1ஆம் திரைப்படம்.
20,000 Species of Bees திரைப்படம் எட்டு வயது சிறுவனான கோகோவின் (Cocó) உளவியல் ரீதியான போராட்டத்தையும், அவனது குடும்பத்தின் உணர்ச்சிப்பூர்வமான மாற்றத்தையும் மிக மென்மையாகச் சித்தரிக்கிறது.
கோகோ பிறப்பால் ஆணாக இருந்தாலும், அவனது செயல்களும் விருப்பங்களும் பெண் தன்மையுடன் இருக்கின்றன. தனது உடலுக்கும் மனதிற்கும் இடையிலான முரண்பாட்டால் அவன் மிகுந்த குழப்பமடைகிறான்.
அவனது சூழலில் இருப்பவர்கள் அவனை ஒரு சிறுவனாகவே கருதி 'ஏய்டர்' என்று அழைக்கிறார்கள், ஆனால் அந்தப் பெயரோடு அவனால் தன்னை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ள முடியவில்லை. இந்தச் சிக்கல்களுக்கு இடையே, அவனது தாய் அனே தனது மூன்று குழந்தைகளையும் அழைத்துக்கொண்டு ஸ்பெயினில் உள்ள தனது சொந்த கிராமத்திற்குச் செல்கிறார்.
அந்தக் கிராமத்தில் வசிக்கும் அவனது பாட்டி மற்றும் அத்தையின் வீட்டில் தேனீ வளர்ப்புத் தொழில் பிரதானமாக இருக்கிறது. கோடை விடுமுறையின் போது அங்குள்ள தேனீக்களின் வாழ்க்கை முறையை கோகோ கூர்ந்து கவனிக்கிறான். இயற்கையில் பல்லாயிரக்கணக்கான தேனீ வகைகள் இருப்பதையும், ஒவ்வொன்றும் அதன் தனித்துவமான குணாதிசயங்களுடன் இருப்பதையும் அவன் காண்கிறான்.
இந்த இயற்கைப் பின்னணி, மனிதர்களின் பாலின அடையாளங்களும் கூட பலதரப்பட்டவையாக இருக்கலாம் என்ற புரிதலை அவனுக்குள் ஏற்படுத்துகிறது. அங்குள்ள சுதந்திரமான சூழலில், அவன் தன்னை 'லூசியா' என்று அழைக்கப்பட விரும்புகிறான்.
தனது உண்மையான அடையாளத்தை வெளிப்படுத்த அவன் எடுக்கும் இந்த முயற்சி, அவனது குடும்பத்தில் பெரும் சலசலப்பை உருவாக்குகிறது.
குறிப்பாக, அவனது தாய் அனே தனது சொந்த வாழ்க்கையில் பல சவால்களை எதிர்கொண்டு வருபவர்.
தனது குழந்தையின் இந்த மாற்றத்தை ஏற்றுக்கொள்வதா அல்லது சமூகத்தின் விதிமுறைகளுக்கு ஏற்ப அவனை மாற்றுவதா என்ற பெரும் மனப்போராட்டத்தில் அவர் தவிக்கிறார். கிராமத்தில் உள்ள மற்ற உறவினர்கள் கோகோவின் இந்த மாற்றத்தை விசித்திரமாகப் பார்க்கிறார்கள்.
ஆனால், தேனீ வளர்க்கும் அவனது அத்தை மட்டும் கோகோவின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்து, அவனது குழப்பங்களைத் தீர்க்கத் துணையாக நிற்கிறார். ஒரு கட்டத்தில், லூசியா தனது தலைமுடியை வெட்டிக்கொள்ள மறுப்பதும், பெண் உடைகளை அணிய விரும்புவதும் அவனது குடும்பத்திற்குள் இருக்கும் விரிசல்களை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டு வருகிறது.
கதையின் இறுதியில், லூசியா ஒரு சிறிய விபத்தில் காணாமல் போகும்போது, அவளது குடும்பத்தினர் பெரும் பதற்றமடைகிறார்கள். அந்தத் தேடலின் போதுதான், அவர்கள் லூசியாவை ஒரு 'சிறுவனாக' தேடுவதை நிறுத்திவிட்டு, அவள் விரும்பிய 'சிறுமி'யாக அவளை அங்கீகரிக்கத் தொடங்குகிறார்கள்.
லூசியா காணாமல் போன அந்தத் தவிப்பு, அவளது குடும்பத்தினரை அவளது உண்மையான அடையாளத்தை முழு மனதுடன் ஏற்க வைக்கிறது. ஒரு குழந்தை தன்னைத் தானே கண்டடைவதும், அதை அவனது குடும்பம் நிபந்தனையற்ற அன்புடன் ஏற்றுக்கொள்வதுமே இந்தப் படத்தின் அழகான முடிவாக அமைகிறது.
இந்தப் படத்தின் இயக்குநர் எஸ்டிபாலிஸ் உருசோலா சோலககுரென், இயற்கையையும் மனித உணர்வுகளையும் இணைத்து கதையைச் சொன்ன விதம் மிகவும் தனித்துவமானது. அவர் இந்தப் படத்தின் தலைப்பிலும் கதையிலும் 'தேனீக்களை' ஒரு வலுவான குறியீடாகப் பயன்படுத்தியுள்ளார்.
இயற்கையில் சுமார் 20,000 வகையான தேனீக்கள் உள்ளன; அவை ஒவ்வொன்றும் வெவ்வேறு உருவம், நிறம் மற்றும் குணாதிசயங்களைக் கொண்டவை. அதேபோல், மனிதர்களும் தங்களுக்குள் பல்லாயிரக்கணக்கான அடையாளங்களைக் கொண்டிருக்க முடியும் என்பதையும், அந்தப் பன்முகத்தன்மைதான் உலகை அழகாக்குகிறது என்பதையும் இயக்குநர் மிக நுணுக்கமாக விளக்கியுள்ளார்.
திரைப்படத்தில் தேனீக்கள் வளர்க்கப்படும் விதம் மற்றும் மெழுகுச் சிலைகள் செய்யப்படும் கலை ஆகியவை லூசியாவின் மாற்றத்தோடு ஒப்பிடப்படுகின்றன.
மெழுகு எப்படி வெப்பத்தில் உருகி ஒரு புதிய வடிவத்தைப் பெறுகிறதோ, அதேபோல லூசியாவும் தனது பழைய அடையாளத்திலிருந்து விடுபட்டு, தனது உண்மையான அடையாளமாக மலர்கிறாள். தேனீக்கள் தங்கள் கூட்டிற்குள் ஒரு ஒழுங்குடன் வாழ்ந்தாலும், ஒவ்வொன்றும் தனித்தனியான வேலையைச் செய்கின்றன.
இது லூசியாவின் குடும்ப அமைப்பிற்கு ஒரு உதாரணமாகக் காட்டப்படுகிறது; அதாவது, குடும்பம் எனும் கூட்டுக்குள் இருக்கும் ஒவ்வொரு உறுப்பினரும் தங்களின் தனித்துவமான அடையாளத்துடன் மதிக்கப்பட வேண்டும் என்பதை இயக்குநர் வலியுறுத்துகிறார்.
இயக்குநர் உருசோலா, கதையை ஒரு விவாதமாக மாற்றாமல், லூசியாவின் பார்வையில் உலகைக் காட்டியுள்ளார். காமிராக் கோணங்கள் பெரும்பாலும் குழந்தைகளின் உயரத்திலேயே (Child's eye view) வைக்கப்பட்டுள்ளன, இது பார்வையாளர்கள் லூசியாவின் உணர்வுகளோடு ஒன்றிப்போக உதவுகிறது. கிராமத்துப் பின்னணி, அமைதியான நிலப்பரப்புகள் மற்றும் தேனீக்களின் ரீங்காரம் ஆகியவை படத்திற்கு ஒரு கவித்துவமான தன்மையைத் தருகின்றன.
தேனீக்கள் மகரந்தச் சேர்க்கை மூலம் உயிரினங்கள் செழிக்க உதவுவது போல, லூசியாவின் இந்த நேர்மையான மாற்றம் அவளது குடும்பத்தினர் ஒருவரையொருவர் புரிந்து கொள்ளவும், அவர்களின் உறவில் இருந்த கசப்புகளை மறக்கவும் ஒரு கருவியாக அமைகிறது.
இந்தத் திரைப்படம், பாலின அடையாளம் என்பது வெறும் உடல் சார்ந்தது மட்டுமல்ல, அது ஒருவரின் ஆன்மா சார்ந்தது என்பதையும், அதை இயற்கை எவ்வளவு இயல்பாக ஏற்றுக்கொள்கிறது என்பதையும் தேனீக்களின் உலகம் வழியாகப் புரிய வைக்கிறது. சமூகத்தின் இறுக்கமான விதிகளைத் தாண்டி, ஒரு குழந்தைக்குத் தேவைப்படுவது அங்கீகாரமும் அன்பும் மட்டுமே என்பதை இப்படம் மிக ஆழமாகப் பதிவு செய்துள்ளது.
20,000 Species of Bees திரைப்படத்தில் முதன்மை கதாபாத்திரமான லூசியாவாக நடித்த சோபியா ஒடெரோவின் (Sofía Otero) நடிப்பு உலகளவில் மிகப்பெரிய பாராட்டுகளைப் பெற்றது. இந்தப் படத்தில் நடிக்கும்போது அவருக்கு வயது ஒன்பது மட்டுமே. ஒரு சிறுமி தனது அடையாளத்திற்காகப் போராடும்போது வெளிப்படுத்தும் தவிப்பு, மௌனம் மற்றும் ஏக்கம் ஆகியவற்றை மிகவும் முதிர்ச்சியான முறையில் அவர் வெளிப்படுத்தியிருந்தார்.
குறிப்பாக, தனது குடும்பத்தினர் தன்னை ஒரு சிறுவனாகப் பார்க்கும்போது அவர் காட்டும் அமைதியான எதிர்ப்பு மற்றும் தனது பெயரை லூசியா என்று மாற்றிக்கொள்ளும்போது வெளிப்படுத்தும் உறுதி ஆகியவை பார்வையாளர்களை நெகிழச் செய்தன.
சோபியா ஒடெரோவின் இந்த அசாதாரணமான நடிப்புக்காக, 2023 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற 73-வது பெர்லின் சர்வதேச திரைப்பட விழாவில் (Berlinale) 'சிறந்த முதன்மை கதாபாத்திரத்திற்கான' (Silver Bear for Best Leading Performance) விருது வழங்கப்பட்டது.
இதன் மூலம், பெர்லின் திரைப்பட விழாவின் வரலாற்றிலேயே மிக இளம் வயதில் இந்த கௌரவத்தைப் பெற்ற நடிகை என்ற சாதனையை அவர் படைத்தார். இந்த விருது அறிவிக்கப்பட்டபோது அவர் மேடையில் ஆனந்தக் கண்ணீர் வடித்தது அனைவரையும் நெகிழ வைத்தது.
ஒரு அறிமுக நடிகையாக அவர் காட்டிய நேர்த்தி, அந்த கதாபாத்திரத்திற்கு உயிரூட்டியது.
திரைப்படத்தைப் பொறுத்தவரை, இது வெறும் ஒரு சிறுமியின் கதையாக மட்டும் பார்க்கப்படாமல், சமூகத்தின் பன்முகத்தன்மையை வலியுறுத்தும் ஒரு படைப்பாகக் கொண்டாடப்பட்டது.
இந்தத் திரைப்படம் ஸ்பெயினின் புகழ்பெற்ற கோயா விருதுகளில் (Goya Awards) சிறந்த அறிமுக இயக்குநர் மற்றும் சிறந்த துணை நடிகை உள்ளிட்ட மூன்று விருதுகளை வென்றது.
மேலும், சர்வதேச அளவில் பல்வேறு திரைப்பட விழாக்களில் திரையிடப்பட்டு, பாலின அடையாளம் குறித்த உரையாடலைத் தொடங்கி வைத்தது. இயற்கையோடு இணைந்த அதன் கதை சொல்லல் முறை மற்றும் எதார்த்தமான காட்சிகள் விமர்சகர்களால் பெரிதும் பாராட்டப்பட்டன.
இப்படம் பல விருதுகளை வென்றிருந்தாலும், அதன் உண்மையான வெற்றி என்பது ஒரு குடும்பம் தனது குழந்தையை எப்படி நிபந்தனையின்றி நேசிக்க வேண்டும் என்பதை உலகுக்கு உணர்த்தியதுதான்.
சோபியா ஒடெரோவின் நேர்மையான நடிப்பு, திருநங்கை குழந்தைகளின் உரிமைகள் மற்றும் அவர்களின் மனநிலை குறித்த விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த ஒரு முக்கிய கருவியாக அமைந்தது. இன்றும் இப்படம் நவீன ஸ்பானிய சினிமாவின் மிக முக்கியமான படைப்புகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது.
