிகப்பெரிய பாடம்.

சோவியத் யூனியனின் பொருளாதார வளர்ச்சியை வேகப்படுத்த வேண்டும் என்ற ஸ்டாலினின் பிடிவாதம், 'குலாக்' எனப்படும் வதை முகாம்களின் எழுச்சிக்குக் காரணமாக அமைந்தது.

 இவை வெறும் சிறைச்சாலைகள் அல்ல, மாறாக மனித உழைப்பை அடிமைத்தனமாகப் பயன்படுத்திய மரணக் கூடாரங்கள். அரசியல் எதிரிகள், அறிவுஜீவிகள், ஏன் சிறு தவறு செய்த சாதாரண குடிமக்கள் கூட சைபீரியாவின் உறைபனிப் பிரதேசங்களில் இருந்த இந்த முகாம்களுக்கு அனுப்பப்பட்டனர். 

அங்கு மைனஸ் 40 டிகிரி குளிரில், போதிய உணவோ உடைகளோ இன்றி அவர்கள் காடுகளைத் திருத்தவும், கால்வாய்களைத் தோண்டவும் பணிக்கப்பட்டனர். 

சுமார் 1.8 கோடி மக்கள் இந்த முகாம்களைக் கடந்து சென்றதாகக் கணிக்கப்படுகிறது, அவர்களில் லட்சக்கணக்கானோர் பசியாலும், நோயாலும், அதீத உழைப்பாலும் அங்கேயே உயிரிழந்தனர்.

ஸ்டாலினின் ராணுவக் கொள்கை 'மனித அலை' (Human Wave) தந்திரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இரண்டாம் உலகப் போரின் போது, நவீன ஆயுதங்களை விட மனித உயிர்களுக்கே அவர் குறைந்த மதிப்பைக் கொடுத்தார்.

 "பின்வாங்குவதற்கு இடமில்லை" (Order No. 227) என்ற அவரது புகழ்பெற்ற உத்தரவு, போர்க்களத்தில் இருந்து பின்வாங்கும் சோவியத் வீரர்களைச் சுட்டுக் கொல்லத் தனது சொந்த ராணுவத்திற்கே அதிகாரம் அளித்தது. 

எதிரி நாட்டுத் துப்பாக்கி குண்டுகளுக்கு அஞ்சி ஓடினால், சொந்த நாட்டு ராணுவமே அவர்களைக் கொல்லும் என்ற நிலை இருந்தது. ஸ்டாலின்கிராட் போரின் போது, வெறும் கையுடன் கூட வீரர்களை முன்னேறிச் செல்ல அவர் கட்டாயப்படுத்தினார். 

இந்த இரக்கமற்ற போக்கினால்தான் சோவியத் யூனியன் போரில் வென்றாலும், உலகிலேயே அதிகபட்சமாக சுமார் 2.7 கோடி மனித உயிர்களை அந்த நாடு இழக்க நேரிட்டது.

ஸ்டாலினின் சந்தேகப் புத்தி ராணுவத்தின் மூளையையே சிதைத்தது. போருக்குச் சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, தனது தளபதிகள் தனக்கு எதிராகச் சதி செய்கிறார்கள் என்று அஞ்சிய ஸ்டாலின், அனுபவம் வாய்ந்த ஆயிரக்கணக்கான ராணுவ அதிகாரிகளைச் சுட்டுக் கொன்றார். 

இது 'சிவப்பு ராணுவத்தின்' (Red Army) தலைமைத்துவத்தை முற்றிலுமாக முடக்கியது. இதனால் ஹிட்லரின் படைகள் சோவியத் எல்லைக்குள் நுழைந்தபோது, அதை எதிர்கொள்ளத் தகுதியான தலைவர்கள் இன்றி ராணுவம் திணறியது. 

போரின் தொடக்கத்தில் ஏற்பட்ட பெரும் இழப்புகளுக்கு ஸ்டாலினின் இந்த தற்கொலைக்குச் சமமான 'சுத்திகரிப்பு' நடவடிக்கையே முக்கியக் காரணம்.

பஞ்சம் என்பது ஸ்டாலினுக்கு ஒரு அரசியல் ஆயுதமாக இருந்தது. உக்ரைன் பகுதியில் நிலவிய 'ஹோலோடோமோர்' (Holodomor) எனப்படும் செயற்கைப் பஞ்சம் இதற்கு ஒரு சான்று. 

விவசாயிகள் தாங்கள் விளைவித்த தானியங்களைத் தங்களுக்குத் தேவைக்குக் கூட வைத்துக்கொள்ள அனுமதிக்கப்படவில்லை; அனைத்தும் அரசுப் பயன்பாட்டிற்காகப் பறிமுதல் செய்யப்பட்டன. 

பசியால் மக்கள் மடிந்து கொண்டிருந்தபோது, ஸ்டாலின் தானியங்களை வெளிநாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்து அதன் மூலம் தொழிற்சாலைகளுக்குத் தேவையான இயந்திரங்களை வாங்கினார்.

 கோடிக்கணக்கான மக்களின் பசியை விட, நாட்டின் தொழில் வளர்ச்சியே அவருக்கு முக்கியமாகத் தெரிந்தது.
இறுதியில், ஸ்டாலின் ஒரு நவீன ரஷ்யாவை உருவாக்கினார் என்பது உண்மையாக இருந்தாலும், அந்த வளர்ச்சி கோடிக்கணக்கான மக்களின் கண்ணீரிலும் ரத்தத்திலும் கட்டப்பட்டது. 

அவரது ஆட்சிக்காலம் என்பது ஒரு தேசம் அடைந்த முன்னேற்றத்தை விட, அந்த முன்னேற்றத்திற்காக அந்த தேசம் கொடுத்த விலை எவ்வளவு பெரியது என்பதையே வரலாறு நமக்கு உணர்த்துகிறது.

ஸ்டாலினின் மறைவிற்குப் பிறகு, சோவியத் யூனியன் சந்தித்த மாற்றங்கள் ஒரு த்ரில்லர் நாவலைப் போன்றது. ஸ்டாலின் உயிருடன் இருந்தவரை அவரைப் புகழ்ந்து தள்ளிய அதே தலைவர்கள், அவர் இறந்த சில நாட்களிலேயே அதிகாரப் போட்டியில் இறங்கினார்கள். ஸ்டாலினின் நிழலைப் போல இருந்த உளவுத்துறைத் தலைவர் லாவ்ரெண்டி பெரியா (Lavrentiy Beria), அடுத்த சர்வாதிகாரியாக உருவெடுப்பார் என்று அனைவரும் அஞ்சினர்.

 ஆனால், நிகிதா குருஷ்சேவ் தலைமையிலான குழுவினர், பெரியாவைக் கைது செய்து மரண தண்டனை நிறைவேற்றினர். இது ஸ்டாலினியக் காலத்தின் முடிவிற்கான முதல் புள்ளியாக அமைந்தது.
1956-ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் 20-வது மாநாட்டில், குருஷ்சேவ் ஆற்றிய "ரகசிய உரை" (Secret Speech) உலகையே உலுக்கியது. 

அந்த உரையில், ஸ்டாலின் ஒரு மாபெரும் தலைவர் அல்ல, அவர் ஒரு கொடூரமான கொலைகாரர் என்பதையும், தனது சொந்தத் தோழர்களையே சந்தேகத்தால் கொன்று குவித்தவர் என்பதையும் குருஷ்சேவ் அம்பலப்படுத்தினார். 

பல தசாப்தங்களாக ஸ்டாலினை ஒரு கடவுளாகப் பார்த்த சோவியத் மக்கள், இந்த உண்மையைக் கேட்டு அதிர்ச்சியில் உறைந்தனர். மாநாட்டு அறையில் இருந்த சில அதிகாரிகள் இதைக் கேட்டு மயக்கமடைந்ததாகக் கூடச் சொல்லப்படுகிறது.
இதனைத் தொடர்ந்து 'ஸ்டாலின் நீக்க நடவடிக்கை' (De-Stalinization) தீவிரமானது. லெனினின் உடலுக்கு அருகில் வைக்கப்பட்டிருந்த ஸ்டாலினின் பதப்படுத்தப்பட்ட உடல் அங்கிருந்து அகற்றப்பட்டு, கிரெம்ளின் சுவர் அருகே ஒரு சாதாரண இடத்தில் புதைக்கப்பட்டது.

 ஸ்டாலின்கிராட் போன்ற நகரங்களின் பெயர்கள் மாற்றப்பட்டன. ஸ்டாலினின் சிலைகள் நள்ளிரவில் ரகசியமாக அகற்றப்பட்டு உடைக்கப்பட்டன. பாடப்புத்தகங்கள் மாற்றியமைக்கப்பட்டன.

 வரலாற்றில் இருந்து ஒரு மனிதனின் அடையாளத்தை எப்படித் துடைத்து எறிய முடியும் என்பதற்கு இது ஒரு சான்றாக அமைந்தது.
இந்தக் காலகட்டத்தில் 'குலாக்' சிறை முகாம்களில் இருந்த லட்சக்கணக்கான மக்கள் விடுதலை செய்யப்பட்டனர்.

 அவர்கள் தங்கள் வீடுகளுக்குத் திரும்பி, தங்களுக்கு நேர்ந்த கொடுமைகளை உலகுக்குச் சொல்லத் தொடங்கினர். அலெக்சாண்டர் சொல்ஜெனிட்சின் போன்ற எழுத்தாளர்கள், சிறை முகாம்களின் ரத்த வரலாற்றை எழுத்துக்களாக வடித்தனர். ஸ்டாலினின் பயங்கரவாத ஆட்சி முறை மெதுவாகத் தளர்ந்து, சோவியத் யூனியனில் ஒரு சிறிய சுதந்திரக் காற்று வீசத் தொடங்கியது. 

மக்கள் தங்கள் கருத்துக்களைப் பேசவும், கலையில் ஈடுபடவும் ஓரளவு அனுமதி கிடைத்தது.
இருப்பினும், ஸ்டாலின் உருவாக்கிய அந்த இரும்புத் திரை மற்றும் அதிகார அடுக்குமுறை முற்றிலும் அழியவில்லை. 

அவர் விதைத்த பயம் பல தலைமுறைகளுக்குத் தொடர்ந்தது. இன்றும் ரஷ்யாவில் ஸ்டாலினைப் பற்றிய கருத்துக்கள் இரண்டாகப் பிரிந்தே இருக்கின்றன. சிலர் அவரை நாட்டை நவீனப்படுத்திய பெருவீரராகப் பார்க்கிறார்கள்; 
பலரோ அவரைத் தனது சொந்த மக்களையே கொன்ற கொடூரமான ஏதேச்சதிகாரியாகப் பார்க்கிறார்கள். 

ஒரு மனிதன் இறந்த பிறகும், ஒரு தேசத்தின் மனசாட்சியை எப்படி இவ்வளவு ஆழமாகப் பாதித்திருக்க முடியும் என்பதற்கு ஸ்டாலின் ஒரு விசித்திரமான உதாரணம்.

ஜோசப் ஸ்டாலினின் வாழ்க்கை, அவரது அதிகாரப் போக்கு மற்றும் அவர் உருவாக்கிய பயங்கரவாதச் சூழலை மையமாக வைத்துப் பல திரைப்படங்கள் எடுக்கப்பட்டுள்ளன.

 அவற்றில் வரலாற்று உண்மைகளை நேர்மையாகவும், சில நேரங்களில் நையாண்டியாகவும் வெளிப்படுத்திய மிக முக்கியமான திரைப்படங்கள் இவை:

1. தி டெத் ஆஃப் ஸ்டாலின் (The Death of Stalin - 2017)
இது ஒரு வரலாற்று நையாண்டி (Historical Satire) திரைப்படம். ஸ்டாலின் மாரடைப்பால் விழுந்த தருணத்திலிருந்து, அவரது இறுதிச் சடங்கு வரை நடந்த அதிகாரப் போட்டியை இந்தப் படம் அச்சு அசலாகக் காட்டுகிறது. ஸ்டாலினின் அமைச்சரவையில் இருந்தவர்கள் அவருக்கு எவ்வளவு பயந்தார்கள் என்பதையும், அவர் இறந்தவுடன் அடுத்த அதிகாரத்தைக் கைப்பற்ற அவர்கள் எவ்வளவு தரம் தாழ்ந்து நடந்தார்கள் என்பதையும் இந்தப் படம் மிக நேர்மையாகப் பதிவு செய்துள்ளது.

குறிப்பு: இந்தப் படம் ரஷ்யாவில் தடை செய்யப்பட்டது என்பது இதன் நேர்மைக்கு ஒரு சான்று.

2. த இன்னர் சர்க்கிள் (The Inner Circle - 1991)

ஸ்டாலினின் தனிப்பட்ட திரைப்படக் காட்சியாளராக (Movie Projectionist) இருந்த ஒரு சாதாரண மனிதனின் பார்வையில் இந்தப் படம் நகர்கிறது. ஒரு சாதாரண குடிமகன் ஸ்டாலினை எப்படிக் கடவுளாகப் பார்த்தான் என்பதையும், அதே சமயம் ஸ்டாலினின் அதிகார இயந்திரம் எப்படிச் சாதாரண மக்களின் வாழ்க்கையைச் சிதைத்தது என்பதையும் இந்தப் படம் உணர்வுப்பூர்வமாகக் காட்டுகிறது.

3. பர்ன்ட் பை தி சன் (Burnt by the Sun - 1994)
ஸ்டாலினின் 'பெரும் சுத்திகரிப்பு' (Great Purge) காலத்தைப் பின்னணியாகக் கொண்ட ரஷ்யத் திரைப்படம். ஒரு காலத்தில் புரட்சி வீரராக இருந்த ஒருவர், ஸ்டாலினின் சந்தேகப் புத்தியால் எப்படித் துரோகியாக முத்திரை குத்தப்படுகிறார் என்பதை இப்படம் விவரிக்கிறது. அதிகாரத்திற்கு விசுவாசமாக இருப்பவர்களுக்கே ஸ்டாலினின் ஆட்சியில் பாதுகாப்பு இல்லை என்பதை இது மிக அழுத்தமாகப் பதிவு செய்துள்ளது.

4. மிஸ்டர் ஜோன்ஸ் (Mr. Jones - 2019)
உக்ரைனில் ஸ்டாலின் உருவாக்கிய செயற்கைப் பஞ்சமான 'ஹோலோடோமோர்' (Holodomor) குறித்த உண்மைகளை உலகிற்கு வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டிய ஒரு பத்திரிகையாளரின் உண்மைக்கதை. லட்சக்கணக்கான மக்கள் பசியால் மடிவதையும், சோவியத் அரசு அதை எப்படி மூடி மறைத்தது என்பதையும் இந்தப் படம் மிகக் கொடூரமாகப் படம் பிடித்துக் காட்டுகிறது.

5. ஸ்டாலின் (Stalin - 1992)
இது ஒரு தொலைக்காட்சித் திரைப்படம் (HBO). ஸ்டாலினின் இளமைக் காலம் முதல் அவரது இறப்பு வரை நடந்த முக்கிய வரலாற்று நிகழ்வுகளை இது விரிவாகக் காட்டுகிறது. ராபர்ட் டுவால் ஸ்டாலினாகவே வாழ்ந்திருப்பார். அவரது தனிப்பட்ட குரூரம், குடும்ப உறவுகளில் இருந்த விரிசல் மற்றும் அரசியல் நகர்வுகளை நேர்மையாக விமர்சிக்கும் படங்களில் இதுவும் ஒன்று.
இந்தத் திரைப்படங்கள் ஸ்டாலினின் ஆளுமையை வெறும் "நல்லவன்-கெட்டவன்" என்ற கண்ணோட்டத்தில் பார்க்காமல், அவர் உருவாக்கிய அந்தப் பயங்கரமான அரசியல் சூழலை மிகத் துல்லியமாக விளக்குகின்றன.

அடால்ஃப் ஹிட்லர் மற்றும் ஜோசப் ஸ்டாலின் ஆகிய இருவரும் வரலாற்றில் கோடிக்கணக்கான மக்களின் இறப்புக்குக் காரணமானவர்களாக இருந்தாலும், ஹிட்லர் அளவுக்கு ஸ்டாலின் ,ஹிட்லரைப் போல வெறுக்கப்படாததற்குப் பல முக்கிய வரலாற்றுப் பின்னணிகள் உள்ளன. முதன்மையான காரணம், இரண்டாம் உலகப் போரின் வெற்றி. 

வரலாறு எப்போதும் வெற்றி பெற்றவர்களாலேயே எழுதப்படுகிறது. ஹிட்லர் போரில் தோற்கடிக்கப்பட்ட ஒரு 'வில்லன்' ஆகப் பார்க்கப்பட்டார். ஆனால், ஸ்டாலின் அமெரிக்கா மற்றும் பிரிட்டன் ஆகிய நேச நாடுகளுடன் இணைந்து ஹிட்லரை வீழ்த்திய கூட்டணியில் ஒருவராக இருந்தார். 

பாசிசத்தை ஒழிக்க அவர் உதவியதால், பல நாடுகள் அவர் செய்த குற்றங்களை நீண்ட காலம் விமர்சிக்கவில்லை.

அடுத்ததாக, அவர்களின் வன்முறைக்கான அடிப்படை நோக்கம் வேறாக இருந்தது. ஹிட்லரின் வன்முறை என்பது 'இனத் தூய்மை' என்ற அடிப்படையில் அமைந்தது. யூதர்கள் ஒரு குறிப்பிட்ட இனத்தில் பிறந்தார்கள் என்பதற்காகவே திட்டமிட்டுத் தேடித் தேடிக் கொல்லப்பட்டனர். 

இது மனிதகுலத்திற்கு எதிரான மிகக் கொடூரமான குற்றமாக உலகம் இன்றும் கருதுகிறது. ஆனால், ஸ்டாலினின் வன்முறை என்பது அரசியல் அதிகாரம் மற்றும் வர்க்கப் போராட்டம் சார்ந்தது. அவர் தனது கொள்கைக்கு எதிராக இருந்தவர்களையும், அரசியல் எதிரிகளையும் மட்டுமே குறிவைத்தார். 

இது கொடுமையானது என்றாலும், ஹிட்லரின் 'இனப்படுகொலை' (Holocaust) உருவாக்கிய தாக்கத்தை விட இது சற்றே குறைவாகவே மக்களால் உணரப்பட்டது.

மேலும், ஸ்டாலினின் ஆட்சிக் காலத்தில் சோவியத் யூனியன் ஒரு சாதாரண விவசாய நாடாக இருந்து, மிகக்குறுகிய காலத்தில் ஒரு வல்லரசாக மாறியது. வறுமை ஒழிப்பு மற்றும் அறிவியல் வளர்ச்சியில் அவர் அடைந்த முன்னேற்றம், அவர் செய்த அடக்குமுறைகளை மறைக்கும் ஒரு திரையாக இன்றும் சிலருக்கு இருக்கிறது. 

அத்துடன், ஹிட்லர் செய்த ஹாலோகாஸ்ட் கொடுமைகள் புகைப்படங்களாகவும் வீடியோக்களாகவும் உலகிற்கு உடனே ஆதாரங்களுடன் கிடைத்தன. ஆனால் ஸ்டாலின் நடத்திய 'குலாக்' சிறைச்சாலை கொடுமைகளும், செயற்கைப் பஞ்சங்களும் சோவியத் யூனியனின் ரகசியக் காப்பு முறை காரணமாகப் பல ஆண்டுகள் கழித்தே உலகிற்குத் தெரியவந்தன.

 இன்றும் உலகளவில் கம்யூனிச சித்தாந்தத்தின் மீது பற்றுள்ளவர்கள் இருப்பதால், ஸ்டாலின் செய்த தவறுகளை ஒரு சித்தாந்தத்தின் தோல்வியாகப் பார்க்காமல் ஒரு தனிநபரின் தவறாகவே பலர் கருதுகின்றனர்.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

குறிச்சொற்கள் வைத்து தேடிப்படிக்க

சமூகம் (382) தமிழ் சினிமா (257) உலக சினிமாபார்வை (218) கமல்ஹாசன் (130) சென்னை (82) மலையாளம் (81) கட்டிடக்கலை (80) கட்டுமானம் (73) ஹேராம் (54) வாஸ்து (47) கே.பாலசந்தர் (46) இசைஞானி (44) கலை (44) ஆன்மீகம் (39) ஃப்ராடு (33) உலக சினிமா (33) சினிமா (33) தமிழ்சினிமா (25) விமர்சனம் (22) ஓவியம் (21) மனையடி சாஸ்திரம் (21) உலக சினிமா பார்வை (17) இசை (15) இலக்கியம் (15) சினிமா விமர்சனம் (15) மோகன்லால் (14) திரைப்படம் (12) ரஜினிகாந்த் (12) அரசியல் (11) ஒளிப்பதிவு (11) அஞ்சலி (10) பாலிவுட் (10) மோசடி (10) விருமாண்டி (10) கோயன் பிரதர்ஸ் (9) சுஜாதா (9) இந்தியா (8) சத்யஜித் ரே (8) சரிதா (8) சுகுமாரன் (8) பாலு மகேந்திரா (8) மகாநதி (8) ஸ்ரீவித்யா (8) அயல் சினிமா (7) எம்ஜியார் (7) சிவாஜி கணேசன் (7) சீன வாஸ்து (7) ஆக்கம் (6) உலகசினிமா பார்வை (6) நடிப்பு (6) நட்பு (6) நூல் அறிமுகம் (6) மதுரை (6) அமீரகம் (5) கவிஞர் கண்ணதாசன் (5) திலகன் (5) தேவர் மகன் (5) நகைச்சுவை (5) பாரதிராஜா (5) மம்மூட்டி (5) மோகன் லால் (5) மோடி (5) இனப்படுகொலை (4) இளையராஜா (4) ஐவி சஸி (4) சுஹாசினி (4) ஜெயலலிதா (4) டார்க் ஹ்யூமர் (4) தமிழ் (4) நகர வடிவமைப்பு (4) நடிகர் திலகம் (4) நடைபயிற்சி (4) நவாஸுதீன் சித்திக்கி (4) பத்மராஜன் (4) பப்பேட்டா (4) பம்மல் (4) பரதன் (4) பரத்கோபி (4) பெங்காலி சினிமா (4) லாரி பேக்கர் (4) விருட்ச சாஸ்திரம் (4) ஆரோக்கியம் (3) எழுத்தாளர் (3) எழுத்தாளர் சுஜாதா (3) கவிதாலயா (3) சரத்பாபு (3) சிபி மலயில் (3) சிவகுமார் (3) ஜெயராம் (3) தாஸேட்டா (3) திருநீர்மலை (3) திரைவிமர்சனம் (3) துபாய் (3) தெலுங்கு சினிமா (3) நாயகன் (3) நெடுமுடிவேணு (3) பாரதியார் (3) புத்தக விமர்சனம் (3) மம்முட்டி (3) மரண தண்டனை (3) மலேசியா வாசுதேவன் (3) மீரா நாயர் (3) யேசுதாஸ் (3) ராஜேஷ் கண்ணா (3) லோஹிததாஸ் (3) வாகனம் (3) ஷோபா (3) ஸ்ரீதர் (3) ஸ்ரீதேவி (3) ஃப்ரென்சு சினிமா (2) அம்மா (2) ஆஸ்திரிய சினிமா (2) இனவெறி (2) இரானிய சினிமா (2) உலகம் (2) எம் எஸ் வி (2) ஏ.பி.நாகராஜன் (2) சத்யன் அந்திக்காடு (2) சமூக சேவை (2) சிந்தனை (2) சிறுகதை (2) சேரன் (2) ஜி.நாகராஜன் (2) ஜெயசூர்யா (2) ஜெயன் (2) டார்க்ஹ்யூமர் (2) திரை விமர்சனம் (2) தெலுங்கு (2) நாகராஜ் மஞ்சுளே (2) நிலம் (2) பக்தி இலக்கியம் (2) பாலகுமாரன் (2) பிஜேபி (2) பெட்ரோல் (2) மகாகவி (2) மகேந்திரன் (2) மதுவிலக்கு (2) ராஜா ரவிவர்மா (2) ராஜ்கபூர் (2) ரித்விக் கட்டக் (2) ருத்ரையா (2) ரோமன் பொலன்ஸ்கி (2) லதா மங்கேஷ்கர் (2) லோஹி (2) விஜயகாந்த் (2) விஜய்காந்த் (2) வித்யாசாகர் (2) வைரமுத்து (2) ஷோபனா (2) ஹிந்தி (2) ஹெல்மெட் (2) ஹேமமாலினி (2) A.K.லோஹிததாஸ் (1) ஆஸ்திரேலிய சினிமா (1) இன அழிப்பு (1) இன்ஸெஸ்ட் (1) இயக்குனர் சிகரம் (1) இஸரேலிய சினிமா (1) இஸ்ரேல் (1) எம்.எஸ்.சுப்புலட்சுமி (1) எஸ்.எஸ்.வாசன் (1) எஸ்.பி.முத்துராமன் (1) ஏ.வின்செண்ட் (1) கங்கை அமரன் (1) கட்டுமானக்கலை (1) கட்டுரை (1) கதை (1) கம்யூனிஸ்ட் (1) கலை இயக்கம் (1) கே.ஜே.ஜேசுதாஸ் (1) கௌரவக் கொலை (1) க்வெண்டின் (1) சங்கராடி (1) சசி கபூர் (1) சந்தோஷ் சிவன் (1) சரிதா தேவி (1) சஷி கபூர் (1) சாதிவெறி (1) சி.சு.செல்லப்பா (1) சிக்கனம் (1) சிரிப்பு (1) சிறுவர் சினிமா (1) சில்க் (1) சில்ஹவுட் (1) சிவாஜி (1) சீமா பிஸ்வாஸ் (1) ஜானகி (1) ஜிகிலோ (1) ஜீனத் அமன் (1) ஜூஹிசாவ்லா (1) ஜெஃப்ரி ரஷ் (1) ஜெயபாரதி (1) ஜெயப்ரதா (1) ஜேவியர் பர்டம் (1) டாக்மி 95 (1) டார்க் காமெடி (1) தஞ்சை பெரிய கோவில் (1) தண்டனை (1) துருக்கி சினிமா (1) தூக்கு தண்டனை (1) தெரு நாய் (1) நடிகர் நாசர் (1) நன்றி (1) நவீன இலக்கியம் (1) நாஜி (1) நார்வே சினிமா (1) நியோ நுவார் (1) நீதி (1) நுவார் (1) ப.சிங்காரம் (1) பஞ்சு அருணாச்சலம் (1) படுகொலை (1) பதேர் பாஞ்சாலி (1) பரதம் (1) பல்லாவரம் சந்தை (1) பான் நலின் (1) பாஸ்கர குரூப்பு (1) பாஸ்போர்ட் (1) பிசி ஸ்ரீராம் (1) பிஜு மேனன் (1) பீடோஃபீல் (1) புலமைப்பித்தன் (1) பூ அறிவோம் (1) பூஜா பட் (1) பூர்ணம் விஸ்வநாதன் (1) பூலான் தேவி (1) பெல்ஜிய சினிமா (1) பேசும்படம் (1) பேட்டி (1) பேரழிவு (1) போபால் (1) போர்வெல் மரணம் (1) போலந்து சினிமா (1) போலீஸ் (1) மக்கள் உயிர் (1) மஞ்சுளா (1) மன ஊனம் (1) மனமுறிவு (1) மரகதமணி (1) மராத்திய சினிமா (1) மருதகாசி (1) மருதம் (1) மறுமணம் (1) மிருகவதை (1) முகநூல் (1) மெயின் ஸ்ட்ரீம் சினிமா (1) மோனிகா பெலுச்சி (1) மௌசமி சேட்டர்ஜி (1) யூதர்கள் (1) ரகுவரன் (1) ரவீந்திரன் மாஷே (1) ராகுல் (1) ராகுல் போஸ் (1) ராஜாரவிவர்மா (1) ராஜீவ் (1) ராஜ்கிரண் (1) ராமச்சந்திர பாபு (1) ராவுத்தர் (1) ராஹுல் போஸ் (1) ரிச்சர்ட் அட்டன்போரோ (1) ரிதுபர்ன கோஷ் (1) ரிஷிகபூர் (1) ருமானியா (1) ரோமன் பொலஸ்கி (1) ரோமுலஸ் விட்டேகர் (1) லஞ்சம். (1) லாக்டவுன் (1) லூயி.ஐ.கான் (1) லூயிகான் (1) லைசென்ஸ்ராஜ் (1) வாணிஜெயராம் (1) வி.குமார் (1) விசாகப்பட்டினம் (1) விடுமுறை (1) விபத்து (1) விமான விபத்து (1) விம் வாண்டர்ஸ் (1) வீ.ஆர்.கிருஷ்ணயர் (1) வூடி ஹாரல்சன் (1) வேணு (1) வைக்கம் முகமது பஷீர் (1) ஷாஜி கருண் (1) ஷார்ஜா (1) ஷிண்ட்லர்ஸ் லிஸ்ட் (1) ஸ்டீவன் ஸ்பீல்பெர்க் (1) ஸ்ரீப்ரியா (1) ஹிட்லர் (1) ஹேமா சவுத்ரி (1)