படம் முழுவதும் ஒரு கொலையைச் சுற்றி நடந்தாலும், இது வழக்கமான துப்பறியும் கதையல்ல. மாறாக, ஒரு தற்செயலான மரணத்திற்குப் பிறகு எழும் குற்ற உணர்வு மற்றும் அந்த உடலை மறைக்க எடுக்கும் முயற்சிகளைப் பற்றியது.
ஜெர்மனியின் முனிக் நகரில் வசிக்கும் மேரி என்ற இளம் பெண், ஒரு சிற்றுண்டி விடுதியில் பணிபுரிந்து வருகிறாள். ஒரு நாள் அவளது அடுக்குமாடி குடியிருப்புக்கு அவளது முன்னாள் காதலன் வருகிறான், அவளுடன் மீண்டும் உறவு கொள்ள விரும்புகிறான், அவள் மறுக்கிறாள், வாங்கி வந்த பியரை அவள் மீது பீய்ச்சுகிறான் . இருவருக்கும் இடையே கடுமையான வாக்குவாதம் ஏற்பட்டு, அது மோதலாக மாறுகிறது, அவள் அவன் பரிசளித்த துப்பாக்கியை கொண்டு மிரட்ட வேண்டி குறிபார்க்கிறாள்,அவன் பியர் பாட்டிலை அவள் மீது எறிகிறான். அப்போது கவனம் சிதறிய போது தற்காப்புக்காக மேரி துப்பாக்கி விசையழுத்த, எதிர்பாராத விதமாக அவளது காதலன் சுடப்பட்டு துடிக்கிறான், இவள் வலி நிவாரணியாக இரு மாத்திரைகளை கரைத்து புகட்ட பலனளிக்காமல் அங்கேயே உயிரிழக்கிறான். சட்டத்தின் பிடியில் சிக்கிக்கொள்வோம் என்ற பயத்தில், மேரி காவல் துறைக்குத் தகவல் தெரிவிக்காமல் அந்த உடலை மறைக்க முடிவு செய்கிறாள்.
பிணத்துடன் ஒரு பயணம்
தனியாக எதையும் செய்ய முடியாத மேரி, தனக்கு முன்பின் தெரியாத குந்தர் என்ற இளைஞனிடம் மது விடுதியில் வைத்து உதவி கேட்கிறாள். அவன் முதலில் வந்து உடலைப் பார்த்தபின் அவளுடன் அவள் விருப்பத்துடன் உறவு கொண்டபின் பிக்னிக் கம்பளம் கொண்டு உடலை சுற்றுகிறான்,கொடி கட்டும் கயிறால் கம்பளத்தை கட்டுகிறான், தனது நண்பன் ஃபிரிட்ஸ் என்பவனை போக்கர் விடுதியில் சென்று ஆட்டம் முடிவில் அழைத்து வருகிறான். அவர்கள் இருவரும் ஒரு ஆளுக்கு 300 ஃப்ராங்க் பணத்திற்காக மேரிக்கு உதவ ஒப்புக்கொள்கிறார்கள். மூவரும் சேர்ந்து இறந்தவனின் உடலை காரின் பின் பகுதியில் ஏற்றிக்கொண்டு நகரத்தை விட்டு வெளியேறுகிறார்கள். ஒரு பிணத்தை வைத்துக் கொண்டு பயணம் செய்கிறோம் என்ற பதற்றமே இல்லாமல், அவர்கள் மிகவும் சாதாரணமாகப் பேசிக்கொண்டும், சிகரெட் பிடித்துக் கொண்டும் செல்வது 1960-களின் 'நிஹிலிசம்' எனப்படும் எதார்த்தமற்ற போக்கை வெளிப்படுத்துகிறது.
இந்த நீண்ட பயணத்தின் போது, மேரி, குந்தர் மற்றும் ஃபிரிட்ஸ் ஆகிய மூவருக்கும் இடையே ஒரு விசித்திரமான நட்பு மற்றும் ஈர்ப்பு உருவாகிறது. அவர்கள் வழியில் ஓரிடத்தில் தங்கி உணவு உண்பது, கேளிக்கைகளில் ஈடுபடுவது என ஒரு சுற்றுலா செல்வது போலவே நடந்துகொள்கிறார்கள்.
அந்தப் பிணம் அவர்களுக்கு ஒரு பாரமாகத் தெரியவில்லை. ஒரு கட்டத்தில் அவர்கள் ஒரு கட்டுமானப் பணி நடக்கும் இடத்திற்குச் சென்று, அங்குள்ள பள்ளத்தில் உடலைப் போட்டு மூடிவிடுகிறார்கள்.
அந்த உடல் நிரந்தரமாக மறைக்கப்பட்டுவிட்டதாக அவர்கள் நம்புகிறார்கள்.
இறுதிக் காட்சி
உடலை அப்புறப்படுத்திய பிறகு, மூவரும் மீண்டும் நகரத்திற்குத் திரும்புகிறார்கள்.
மேரி எவ்வித குற்ற உணர்வும் இன்றித் தனது வழக்கமான வாழ்க்கைக்குத் திரும்ப முயல்கிறாள். ஆனால், அந்தச் சம்பவம் அவளது மனதில் ஒரு தழும்பை ஏற்படுத்தியிருக்கிறதா அல்லது அவள் உண்மையிலேயே எதைப் பற்றியும் கவலைப்படாதவளா என்ற கேள்வியுடன் படம் முடிகிறது.
1960-களின் இளைஞர்களிடம் நிலவிய ஒருவிதமான உணர்ச்சியற்ற தன்மையையும், ஒழுக்க விழுமியங்கள் மீதான அக்கறையின்மையையும் இந்தப் படம் அழுத்தமாகப் பதிவு செய்துள்ளது.
பிரையன் ஜோன்ஸின் தனித்துவமான இசை
இந்தப் படத்தின் இசை வரலாற்றில் மிகவும் முக்கியமானது, ஏனெனில் இது 'ரோலிங் ஸ்டோன்ஸ்' (The Rolling Stones) குழுவின் நிறுவனரான பிரையன் ஜோன்ஸ் முழுமையாக இசையமைத்த ஒரே திரைப்படமாகும்.
அவர் ஒரு இசைக்கலைஞராகத் தனது உச்சத்தில் இருந்தபோது, பல்வேறு இசைக்கருவிகளைப் பயன்படுத்தி இந்தப் பின்னணி இசையை உருவாக்கினார். இதில் கிதார், சித்தார், மெலொட்ரான் மற்றும் பல வினோதமான ஒலிகளை அவர் ஒருங்கிணைத்தார். படத்தின் விறுவிறுப்பிற்கும், அதில் நிலவும் ஒருவிதமான அமைதி கலந்த பதற்றத்திற்கும் அவரது இசை மிகப்பெரிய பலமாக அமைந்தது.
இந்த இசைக்கோர்ப்பில் பிற்காலத்தில் உலகப்புகழ் பெற்ற கிதார் கலைஞர் ஜிம்மி பேஜ் (Led Zeppelin குழுவின் நிறுவனர்) மற்றும் நிக்கி ஹோப்கின்ஸ் போன்ற ஜாம்பவான்கள் பங்களித்தனர்.
இந்த இசை அதிகாரப்பூர்வமாக ஒரு ஆல்பமாக வெளியிடப்படவில்லை. படத்தின் சில பழைய பிரதிகள் மூலமே இன்று ரசிகர்கள் இந்த இசையைக் கேட்க முடிகிறது.
ஒரு திறமையான இசையமைப்பாளராக பிரையன் ஜோன்ஸின் பன்முகத்தன்மையை உலகிற்குப் பறைசாற்றிய படைப்பாக இது இன்றும் போற்றப்படுகிறது.
அனிதா பலன்பெர்க்கின் திரையாளுமை
அனிதா பலன்பெர்க் இந்தப் படத்தின் நாயகியாக நடித்ததுடன், 1960-களின் நாகரிக மற்றும் கலாச்சார அடையாளமாகவும் (Style Icon) திகழ்ந்தார். அவர் நடித்த 'மேரி' கதாபாத்திரம் மிகவும் சிக்கலானது.
ஒரு கொலையைச் செய்துவிட்டு, அதன் பிறகு எந்தவிதமான பெரிய குற்ற உணர்ச்சியும் இல்லாமல், அந்தச் சூழ்நிலையைக் கையாளும் ஒரு நவீன காலப் பெண்ணாக அவர் மிக நேர்த்தியாக நடித்திருப்பார். அவரது கூர்மையான பார்வையும், அலட்சியமான உடல்மொழியும் அந்தப் பாத்திரத்திற்குத் தேவையான 'நிஹிலிசம்' எனப்படும் எதார்த்தமற்ற தன்மையை மிகச்சரியாக வெளிப்படுத்தியது.
இந்தப் படம் அனிதாவின் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையிலும் ஒரு பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. இந்தப் படத்தின் படப்பிடிப்பின் போதுதான் அவருக்கும் இசைக்கலைஞர் கீத் ரிச்சர்ட்ஸுக்கும் இடையே நட்பு ஏற்பட்டு காதலாக மாறியது. அனிதா பலன்பெர்க் வெறும் நடிகையாக மட்டுமல்லாமல், அந்த காலத்து இளைஞர்களின் சுதந்திரமான மற்றும் கட்டுக்கடங்காத மனநிலையின் பிரதிபலிப்பாக இந்தப் படத்தால் அறியப்பட்டார். அவரது தனித்துவமான 'ஃபேஷன்' மற்றும் ஆளுமை இந்தப் படத்திற்கு ஒரு 'கல்ட்' அந்தஸ்தைப் பெற்றுத் தந்தது.
வோல்கர் ஸ்க்லோண்டோர்ஃப், 'புதிய ஜெர்மன் சினிமா' (New German Cinema) இயக்கத்தின் மிக முக்கியமான இயக்குனர்களில் ஒருவர். 1960-களில் ஜெர்மன் திரைப்பட உலகம் ஒரு மாற்றத்தை எதிர்நோக்கியிருந்த போது, அவர் மிகவும் எதார்த்தமான மற்றும் தைரியமான கதைகளைத் திரையில் கொண்டு வந்தார்.
'A Degree of Murder' அவரது இரண்டாவது நீளத் திரைப்படமாகும். அக்காலகட்டத்தில் நிலவிய சமூகக் கட்டுப்பாடுகளை உடைக்கும் விதமாக, ஒரு கொலையை மையமாக வைத்துக்கொண்டு, மனிதர்களின் உணர்ச்சியற்ற மனநிலையை (Nihilism) மிக நுணுக்கமாக இந்தப் படத்தில் அவர் கையாண்டிருப்பார்.
படமாக்கப்பட்ட விதம் மற்றும் கலைத்தன்மை
இந்தப் படம் அந்த காலத்தின் வழக்கமான த்ரில்லர் படங்களைப் போல அமையாமல், ஒரு ஐரோப்பிய 'ஆர்ட் ஹவுஸ்' சினிமா பாணியில் படமாக்கப்பட்டது.
வோல்கர், கதையின் போக்கை விட கதாபாத்திரங்களின் மனநிலைக்கே அதிக முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். குறிப்பாக, மேரி மற்றும் அவளது நண்பர்கள் பிணத்தை எடுத்துச் செல்லும் பயணத்தை, மிக அமைதியான மற்றும் அழகான நிலப்பரப்புகளுக்கு நடுவே படமாக்கியிருந்தார்.
இந்த முரண்பாடு—அதாவது ஒரு கோரமான சம்பவம் நடந்த பிறகும் உலகம் எவ்வளவு அழகாகவும் அமைதியாகவும் இருக்கிறது என்பது—அவரது தனித்துவமான இயக்கத்திற்கு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டாகும்.
திரைப்படத்தின் தாக்கம் மற்றும் அங்கீகாரம்
1967-ல் இந்தப் படம் வெளியானபோது, இது கான் திரைப்பட விழாவில் தங்கப் பனை (Palme d'Or) விருதுக்குப் போட்டியிடத் தகுதி பெற்றது.
இது வோல்கருக்குப் பன்னாட்டு அளவில் பெரும் புகழைப் பெற்றுத் தந்தது. பிற்காலத்தில் இவர் இயக்கிய 'The Tin Drum' என்ற திரைப்படம் ஆஸ்கார் விருதை வென்றது குறிப்பிடத்தக்கது.
'A Degree of Murder' திரைப்படம், தார்மீக விழுமியங்கள் சிதைந்து போயிருந்த ஒரு தலைமுறையின் மனசாட்சியைப் பிரதிபலிக்கும் ஒரு கண்ணாடியாக இன்றும் சினிமா ஆய்வாளர்களால் பார்க்கப்படுகிறது.
"A Degree of Murder" வெளியானபோது, அது ஜெர்மனியிலும் பிற ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் ஒரு பெரிய விவாதத்தைக் கிளப்பியது. ஒரு கொலையைச் செய்துவிட்டு, எந்தவிதப் பயமும் குற்ற உணர்வும் இன்றித் திரியும் கதாபாத்திரங்களைக் காட்டியது அப்போதைய பழமைவாத சமூகத்திற்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.
"ஒரு கொலையாளி தண்டிக்கப்பட வேண்டும்" என்ற வழக்கமான நீதியைத் தவிர்த்து, மனித மனத்தின் இருண்ட பக்கங்களை இயல்பாகக் காட்டியதால், விமர்சகர்கள் இதைப் 'பொறுப்பற்ற படம்' என்றும், அதே சமயம் 'புரட்சிகரமான படைப்பு' என்றும் இருவேறாகப் பிரிந்து விமர்சித்தனர்.
இது அன்றைய இளைஞர்களிடம் நிலவிய சமூகத்தின் மீதான அதிருப்தியைப் படம் பிடித்துக் காட்டியதாகப் பின்னாளில் உணரப்பட்டது.
புதிய ஜெர்மன் சினிமா இயக்கம்
இந்தப் படம் 'புதிய ஜெர்மன் சினிமா' என்ற மாபெரும் கலை இயக்கத்தின் ஒரு பகுதியாகும்.
இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பிறகு, ஜெர்மன் திரைப்படங்கள் வெறும் பொழுதுபோக்கு அம்சங்களாகவே இருந்தன. ஆனால் வோல்கர் ஸ்க்லோண்டோர்ஃப், ரெய்னர் வெர்னர் ஃபாஸ்பிந்தர் மற்றும் வெர்னர் ஹெர்சாக் போன்ற இளம் இயக்குனர்கள், ஜெர்மனியின் தற்போதைய சமூகப் பிரச்சினைகளைப் பேசும் 'ஆட்டியர் சினிமா' பாணியைக் கொண்டு வந்தனர். "A Degree of Murder" இந்த இயக்கத்தின் தொடக்க காலத்து மிக முக்கியமான மைல்கல்லாகக் கருதப்படுகிறது.
இது ஹாலிவுட் படங்களைப் போலப் பிரம்மாண்டமாக இல்லாமல், மிகக் குறைந்த செலவில் ஆழமான கருத்துகளைப் பேசியது.
காலத்தை வென்ற 'கல்ட்' அந்தஸ்து
வெளியான சமயத்தில் இப்படம் பெரிய வசூல் சாதனைகளைப் படைக்கவில்லை என்றாலும், காலப்போக்கில் இது ஒரு 'கல்ட் கிளாசிக்' அந்தஸ்தைப் பெற்றது. இதற்கு முக்கியக் காரணம், இதில் பணியாற்றிய கலைஞர்களின் ஆளுமை. பிரையன் ஜோன்ஸின் இசை, அனிதா பலன்பெர்க்கின் ஈர்ப்பு மற்றும் வோல்கரின் இயக்கம் ஆகிய மூன்றும் இணைந்து, 1960-களின் 'பாப்' கலாச்சாரத்தின் ஒரு ஆவணமாக இந்தப் படத்தை மாற்றின.
இன்றும் கூட, சினிமா மாணவர்கள் 1960-களின் ஐரோப்பிய சினிமாவை ஆய்வு செய்யும்போது, இந்தத் திரைப்படத்தைத் தவிர்க்க முடியாத ஒரு பாடமாகப் பார்க்கிறார்கள்.
